Merhaba, ben aile içi şiddet (bana uygulanmadı ama), taciz, korku ile büyüdüm. üstüne parasızlık geçim sıkıntısı (zaten hep vardı arttı) halimi tahmin edin. biriyle tanıştım onu çok sevdim ama hep beni anlamıyor olmasından dert yandım. içimdeki sırlar, duygusal paylaşımda bulunamama beni boğuyordu. onun muhteşemdi hayatı bense külkedisi. kıskanıyor ve bu duruma öfke duyuyordum. 22-23 yaşıma geldiğimde ondan ayrılmaya karar verdim hep tartışıyordum. gençtim, çok ağır şeyler yaşamıştım, yaşıyordum, bunalımdaydım. yalnızlıktan yakınıyordum. sevgilimleyken 1 yıl içinde 2 kişiyle yakın temasım oldu. birisi beni kandırdı - sevgilisinden ayrılması ve beraber olmak için baskı yapıyordum - nişanlı çıktı. bir diğeri arkadaş ortamındandı duygusal olarak beni anladığını düşünüyordum, bir iki buluşup sohbet ettik. bir gün bir şişe almak için evine girdiğimde biraz saldırganca beni öptü, zorladı. bu tam şerefsizlikti.
Ben yaşanan hiçbir şeyi haketmedim, hayat bana acımasız oldu ben neden istediğim birini öpemeyeyim ki diye düşündüm aldatma yaşanırken. Ama kimseyle beni taciz eden adamdan daha fazla ileriye gitmedim. birden dank etti, aslında bana zarar vermeyen tek kişiyle beraberdim ve aşk, paylaşım yaşadığımı sandığım insanlar beni kullanmıştı.
o erkek arkadaşımla nişanlandım, onu ölene kadar sevmeye yemin ettim, sadık kalmaya... evlendim. gözlerinin içine bakamıyorum. anlatsam ona ızdırap vereceğim, anlatmasam kendim yanıyorum. cahillik, yalnızlk, saflık, bıkkınlık, depresyon doluydum o zamanlar. eşimle aram öyle muhteşem ki yeni evliyiz ve söylesem mi yolun başındaykn diyorum ama o da beni deliler gibi seviyor ben de. utanıyorum...
bunları yazarken elim titriyor yorumlarıızdan sonra konuyu sildirebilirim. teşekkür ederim.
