- 20 Kasım 2017
- 1.763
- 1.082
- Konu Sahibi Winnethepooh
- #1
Kızlar gerçekten hayatım nerden tutsanız dert içinde artık gerçekten bi köşesinden de olsa düzlüğü görmek istiyorum..
Kısaca özet geçmem gerekirse;
Benim 2.5 yıllık bir ilişkim var. Erkek arkadaşım benden 8 yaş büyük. İlişkimizin ilk 1 yılı gerçekten harikaydı yani inanılmaz eğlendiğimiz, ara sıra tartışsakta gereksiz ve boş şeyler üzerine tartıştığımız ama asla uzatmadığımız tatlı bir ilişkimiz vardı. Ama sonrasında ilişkimiz çok farklı bir noktaya evrildi. 2. Yılımızın başında babama kanser teşhisi koyuldu ben işim, okulum gereği ailemden uzak yaşıyorum ve öyle olunca sürekli memlekete gidip gelmeye başladım. Hayat neşem söndü, resmen dünya başıma yıkıldı tabii. Öyle olunca bizde eski gece eğlencelerimizi bıraktık çünkü benim inanın içimden nefes almak dahi gelmiyordu. Tek buluşmamız evde ya da en fazla evden 5 dakika uzaktaki kafede bişeyler içmek oluyordu ki bu son 1.5 yıldır böyle.
Babamı öğrendikten 9-10 ay sonra erkek arkadaşımında babasına akciğer kanseri teshisi koyuldu ve bizim zaten keder içinde olan hayatımız iyice mutlusuzluğa yuvarlanır oldu. Tabii ki çok sarsıcı bir süreç yaşadık ve babasının hastaliğından 2 hafta sonra kadar erkek arkadaşım işi bıraktı. O an ki psikolojisi inanın neydi bilmiyorum ama yapıverdi.. Sonrasında kendisini babasına adadı resmen onunla ilgilendi, tüm bakımını üstlendi ki bu bence harika bir durum. Bu kadad merhametli bi adamla birlikte olduğum için mutluyum çünkü bi of bile demedi bu süreçte. Ama benim sürekli aklımda bir iş bulur düsüncesi vardı çünkü ablaları da babasına yardımcı oluyordu ve işsiz kalmaz diye düşünüyordum. Neyse..
Biz ikimizde maalesef babalarımızı kaybettik.. 1 hafta arayla ikisini de toprağa verdik. Ve inanılmaz zor zamanlardı çünkü bu kadar üstüste gelmesi her şeyin ikimizi de yıktı. Biz babalarımızı kaybedeli 4 ay oldu her şey çok taze ve hüzün doluyuz..
Bu araya kadarını olayları az biraz anlatabilmek adına yazıyorum çünkü kendisine direk ihtamda bulunmak istemiyorum belki bende yanlıs yorumluyor olabilirim.
Benim sıkıntım olan kısım tam olarak şöyle erkek arkadaşım 31 yaşında ve tam 1 yıldır işsiz.. Bu geçen sürede tabii ki ona bu konuda baskı yapmadım babasının durumundan dolayı sadece bir kaç kez konuştum. -Çalışmak sana da iyi gelir hem biraz o ortamdan uzaklaşırsın, kendine ve ailene yetebilecek enerjiyi bulursun- tarzında çünkü inanılmaz bir bunalımdaydı. Tek yaptığü butun gün babasıyla ilgilenmek ve kimseyle iletişim halinde olmamaktı bu da onu çok yıpratıyordu. Ama o herhangibir işe girmedi.
Evet babalarımızı kaybetmek inanılmaz zor ve üzücüydü hala üstümüzden bunu atamadık ama hayat bir şekilde devam ediyor ve kendini en azından idare edebilecek kadar para kazanması gerektiğini düşünüyorum. Bana evlenmek istediğini söylüyor ama iş bulmak adına bir çabası olmasına rağmen hani böyle dört elle buna sarilmıyor. Bu durum artık cidden canımı sıkmaya basladı. Ben üniversiteden geçen sene mezun oldum ve mesleğimi yapabilmem için vermem gereken 3 sınavım var. 1 yıldırbu sınavlarla bir şekilde boğuşuyorum ve bu süreçte mecburen part-time çalısıyorum en azından ailemin yükünü biraz da olsa hafifletebilmek için. Ama onun bir şey yapmadan oylece durması beni çok geriyor artık çünkü bu sekilde maalesef bir geleceğimiz olamaz.. Bir yandan da 31 yaşına gelmiş ama hala düzeni olmayan biri ile ileriyi düşünmek bana biraz ütopik gelmeye başladı. Çünkü bilmiyorum en azından mesleği olmalıydı.. Üniversite mezunu kendisi bu arada.
Yakınlarda bi tanıdığımız kendi bölümü üzerine erkek arkadaşıma iş teklif etti. Daha doğrusu kendisi grafik tasarımcı olduğundan. Eğer istediği şeyler üzerine yeni seyler tasarlasa bunları iletişim içinde olduğu buyuk sirketlerle paylaşıp ona iş konusunda yardımcı olabileceğini söyledi. Bende bunu kendisine anlattım bana verdiği tek tepki "bakarız" oldu. Yani ben bu kayıtsızlığına sinirleniyorum ve umutlarımı tüketiyorum. Çünkü ben duyunca heveslenir ve hemen ufak çaplı da olsa bir araştırma yapar diye bekledim ancak.. Aradan 1 hafta geçmesine rağmen kendisine sorduğumda bugün bana "daha bakmadım bakacağım ona" oldu..
Bilemiyorum ben mi çok abartıyorum. Ama onun yaşı geçiyor ve böyle durarak maalesef bir yere varılmıyor. Bugün gerçekten artık sinirlendim ve kendisiyle konuştum. -Bak bu böyle gerçekten olmuyor, ben sınavlarla boğuşuyorum, yaşadıklarımız ortada, sende çalışmak istiyorsun biliyorum ama önüne gelen fırsatları da görmezden geliyorsun. Çok üzülüyorum bu halimize çünkü bu böyle devam ederse seninle bir geleceğim olmayacak- dedim.. Sonrasında üstüne gittiğimi düşünerek üzüldüm. Ama off inanın bilmiyorum kafam çok karışık.. Sizce ben yanlış düşünüp, yanlış tepkiler mi veriyorum.. Nolur bana bi akıl verin
Kısaca özet geçmem gerekirse;
Benim 2.5 yıllık bir ilişkim var. Erkek arkadaşım benden 8 yaş büyük. İlişkimizin ilk 1 yılı gerçekten harikaydı yani inanılmaz eğlendiğimiz, ara sıra tartışsakta gereksiz ve boş şeyler üzerine tartıştığımız ama asla uzatmadığımız tatlı bir ilişkimiz vardı. Ama sonrasında ilişkimiz çok farklı bir noktaya evrildi. 2. Yılımızın başında babama kanser teşhisi koyuldu ben işim, okulum gereği ailemden uzak yaşıyorum ve öyle olunca sürekli memlekete gidip gelmeye başladım. Hayat neşem söndü, resmen dünya başıma yıkıldı tabii. Öyle olunca bizde eski gece eğlencelerimizi bıraktık çünkü benim inanın içimden nefes almak dahi gelmiyordu. Tek buluşmamız evde ya da en fazla evden 5 dakika uzaktaki kafede bişeyler içmek oluyordu ki bu son 1.5 yıldır böyle.
Babamı öğrendikten 9-10 ay sonra erkek arkadaşımında babasına akciğer kanseri teshisi koyuldu ve bizim zaten keder içinde olan hayatımız iyice mutlusuzluğa yuvarlanır oldu. Tabii ki çok sarsıcı bir süreç yaşadık ve babasının hastaliğından 2 hafta sonra kadar erkek arkadaşım işi bıraktı. O an ki psikolojisi inanın neydi bilmiyorum ama yapıverdi.. Sonrasında kendisini babasına adadı resmen onunla ilgilendi, tüm bakımını üstlendi ki bu bence harika bir durum. Bu kadad merhametli bi adamla birlikte olduğum için mutluyum çünkü bi of bile demedi bu süreçte. Ama benim sürekli aklımda bir iş bulur düsüncesi vardı çünkü ablaları da babasına yardımcı oluyordu ve işsiz kalmaz diye düşünüyordum. Neyse..
