- 9 Şubat 2020
- 173
- 162
- 53
- 32
Merhabalar
7 aylık evliyim. Evliliğimi ilişkimi bir türlü yola sokamadım. Eşimle bir iyi bir kötüyüz sürekli.
İyi oldugum kadar iyi kotu olduğum kadar kötüyüz. 27 yaşındayım eşim 35 yaşımda. Hep isterdim ki evlendiğim insanı öyle seveyim ki öyle sevileyim ki onun için o yaşımda neyi göze alamıyorsam onun için birçok şeyi yapabileyim gibi saçma bi hayalim vardı. Yaşlarımızı söylüyorum ki ona göre değerlendirip akıl verin diye, çünkü yardıma ihtiyacım var. Eşimle hiç kavga etmeden sakin güzel giden bir ilişkimiz vardı. Sevgisi deseniz çok güzeldi. Iste dedim iletisim kurdugum sohbet edebildigim bir erkek diye evlendim. Ama evlenince herkes kendi yüzünü gösteriyormuş. Eşim bundan öncesi ne inat yapardı ne sorun çıkarırdı evlendik adam öyle bir değisti ki süreklı inat sürekli bir kıyaslama peşinde ben iyiysem iyi ben kötü isem kötü hatta cogu zamanda benim yerime trip atıp haklı olsamda kendisi tavrını alıp iyi davranmamö bekler. Yani sizin canınız mı sıkkın üzgünmüsün kalbini mi kırdı diye bakmaz. Cunku hep bi haklı gördügü suçsuz olduğu bir sey vardır kafasında öyle rahatlatır içini.
Bugün eşimle oturuyoruz hastaneden geldik olay benim üzülmem gerek sorun edip kendimi üzmem gereken birseyken bana sorması gerekirken iyimisin diye benden önce tavır alıp motive destek gostermek yerine tavır alıp yüzünü astı cekildi. Gönlünü almak icin hep yaptigim gibi sebekliliker falan neyse onun yaptıgı birsey olsun kızayım sesimi yükselmeyi bırakın yuzumu asayım oo ne yapıyorsam aynını yapar gonlumj alamakmış güldüreyimmis hiç birinj yapmaz. Ama iyi oldugumda iyidir. Ben anlamıyorum evlilikte hep bir taraf iyi olup gulup iyi mi olmak zorunda bu kadınların asli görevi mi.
Biz kadınların hiç üzülmeye kırılmaya hepsini geçtim ya kırılmaya hakkı yok mu ?
Annesi desen ayrı kafada hep benim oglumu el ustunde tut beni el ustunde tut bizi iyi tut. Diyorum ki ben neyim ben insan degilmiyim siz biraz beni el ustunde tutun. Ben evlat degilmiyim ama yok.
Aglıyorum diyelim beni üzdü kırıldım diyelim asla gelipte gönlümü almaz benim eşim hep ben giderim ben ararım.
Ne yapayım artık nasıl bir yol izleyim bilemiyorum.
Kendimi degersiz hissediyorum. Guzel cumle duymaya eskisi gibi guzel sohbetler etmeye o kadar ihtiyacım var ki nasıl düzelterim bilmiyorum.
Lütfen fikir verin ? Degistirmenin bu huyunu duzeltmenin bir yolu var mı?
7 aylık evliyim. Evliliğimi ilişkimi bir türlü yola sokamadım. Eşimle bir iyi bir kötüyüz sürekli.
İyi oldugum kadar iyi kotu olduğum kadar kötüyüz. 27 yaşındayım eşim 35 yaşımda. Hep isterdim ki evlendiğim insanı öyle seveyim ki öyle sevileyim ki onun için o yaşımda neyi göze alamıyorsam onun için birçok şeyi yapabileyim gibi saçma bi hayalim vardı. Yaşlarımızı söylüyorum ki ona göre değerlendirip akıl verin diye, çünkü yardıma ihtiyacım var. Eşimle hiç kavga etmeden sakin güzel giden bir ilişkimiz vardı. Sevgisi deseniz çok güzeldi. Iste dedim iletisim kurdugum sohbet edebildigim bir erkek diye evlendim. Ama evlenince herkes kendi yüzünü gösteriyormuş. Eşim bundan öncesi ne inat yapardı ne sorun çıkarırdı evlendik adam öyle bir değisti ki süreklı inat sürekli bir kıyaslama peşinde ben iyiysem iyi ben kötü isem kötü hatta cogu zamanda benim yerime trip atıp haklı olsamda kendisi tavrını alıp iyi davranmamö bekler. Yani sizin canınız mı sıkkın üzgünmüsün kalbini mi kırdı diye bakmaz. Cunku hep bi haklı gördügü suçsuz olduğu bir sey vardır kafasında öyle rahatlatır içini.
Bugün eşimle oturuyoruz hastaneden geldik olay benim üzülmem gerek sorun edip kendimi üzmem gereken birseyken bana sorması gerekirken iyimisin diye benden önce tavır alıp motive destek gostermek yerine tavır alıp yüzünü astı cekildi. Gönlünü almak icin hep yaptigim gibi sebekliliker falan neyse onun yaptıgı birsey olsun kızayım sesimi yükselmeyi bırakın yuzumu asayım oo ne yapıyorsam aynını yapar gonlumj alamakmış güldüreyimmis hiç birinj yapmaz. Ama iyi oldugumda iyidir. Ben anlamıyorum evlilikte hep bir taraf iyi olup gulup iyi mi olmak zorunda bu kadınların asli görevi mi.
Biz kadınların hiç üzülmeye kırılmaya hepsini geçtim ya kırılmaya hakkı yok mu ?
Annesi desen ayrı kafada hep benim oglumu el ustunde tut beni el ustunde tut bizi iyi tut. Diyorum ki ben neyim ben insan degilmiyim siz biraz beni el ustunde tutun. Ben evlat degilmiyim ama yok.
Aglıyorum diyelim beni üzdü kırıldım diyelim asla gelipte gönlümü almaz benim eşim hep ben giderim ben ararım.
Ne yapayım artık nasıl bir yol izleyim bilemiyorum.
Kendimi degersiz hissediyorum. Guzel cumle duymaya eskisi gibi guzel sohbetler etmeye o kadar ihtiyacım var ki nasıl düzelterim bilmiyorum.
Lütfen fikir verin ? Degistirmenin bu huyunu duzeltmenin bir yolu var mı?
Son düzenleme: