Selam hanımlar.
Biraz içimi dökmek istedim. Eşimi işe uğurladım, ben de uzunnn uzunnn düşünüyorum. Ailemden uzağım evlenip başka şehire yerleştim. Kv ve görümce aynı binada biz aynı sokakta bir kaç bina var aramızda. Benim annem 6 sene önce babamı aldatıp gitti. Aldattığı adam sahip çıkmayınca pişman oldu geri dönmek istedi ama çok geçti, bizi darmadağın etmişti. Babam intihardan döndü. Artık görüşmüyorum o yüzden bir kaç defa hastayım diye aradı kıyamadım, konuştum bir defa da yanıma geldi. Ama ihtiyacı varken arar yine. Kardeşim var erkek o asla görüşmüyor. Hayatta kardeşimle beraber hep düşe kalka büyüdük. Çok şükür evlendim eşim yönünden yüzüm güldü. Bu aralar hep kafama takılıyor düşündükçe saatlerce oturup ağlamak istiyorum. Buralarda arkadaşım da yok olanlar İstanbul’da, gözden ırak olan gönüldende oluyor herkes kendi derdinde..
Görümcemin bir çocuğu vardı şimdi yeni Doğum yaptı. Bende 3 aylık hamileyim tüp bebekle hamile kaldım.
Ben
tüp bebek sürecinde çok iğne kullandım Babannem geldi yanıma transfer zamanı o destek oldu işte...
bir gün Babannem “nanime çok üzülüyorum göbeği mosmor olmuş delik olmayan yer yok vah yavrum” dedi. Kayınvalidem de “nolacak ben de insülin vurunuyorum ilaç kullanmayan mı var beeeh” demişti. Çok üzülmüştüm o zaman. Çünkü kayınvalidemin görümceme hamileyken nasıl davrandığını biliyorum. Oraya gidince görümceme “sen otur nanim yapsın sen hamilesin” sürekli uyuduğu zaman “ah yavrum kıyamam çok sersemledi” gibi sürekli görümceme acıyordu. Bana bir kez Allah yardımcın olsun tedavide demedi. Nolcak katlanacaksın eşin için diyordu hep. (Eşimde sperm azlığı ve morfoloji sorunu vardı)
Şimdi ben hamileyim, başlarda yorgun hissediyordum. Ben hamile olduğumu öğrendiğimde görümcem yeni Doğum yapmıştı. Tabii hepimiz çok sevindik. Ama görümcemin evinden çıkmayan hamileyken yemek yapamaz iş yapamaz diyen kayınvalidem 10 gün aramadı bile nasılsın diye. Sonunda ben aradım anne gel kahve içelim diye. Gelemem görümcenin çocuk durmuyor yavrum hiç uyuyamıyor bebeğe bakıyorum geleceksen sen gel dedi. Eşim de üzüldüğümü farketti “sen anneme bakma Ablam onun için başkadır” dedi.
Geçenlerde aşırı derece de kustum sürekli öğürüyordum. Kv’nin evdeydik. “Sen yine iyisin Ayşen’in etlisi hiç banyodan gelemiyordu” diyince öyle çok sinir oldum eve üzüldüm ki”anne başkasından daha beter olabilmem için ölmem mi lazım” dedim. Cevap vermedi.
Şimdi de aradı görümcemin göğsünün ucu iltihap olmuş çok acıyormuş uyuyamıyormuş bebek sürekli ağlıyormuş. sürekli acıkıyormuş diğer çocuğu da karne alacakmış ben gelene kadar git yanına dedi. kv’deyi de eşim doktora götürecek. Telefonda diyor ki çok üzülüyorum yavrum öncekinde hiç böyle olmamıştı. İlk çocuğu kv büyütmüş mama yiyormuş zaten o yüzden ilkini çok rahat büyütmüş kv bakmış hala da ayrılmaz çocuk yanından çok düşkündür kv’ye.
Ne bileyim ben de arada bir “kızım canın bir şey istiyor mu?” Desin. Ben rahatsızlanınca kendi kızı gibi tepki versin istiyorum. Annemin bize yaptıklarını düşündükçe bağıra bağıra ağlamak istiyorum.
Keşke benim annemde yanımda olsaydı keşke bir kez beni merak etseydi..
şimdi aklımda olan tek şey doğum yaparken yalnız olacağım. Eşime sürekli “nolur beni yalnız bırakma Doğumda herşeyimle sen ilgilen” diyorum. İnşallah hayırlısıyla sağlıkla kucağıma alırım.
Annesiyle güzel vakit geçirenleri görünce çok özeniyorum. Şu sıralar hele ki...
ben mi kayınvalidem den çok şey bekliyorum acaba.. kendi kızı gibi davranmasını beklemiyorum ama ne bileyim işte bazen “kızım nasılsın, aman yat dinlen, canın bi şey istiyor mu?” Demesini bekliyorum.
Öyle anlatmak içimi dökmek istedim bu aralar annemi çok arıyorum....
