- 23 Ağustos 2020
- 6.757
- 12.728
- 198
Yaklaşık üç sene önce ne umutlarla alıp taşınmıştık evimize ... Eşimle uzun bir ayrılıktan sonra çocuklar icin tekrar bir araya gelip denemek istedik ama olmadı.
Aslında sevgi yıllar önce bitmişti , saygı desen nerdeyse oda yoktu , yeri gelir kavga eder tüm içimizdeki nefreti yansıtır olmustuk. İş ciddiye binip ayrılma istediğimi söyleyince de adam bu kez 360 derece döner hiç bir şey olmamış gibi bir şeyleri düzeltmeye çalışıyordu. Ama sadece geçici, bir süre sonra hoppp yine aynı şeyler .
Aramızda cinsellik adına bir şeyde kalmamıştı daha doğrusu bu tek taraflıydı, öyleki iki yıldır ayrı odalarda uyuyorduk. Ben üzerime gelme biraz zaman tanı dedikçe o her fırsatta benden Bir şeyler istiyordu, iş tacize kadar ilerledi. İş böyle olunca ondan tamamen soğudum.
Şimdi evimi tuttum ve yavaş yavaş eşyalar aldım yerleştiriyorum, ama bir yanım eksik sanki , evi Ve herseyi bırakmak zoruma gidiyor. Kendisine asıl onun çıkmasının daha münasip olacagını söyledim ama ayrılan sensin senin gitmen lazım diyince bir yandan haklı buldum .
Suan kendimi boşlukta hissediyorum , sanki yeni evimde asla mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum ... Daha önceden ayrılık yaşayanlara soruyorum , bu yaşadıklarım normalmi? Ayrılık kararını verdiğim halde mutlu olmam gerekirken ben neden bu kadar hüzünlüyüm? Bu arada üç çocuğumuz var ve hem babada hem bende kalacaklar .
Aslında sevgi yıllar önce bitmişti , saygı desen nerdeyse oda yoktu , yeri gelir kavga eder tüm içimizdeki nefreti yansıtır olmustuk. İş ciddiye binip ayrılma istediğimi söyleyince de adam bu kez 360 derece döner hiç bir şey olmamış gibi bir şeyleri düzeltmeye çalışıyordu. Ama sadece geçici, bir süre sonra hoppp yine aynı şeyler .
Aramızda cinsellik adına bir şeyde kalmamıştı daha doğrusu bu tek taraflıydı, öyleki iki yıldır ayrı odalarda uyuyorduk. Ben üzerime gelme biraz zaman tanı dedikçe o her fırsatta benden Bir şeyler istiyordu, iş tacize kadar ilerledi. İş böyle olunca ondan tamamen soğudum.
Şimdi evimi tuttum ve yavaş yavaş eşyalar aldım yerleştiriyorum, ama bir yanım eksik sanki , evi Ve herseyi bırakmak zoruma gidiyor. Kendisine asıl onun çıkmasının daha münasip olacagını söyledim ama ayrılan sensin senin gitmen lazım diyince bir yandan haklı buldum .
Suan kendimi boşlukta hissediyorum , sanki yeni evimde asla mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum ... Daha önceden ayrılık yaşayanlara soruyorum , bu yaşadıklarım normalmi? Ayrılık kararını verdiğim halde mutlu olmam gerekirken ben neden bu kadar hüzünlüyüm? Bu arada üç çocuğumuz var ve hem babada hem bende kalacaklar .