Biz ikimizde maalesef babalarımızı kaybettik.. 1 hafta arayla ikisini de toprağa verdik. Ve inanılmaz zor zamanlardı çünkü bu kadar üstüste gelmesi her şeyin ikimizi de yıktı. Biz babalarımızı kaybedeli 4 ay oldu her şey çok taze ve hüzün doluyuz..
Bu araya kadarını olayları az biraz anlatabilmek adına yazıyorum çünkü kendisine direk ihtamda bulunmak istemiyorum belki bende yanlıs yorumluyor olabilirim.
Benim sıkıntım olan kısım tam olarak şöyle erkek arkadaşım 31 yaşında ve tam 1 yıldır işsiz.. Bu geçen sürede tabii ki ona bu konuda baskı yapmadım babasının durumundan dolayı sadece bir kaç kez konuştum. -Çalışmak sana da iyi gelir hem biraz o ortamdan uzaklaşırsın, kendine ve ailene yetebilecek enerjiyi bulursun- tarzında çünkü inanılmaz bir bunalımdaydı. Tek yaptığü butun gün babasıyla ilgilenmek ve kimseyle iletişim halinde olmamaktı bu da onu çok yıpratıyordu. Ama o herhangibir işe girmedi.
Evet babalarımızı kaybetmek inanılmaz zor ve üzücüydü hala üstümüzden bunu atamadık ama hayat bir şekilde devam ediyor ve kendini en azından idare edebilecek kadar para kazanması gerektiğini düşünüyorum. Bana evlenmek istediğini söylüyor ama iş bulmak adına bir çabası olmasına rağmen hani böyle dört elle buna sarilmıyor. Bu durum artık cidden canımı sıkmaya basladı. Ben üniversiteden geçen sene mezun oldum ve mesleğimi yapabilmem için vermem gereken 3 sınavım var. 1 yıldırbu sınavlarla bir şekilde boğuşuyorum ve bu süreçte mecburen part-time çalısıyorum en azından ailemin yükünü biraz da olsa hafifletebilmek için. Ama onun bir şey yapmadan oylece durması beni çok geriyor artık çünkü bu sekilde maalesef bir geleceğimiz olamaz.. Bir yandan da 31 yaşına gelmiş ama hala düzeni olmayan biri ile ileriyi düşünmek bana biraz ütopik gelmeye başladı. Çünkü bilmiyorum en azından mesleği olmalıydı.. Üniversite mezunu kendisi bu arada.
Yakınlarda bi tanıdığımız kendi bölümü üzerine erkek arkadaşıma iş teklif etti. Daha doğrusu kendisi grafik tasarımcı olduğundan. Eğer istediği şeyler üzerine yeni seyler tasarlasa bunları iletişim içinde olduğu buyuk sirketlerle paylaşıp ona iş konusunda yardımcı olabileceğini söyledi. Bende bunu kendisine anlattım bana verdiği tek tepki "bakarız" oldu. Yani ben bu kayıtsızlığına sinirleniyorum ve umutlarımı tüketiyorum. Çünkü ben duyunca heveslenir ve hemen ufak çaplı da olsa bir araştırma yapar diye bekledim ancak.. Aradan 1 hafta geçmesine rağmen kendisine sorduğumda bugün bana "daha bakmadım bakacağım ona" oldu..
Bilemiyorum ben mi çok abartıyorum. Ama onun yaşı geçiyor ve böyle durarak maalesef bir yere varılmıyor. Bugün gerçekten artık sinirlendim ve kendisiyle konuştum. -Bak bu böyle gerçekten olmuyor, ben sınavlarla boğuşuyorum, yaşadıklarımız ortada, sende çalışmak istiyorsun biliyorum ama önüne gelen fırsatları da görmezden geliyorsun. Çok üzülüyorum bu halimize çünkü bu böyle devam ederse seninle bir geleceğim olmayacak- dedim.. Sonrasında üstüne gittiğimi düşünerek üzüldüm. Ama off inanın bilmiyorum kafam çok karışık.. Sizce ben yanlış düşünüp, yanlış tepkiler mi veriyorum.. Nolur bana bi akıl verin
