Sonunda; bu son..

Bikahvebisohbet .!.:

Sizi ikna etmekle uğraşamayacağım. Yazımda belirttiğim gibi planım belli.

Genişletmek için tıkla...

Bikahvebisohbet .!.:

Merhaba k.k
Bu konuda çok konu açtım hiçbir zaman boşanmayı bir seçenek olarak değerlendirmedim.
Uzun zamandır düşündüğüm erteledigim ama artık yüzleştiğim için zor da olsa bu kararı aldım.
Eşim ve çocuğum eşimin memleketinde. Üç gündür oradalar ve ben evi temizliyorum onlar gittiğinden beri tek yaptığım bu. Bir sürü şeyi atıyorum. Anneme götürmek için kenara koyduğum şeyleri bile saklamış bir yerlere hani götürülecek şeyler de öyle ahım şahım şeyler değil annem kullanabilir bir yerlerde de lazım olur diye düşünmüştüm bizim kullandığımız şeylerdi. En son annemin kedisini öldürmeye çalışması sanırım fitili ateşledi. Gittiğinden beri de beni aramıyor ben arıyorum nasılsın bile demiyor merak etmiyor. Dün dayanamadım hiç mi merak etmiyorsun diye sordum. Sen merak edersin oğlunu ararsın diye bekledim dedi. Sonra yine aynı donukluk yine aramalar. 11 yıllık evliliğimin son dokuz yılı aslında hep böyle geçti yani oğlum doğdu doğalı. Hep bir duygusal mesafe gerekmedikçe konuşmamak. Ben yokmuşum gibi. Dün telefonda tam yarın dedi ne olmuş yarına dedim onu bile söylemedi en ufak küçücük bir planını bile bana söylemekten imtina ediyor. Beni sürekli eleştirmesini her yaptığımı: okuduğum kitabı izlediğim filmi, Instagram’da takip ettiğim kişileri siyasi görüşü her şeyimi eleştiri adı altında küçümsemeesini.. canımın istediği şeyi bile almama müsaade olmadığını fark ettim. Düşünün eve soyledigim şeyi bile eleştirilir. Kendi paramla aldığım şey. Yaptığım iş kazandığım para hep bana kendimi yetersiz hissettirdi. Ki ondan daha fazla kazanıyorum.
Geldiğim noktada işten soğu muş kendinden soğu muş anneliğinden soğu muş bir vaziyetteyim. Hayatımda ilk defa ilaç kullanıyorum çünkü yüksek anksiyetem var. Her gün ağlıyorum. Öyle istemsiz. Ve bunların hiçbirinin farkında bile değil. Ne bir çabası var ne de ilgisi.
Geçen ay ona sarıldım “ne oldu” dedi. “Hiç ihtiyaç duydum “dedim. O da sarıldı. Öyle kaldı yakınlaştığımız tekan oydu. Benim attığım adım ve sonrası gelmedi zaten. Yıllardır cinsel sorunları var çözmek için hiçbir adım atmıyor. Benim sorunum yok deyip işin içinden sıyrılıyor. Salonda yatıyor salonda oturUyor. Benim de hayatına dair hiçbir şeyi paylaşmıyor. Ablası ile telefonda konuşmalarını duydum isteyince konuşmayı biliyormuş. Benden esirgedi ne varsa arkadaşlarına ailesine dağıtıyor. Hiçbir planını bilmem. Haftada bir arkadaşlarıyla görüşür hastada olsam gider. O bir şey istiyorsa yapar ne pahasına olursa olsun . Küsüp evden gitmelerini ısrarlarımla gelmelerini profil fotoğrafını değiştirmezsen senden boşanırımlarını bütün baskılarını üzerimde ağırlık kendimi çökkün hissediyorum Çok zor oldu ama bunları evde yalnız kalınca düşündüm. Evet sorsan çok seviyor hangi hareketi çok sevdiğini söylüyor ki bana.. ben inanmayı sectim sanırım bunca yıl.
O yokken evde nefes aldım. Büyükşehirde yaşıyorum ama amacım küçük bir şehirden ev alıp buradan gitmek. Biraz birikimim var üstüne biraz daha koyup vakti geldiğinde ayrılık kararı onunla paylaşacağım.
Her ne kadar sivri dilli de olsa bana gerçeği göstermeye çalışan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

sisicom .!.:

