Aile evinde yaşıyorum boşanma kararı sonrası.
5 kişilik bu evde kendimi çok yalnız hissediyorum. Henüz iş aramaya başlamadım, kendimi toparlamaya çalışıyorum.
Boşanma kararıma saygı duyuyorlar tepkisel bir durum falan yok. Ama derin bir muhabbet edemiyorum evdeki kimseyle, sadece derdimi dinliyorlar, ama destekleyici bir şeyler hiç söylemiyorlar, mesela "sen güçlüsün, sen halledersin, ilerde daha güzel şeyler yaşarsın, belki daha iyi bir evliliğin olur" gibi destekleyici cümleler hiç duyamıyorum ailemden, sadece iyi birer dinleyiciler... Neden böyle...?
Kardeşlerimle aramda 5 yaş ve 9 yaş var. Benimle ayni olgunlukta degiller, sürekli espriler şakalar, derin bir muhabbet olmuyor sürekli boş yapıyorlar.
Annem de kendi dünyasında, yemekti temizlikti düzeniydi tek konuştuğu konular bunlar... Bazen bi duygumu anlattigimda dinleyip 1 cümle yorum yapiyor, sonra konu temizliğe yemeğe bağlanıyor.
Manevi olarak hiç destek hissedemiyorum. Belki benim psikolojimle alakalı, bilemiyorum ama durum anlattigim şekilde...
Zorla da bana destek cümleleri kurun diyemem.
Bir odada kendi başıma takılıyorum birkaç gündür.
Herkes kendi hayatına devam ediyorken, onlara uyum sağlayamıyorum, onlar espri yapıp gülerken içimden gelmiyor, yalnız kalmak istiyorum.
Keşke kendime ait bir evde olsam diyorum, beyaz yakalıyım çalışırsam kiralık eve geçebilirim ama malum kiralar pahalı, geleceğe dönük birikim yapamam bu seferde, kenara çok az para atabilirim. Aile yaninda birikim yapabilirim en azindan.
Kafam çok karışık, kendi düzenimi kurmuşken, 1 ay evvel kendi evimde yaşarken, şimdi yeniden aile evinde olmak çok zor geliyor... Kendimi ne ayrilacagim eşimin evine, ne bu eve ait hissediyorum. Aidiyet duygum yok oldu, yapayalnız bir his.
5 kişilik bu evde kendimi çok yalnız hissediyorum. Henüz iş aramaya başlamadım, kendimi toparlamaya çalışıyorum.
Boşanma kararıma saygı duyuyorlar tepkisel bir durum falan yok. Ama derin bir muhabbet edemiyorum evdeki kimseyle, sadece derdimi dinliyorlar, ama destekleyici bir şeyler hiç söylemiyorlar, mesela "sen güçlüsün, sen halledersin, ilerde daha güzel şeyler yaşarsın, belki daha iyi bir evliliğin olur" gibi destekleyici cümleler hiç duyamıyorum ailemden, sadece iyi birer dinleyiciler... Neden böyle...?
Kardeşlerimle aramda 5 yaş ve 9 yaş var. Benimle ayni olgunlukta degiller, sürekli espriler şakalar, derin bir muhabbet olmuyor sürekli boş yapıyorlar.
Annem de kendi dünyasında, yemekti temizlikti düzeniydi tek konuştuğu konular bunlar... Bazen bi duygumu anlattigimda dinleyip 1 cümle yorum yapiyor, sonra konu temizliğe yemeğe bağlanıyor.
Manevi olarak hiç destek hissedemiyorum. Belki benim psikolojimle alakalı, bilemiyorum ama durum anlattigim şekilde...
Zorla da bana destek cümleleri kurun diyemem.
Bir odada kendi başıma takılıyorum birkaç gündür.
Herkes kendi hayatına devam ediyorken, onlara uyum sağlayamıyorum, onlar espri yapıp gülerken içimden gelmiyor, yalnız kalmak istiyorum.
Keşke kendime ait bir evde olsam diyorum, beyaz yakalıyım çalışırsam kiralık eve geçebilirim ama malum kiralar pahalı, geleceğe dönük birikim yapamam bu seferde, kenara çok az para atabilirim. Aile yaninda birikim yapabilirim en azindan.
Kafam çok karışık, kendi düzenimi kurmuşken, 1 ay evvel kendi evimde yaşarken, şimdi yeniden aile evinde olmak çok zor geliyor... Kendimi ne ayrilacagim eşimin evine, ne bu eve ait hissediyorum. Aidiyet duygum yok oldu, yapayalnız bir his.
Son düzenleyen: Moderatör:
