Benim de benzer sorunlarim var. Hatirladigim ilk kavgamiz ve takiben yedigim dayak ilkokuldaykendi. Safca arkadasimla oyun oynamaya dalmisim ve tabii ki eve gec gittim. Hakli oldugu kisim beni merak etmesi ama bunu bana yansitis tarzi o yastaki cocuga sarf EDİLMEMESİ gereken cumlelerleydi.
Belki de bu yuzden hep asi bir cocuk oldum. Bu benim anneme actigim soguk savas bicimiydi. Okul kurallarana asla uymadim. Uymamak derken ya corap rengim farkliydi ya da okul kazagi yerine farkli bir kazak giyerdim. Aslina bakarsaniz bugun geldigim noktaya calisarak degil de zekamla geldim. Hic ders calismamak da marifetlerimdendi. O gunleri dusundugumde bunu bile isteye yapmamamistim ama bir sekilde davranis bicimim boyleydi.
Sonrasinda birine asik oldum, gercekten... Kaderdi bizimkisi ve ben ANNEM YUZUNDEN baska bir hayati SECMEK ZORUNDA kalmistim. Adini bilmeden 2 yilim gecti. Adini ogrendim onu tanimam ve onunla arkadas olmam ise 6. yilin sonunda "tesadufen" oldu. Aramizdaki kimyayi anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalir. Susarak bile anlasabilir mi iki insan? Anlasirmis... Mesafeler bile onemsizlesirmis.
Okul bitmisti ve is ariyordum. Tabii bu arada ailemle birlikteyim. Bir is teklifi aldim ve yuksek ihtimalle kanul edilecegim. O'na yakin bir sehirdeydi is. Annem ise ALANİM DAHİ OLMAYAN bir ise sirf tanidik onerdi diye beni, kabul etmem icin zorladi. Ama ben karaliydim, kiyamet de kopsa gidecektim. Gidersen donme, dedi. Donmem, dedim. Sonuc: kardesim, abla gitme, dedi. Onu kiramadim. Ondan vaz gecemedim.
O ise girdim. 3-4 ay sonra bir adamla (simdi esim) tanistim. İste hep sikintim oldu, tanidik onerince beni hep tehdit olarak gordu ustler. Daha erken de ayrilabilirdim ama sirf inadimdan kaldim orada. Bir keresinde olum tehlikesi atlattim (is makinesi uzerime cikacakti). Evlilik surecimi ben de hizlandirdim. Seviyor muydum, bilmiyorum ama sevildigime inaniyordum. Ve evet annemle kalmamak icin birkac ay icinde evlendim. Kavgalarimizda kendince hakli sebepleri olsa da bunu bana yansitis sekli hicbir zaman dogru olmadi. Evlendigimde kocam dedigim adami taniyali 1 yil bile olmamisti.
Simdi o sirf o evde kalmamak icin evlendigim adamla YİNE O EVDE YASİYORUZ! Neden? Cunku esimin ailesi biz evlenirken hicbir seye karismadi. Esim kendi yapti her seyi. Ben calisiyordum, is yerim maasimi hic odemedi (yasal islem de olmadi cunku iflas gosterdiler!). İyice tepetaklak olduk.
Esime gelince adamin icinden baska bir SEY cikti! Eskisi gibi degil, asiri sinirli, huysuz, her dedigim batiyor adama! Hatta yaptigim yemeklere bile mutlaka bir kulp takiyor! Oysa ki onu bu konuda soyle bozmustum: bir arakdasimizin evindeydik, yemek yapiyordu arkadasimiz. Yemeklerin cogunu ben yaptim ama esim ona tesekkur etti ve BAYİLDİGİNİ soyledi. Kadin da benim yaptigimi soyledi ve benimki şok oldu.
Simdi 1 yasini gecmis bir oglum var ama buna ragmen bosanmayi dusunuyorum.
Biraz uzun bir yazi oldu ama bence hic dusunme ve bosan...