Kendi paranızı kazanıyorsunuz yani bir gecim sıkıntınız yok ömrünüzden daha fazla calmadan bosanın kaybettiginiz 1 gün bile geri gelmeyecek sizi bu adama baglayan hic bir sey yok arada ne ask, sevgi ne saygı ne de cinsellik var. Bir köpek, kedi sahiplenin bu adamdan daha mutlu eder sizi

Genişletmek için tıkla...

Bikahvebisohbet .!.:

Evet kedi sahipleneceğim. Oğlum da çok istiyor ben de çok istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tahin Helva .!.:

Siz de saçma sapan bir evliliği yıllarca sürdürmediniz mi? Son noktaya kadar bekleyip öyle ayrıldınız.
Konu sahibi ayrılmalı kesinlikle ama sanki siz aldatılmanıza rağmen evliliği devam ettirmemeye çalışmamışsınız gibi üstten üstten yazınca bi komik duruyor.

Genişletmek için tıkla...

saulgoodman .!.:

Ben ayrılacakken kızımın engelli bir çocuk olduğunu öğrendim, çok büyük acılar yaşadım. Hala da tüm zorluklara rağmen ayakta kalmaya çalışıyorum. Böyle iyi kazanan, kenarda birikimi olan, ailesi arkasında duran kadınlar boşanmak için neyi bekliyorlar çok şaşırıyorum. Yok küçük şehire gideceğim falan bana geçmiyor ya da benim yaşadıklarımın yanında çok basit görünüyorum böyle şeyleri. Size komik gelebilir, o da sizin şımarıklığınız ne diyeyim…

Genişletmek için tıkla...

Tahin Helva .!.:

Kızınızdan önce her şey harikaydı tabi değil mi?
Şımarıklık benzer yollardan geçmiş biri olarak üstten üstten laflar etmeniz asıl.

Genişletmek için tıkla...

saulgoodman .!.:

Kızımdan önce aldatılma olayım yoktu. Aldatıldığımı öğrendikten 2 ay sonra boşanma davasını açtım, çoğu üye gibi üyelik iptali yapıp buharlaşmadım, halen buradayım, kızım için verdiğim mücadeleden dolayı da kendimle gurur duyuyorum. Benzer yollardan geçmedik, ben ücretsiz izindeydim ve kızım için bir yıl daha evde kalmak istiyordum, babası doktor, acaba kızıma zarar mı veriyorum diye kendimi yiyip bitiriyordum ve psikolojik şiddetin dibini gördüm, ailem de yaşadıklarıma o kadar kayıtsız kaldılar ki hala öyleler. Son 2 yılda yaşadıklarımı yazsam roman olur. Yalnız kaldım, parasız kaldım ama kimseye eyvallah etmedim. Şu an kızımın sadece pazar günü tedavisi yok.
Sizde empati duygusu yok. Konu sahibiyle şöyle benzer yollardan geçmiş olabiliriz, ben de kendimi Ankara’ya taşınırım şöyle yaparım böyle yaparım diye oyalalıyordum, buradaki üyeler de hayal dünyasında yaşıyorsun diyorlardı, çok haklılarmış. İmkanları olan biri kendisine değer vermeyen biriyle aynı evde yaşamamalı, hiç kimse böyle bir muameleyi hak etmiyor. Bir avukata danışıp dava açmayan birini kimse ciddiye almaz. Ekonomik durumu çok kötü olan velilerim, arkadaşlarım var, onlar bile bir şekilde çırpınıp kurtulmaya çalışıyorlar. Bu yüzden de konu sahibini anlayamıyorum….

Genişletmek için tıkla...

