Şimdi bu yaşadıklarımı neden paylaştığımı merak edenler olabilir konumuz da bu değil aslında ama o kadar doluyum ki ne yapacağımı bilemez haldeyim.Hamile kalınca bütün problemlerim biter mutlu olurum diye düşünmeyin ki ben öyle düşünüyordum Rabbim herşeyin hayırlısını versin.İşte benim kızımla geçirdiğim 6 ayın özeti
MELEĞİM
Babanla 2 yıl önce kasım ayında evlendik aradan 1 hafta geçti bebek sormaya
başladılar bana. İlk zamanlar takmıyordum kafama ama giderek öfke duyuyordum
soranlara.Bebek düşünmüyoruz deyip kaçamak cevaplar veriyordum.Sonra aylar geçti her
ay hüsranla sonuçlandı gebelik testlerim.Çevremdekiler o kadar anlayışsızdı ki hiç
kimseyle görüşmeye tahammül edemez olmuştum.
Doktora gitmeye karar verdim.Hem
bende hem babanda problem vardı bunu duyduğumda günler zehir olmuştu her gün
ağlamaktan yorulmuştum.Bu arada çevremdeki yakınlarımın
hamile haberlerini aldıkça
kahroluyordum.Kendimden şüphe ettim çoğu zaman ben kıskanç mıyım neden insanların
hamile haberlerini aldıkça üzülüyorum diye.Bu kadar kötü bir insan olabilir miydim ben?
Yavaş yavaş
hamile haberlerini saklamaya başladılar benden ama eninde sonunda
duyuyordum artık bir karar vermek zorundaydım babanla konuştum ve aşılamaya karar
verdik.Adet günümü bekliyordum ama adetim 10 gün gecikti baban ısrarla test yapmamı
istiyordu ama ben her zaman ki gibi düzensiz diye aldırış etmiyordum.
26.03.2012 Pazartesi günü baban test alıp gelmiş yapamam dedim ve baban bana küstü
uyudu.İçimden bir ses bana hadi kalk yap en azından için rahatlasın diyordu.Sonucu
bildiğim için gayet sakin testi yaptım ve çift çizgiyi gördüğümde gözlerime
inanamadım.Şoka girmiştim resmen.Gözyaşları içinde babanı uyandırdım bir yandan da
avaz avaz bağırıyordum aşkım uyan ben hamileyim diye.Baban uyandı ve inanamadı çift
çizgiyi görse de emin olamıyordu bir türlü bense hem ağlıyor hem de ayakta duramayacak
kadar titriyordum.Anneanneni aradım hemen
anne ben hamileyim diye
bağırıyordum.Sesimi bile kontrol edemez haldeydim.Sonra en yakınlarımıza verdik bu
müjdeli haberi.Herkes senin ve benim için dualar etti.
Sonra
doktor kontrolleri başladı her şey yolundaydı kalp atışlarını duymuştum dünyalar
benimdi sanki.Verdiğin rahatsızlıklar umrumda bile değildi.Mide bulantılarım çok aşırıydı
ama takmıyordum sen benimleydin ya o yeterdi bana.Her gün konuşuyordum seninle seni
nasıl sevdiğimi anlatıp duruyordum.Minik minik hareketlerin başlamıştı Allahım bu bir
mucizeydi.Bir
oyun havası dinliyordum sürekli ve doktora gittiğimiz bir gün doktorun
odasında ki bilgisayarda o müzik açıktı
doktor ultrasonda barkken ellerinin hareketini
gördüm oynuyordun resmen çokta hareketliydin
doktor senin görüntün karşısında
gülmeye başladı annesi bak oynuyor galiba kız oyunu sevdiğine göre demişti.Müzik tanıdık
mı gelmişti annecim?
28.07.2012 cumartesi akşamı içimde nasıl bir sıkıntı vardı anlatamam bu arada sen 6 aylık
olmuştun.Geceye doğru biraz sancım vardı anlamadım ne olduğunu ara ara devam etti
sancılarım.Gece boyunca çektim sancıları.Sabah bir uyandım bir akıntı var bende baktım
kanamam var yine gözyaşları içinde babanı uyandırdım bu defa korkuyla.Hastaneye gittik
doktor ultrasonda baktı erken
doğum tehliken var dedi senin durumunu sordum bebek iyi
dedi.Şikayetlerimi anlattım sancım ve kanamam var dedim sadece ilaç verdi yat dinlen
deyip beni eve gönderdi.Eve gidince kanamam ve sancım arttı.Başka doktora gittik
hemen senin kalp atışını dinlemek istediler ama ses yok panik içinde anneme baktım
anne
kalp atışını duymuyorum
anne ne oluyor kızım diye bağırıyorum annem gözyaşları içinde
bir şey yok kızım
doktor gelecek şimdi sakin ol diye beni teselli ediyor ama ben yavrumun
kalp atışını duymadan nasıl sakin olabilirim.O hızlı hızlı atan kalpten eser yok şimdi
öldüğünü anlayamayacak kadar bilinçsizdim o an.
doktor geldi masaya aldılar beni
yavrumun ayakları gelmiş başı sıkışmış ve ölmüş.Dünyam başıma yıkıldı sanki.Minik kızım
bebeğim ölmüş.Bebeğim çıktıktan sonra bana narkoz vermişler kendimi kaybetmiştim
çünkü.Kendime geldiğimde her şey bitmişti benimle değildin artık meleğim seni bir beze
sarmışlar anneannen babaannen herkes görmüş seni ben ve baban görmedik baban
bakmak istememiş dayanamam ben demiş.Ben odada bağırıyorum kızımı getirin ne olur
göreyim sarılayım doya doya ama yok götürüyorlar seni bebeğim büyük dedenin mezarını
birazcık açıp defnetmişler seni oraya.Deden adını Elif koymuş benim düşündüğüm isim Elif
değildi ama olsun deden güzel bir isim koymuş sana Elifim.Hastaneye gelenler gidenler
çok ama çok zordu.Sadece sen yoktun bebeğim tekmelerin yoktu karnımı okşuyorum ama
yok bomboş konuşmalarımı okşamalarımı hissetmiyorsun artık.1 gün sonra hastaneden
çıktım ve sensiz geçen 4 ay.Benimle beraber
hamile kalanlar aldı bebişlerini kucağına
bense mezarına gelip toprağına sarılıyorum.Alışamadım bebeğim yokluğuna canım çok
yansa da isyan etmedim Allaha hamdolsun o verdi o aldı.Şimdi sadece ultrason
resimlerinle kendimi avutuyorum hani o minik ellerini oynattığın şarkı var ya her yerde
çalıyor herkesin oynadığı o şarkıya ben ağlıyorum.
Dilerim bir gün hoşgeldin meleğim başlıklı bir mektup yazarsın ve yıllar sonra evladına o mektubu vermen nasip olur.Ben ilk okula giderken annemin el yazısıyla yazmış olduğu ben anneyim diye bir şiirini okuduğumda hüngür hüngür ağlamıştım.Ve hala o başlık aklıma geldikçe duygulanırım annemde uzakta bununda etkisi var
Dilerim o mektubu yazdıracak evladı Allahım sana nasip ederde senden ona hatıra kalır
