Daha çok yeni evliliğiniz. Bu yüzden bu duygulara alışacaksınız. Değişecek, geçecek demiyorum alışacaksınız. Evlendiğiniz günden itibaren siz artık başka bir aile, ayrı bir eve ait oluyorsunuz. Öncesinde herşeyiniz ailenizi temsil eder-onları ilgilendirirken artık kendi bacağınızdan asılıyorsunuz. Bu yüzden de ya dışlanmış hissediyorsunuz yada önemsenmediğinizi-az sevildiğinizi. Herkes için geçerli değildir belki bu ama ben de yaşadım yazdıklarınızı. Evlendikten sonra kardeşime yaptıklarını babamın yüzüne vurduğumda "ee sen artık evlendin, kocan yapsın" lafını bile duydum. Hiç umurunda olduğunu sanmıyorum üzüldüm mü kırıldım mı diye. Maddi ayrım konusuna gelince ben evdeyken de bana yapmadıklarını şimdi kardeşime yapınca "o evlendi zaten" diyorlar ama manevi olarak evimin içine-eşimle ilişkime karışırlarken hiç "o evlendi" demiyorlar. Hatta evdeki kardeşime karıştıklarından çoook daha fazla bana karışıyorlar. Giydiğim, yediğim, içtiğim, aldığım, yaptığım, eşime davranışım vs heeerşeye. Ama ben onların evlerinde birşeye karıştığımda "sen kendi evine bak, sanane" tarzı karşılık görebiliyorum. Bu da çok görüşmekten yüz göz olmaktan kaynaklanıyor. Ben haftada 1gün görüşüyorum inanın o bile yetiyor bu kadar taviz vermeme. Artık arayı azaltmayı düşünüyorum, 2 haftada 1 yeterli zaten! Ama asıl sebebi de iyi niyetli olmak ve hiçbirşeye itiraz etmemek. Eşim de çok sakin biridir, ne istense yapar hiçbirşeye itiraz etmez. Bizden habersiz bizimle ilgili birlikte yapılacak bir plan yapar ailem, haberimiz olduğunda işimiz var desek sinirlenip mecburmuşuz gibi davranırlar ama iş kardeşime gelince ona çekine çekine günler öncesinden sorarlar resmen randevu isterler. Ki evli olan benim, aynı evin içindekinden çekindikleri kadar eşimden de benden de çekinmiyorlar. Bir ara abartmışlardı her Pazar ya geliyorlardı ya çağırıyorlardı. Bir gün geldiklerinde laf söyledim anneme. Zaten çalışıyoruz bir Pazarımız var onda da anca size geliyoruz yada hiçbir yere gidemiyoruz diye. O günden sonra annem küstü 1ay konuşmadı. Kendince tavır yaptı ama hiiiç oralı olmadım:) Sonra düzeldi gide gele. Hareketler de, gidiş gelişte normale döndü ve istediğim mesafe oldu. Ama son 1aydır her haftasonu görüşüyoruz. Şu sıralar yine aynı laubaliliği, yüz göz olmayı, evimin içi dahil herşeyi karışıp başkalarının yanında bile laf söyleme tavırlarını görüyorum. Kardeşimi kayırmaları zaten Allah'ın emri gibi! O yüzden şimdiden sonra da uzun bir süre görüşmeyip görüştüğümde de çok uzun kalmayıp tekrar mesafeyi sağlamaya çalışıcam.
İşin özü: yüz vermeyin arkadaşım. Kendi aileniz de olsa kim olursa olsun yüz vermeyin ve herkesi hayatınıza karıştırmadığınız gibi siz de onların hayatlarına müdahil olmayın. Bir süre gidip gelmeyin. Emin olun yüz vermedikçe, annenizin tavırlarını takmadıkça daha kıymetli olursunuz. Haa özlenmem, merak edilmem diyorsanız da öyle olsun ama en azından daha resmi olduğunuzda daha çok saygı görürsünüz. Ki saygı sevgiden daha önemlidir bazen. Bence ilk iş görüşme sıklığınızı azaltın, anneniz aramadan siz aramayın. Sonra da sonuçları yazın, benzer sıkıntıdaki arkadaşlar için:)