Bikahvebisohbet .!.:

Merhaba k.k
Bu konuda çok konu açtım hiçbir zaman boşanmayı bir seçenek olarak değerlendirmedim.
Uzun zamandır düşündüğüm erteledigim ama artık yüzleştiğim için zor da olsa bu kararı aldım.
Eşim ve çocuğum eşimin memleketinde. Üç gündür oradalar ve ben evi temizliyorum onlar gittiğinden beri tek yaptığım bu. Bir sürü şeyi atıyorum. Anneme götürmek için kenara koyduğum şeyleri bile saklamış bir yerlere hani götürülecek şeyler de öyle ahım şahım şeyler değil annem kullanabilir bir yerlerde de lazım olur diye düşünmüştüm bizim kullandığımız şeylerdi. En son annemin kedisini öldürmeye çalışması sanırım fitili ateşledi. Gittiğinden beri de beni aramıyor ben arıyorum nasılsın bile demiyor merak etmiyor. Dün dayanamadım hiç mi merak etmiyorsun diye sordum. Sen merak edersin oğlunu ararsın diye bekledim dedi. Sonra yine aynı donukluk yine aramalar. 11 yıllık evliliğimin son dokuz yılı aslında hep böyle geçti yani oğlum doğdu doğalı. Hep bir duygusal mesafe gerekmedikçe konuşmamak. Ben yokmuşum gibi. Dün telefonda tam yarın dedi ne olmuş yarına dedim onu bile söylemedi en ufak küçücük bir planını bile bana söylemekten imtina ediyor. Beni sürekli eleştirmesini her yaptığımı: okuduğum kitabı izlediğim filmi, Instagram’da takip ettiğim kişileri siyasi görüşü her şeyimi eleştiri adı altında küçümsemeesini.. canımın istediği şeyi bile almama müsaade olmadığını fark ettim. Düşünün eve soyledigim şeyi bile eleştirilir. Kendi paramla aldığım şey. Yaptığım iş kazandığım para hep bana kendimi yetersiz hissettirdi. Ki ondan daha fazla kazanıyorum.
Geldiğim noktada işten soğu muş kendinden soğu muş anneliğinden soğu muş bir vaziyetteyim. Hayatımda ilk defa ilaç kullanıyorum çünkü yüksek anksiyetem var. Her gün ağlıyorum. Öyle istemsiz. Ve bunların hiçbirinin farkında bile değil. Ne bir çabası var ne de ilgisi.
Geçen ay ona sarıldım “ne oldu” dedi. “Hiç ihtiyaç duydum “dedim. O da sarıldı. Öyle kaldı yakınlaştığımız tekan oydu. Benim attığım adım ve sonrası gelmedi zaten. Yıllardır cinsel sorunları var çözmek için hiçbir adım atmıyor. Benim sorunum yok deyip işin içinden sıyrılıyor. Salonda yatıyor salonda oturUyor. Benim de hayatına dair hiçbir şeyi paylaşmıyor. Ablası ile telefonda konuşmalarını duydum isteyince konuşmayı biliyormuş. Benden esirgedi ne varsa arkadaşlarına ailesine dağıtıyor. Hiçbir planını bilmem. Haftada bir arkadaşlarıyla görüşür hastada olsam gider. O bir şey istiyorsa yapar ne pahasına olursa olsun . Küsüp evden gitmelerini ısrarlarımla gelmelerini profil fotoğrafını değiştirmezsen senden boşanırımlarını bütün baskılarını üzerimde ağırlık kendimi çökkün hissediyorum Çok zor oldu ama bunları evde yalnız kalınca düşündüm. Evet sorsan çok seviyor hangi hareketi çok sevdiğini söylüyor ki bana.. ben inanmayı sectim sanırım bunca yıl.
O yokken evde nefes aldım. Büyükşehirde yaşıyorum ama amacım küçük bir şehirden ev alıp buradan gitmek. Biraz birikimim var üstüne biraz daha koyup vakti geldiğinde ayrılık kararı onunla paylaşacağım.
Her ne kadar sivri dilli de olsa bana gerçeği göstermeye çalışan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...