uzun uzun anlatmışsın bende üşenmedim okudum valla
aslında daha taze bir olay bir süre daha kendinle baş başa kalsam aslında kaybedenin hatalının kimin olduğunu göörebilirsin
ama şimdi duygular çok taze ve sen ona aşıksın.
herşeyden önce
eğer ailesinin karşında seni yalnız bırakıyorsa
sözde takılan yüzüğün inceliğini kız tarafı değilde erkek tarafı mesele ediyorsaa
zayıflığını bahane ediyorsa (o zaman zayıflar yuva kuramayacak mı yani)
sana ailecek gerekli saygıyı gösteremiyorlarsa
hiç üzme o tatlı canını :umursamaz:
o adamla ancak gün geçirebilirsin ama yuva kuramazsın.
zaten senin karşına çıkıpda durumu düzelteceğini vaad eden cümleler kurarsa inanma
aynısını tekrar yaşarsın
herşeyden önce sen genç bir kızsın senin bir gururun var. bunu hiçe sayıyorlar ailenide tabiki.
ha birde maille ayrılığı söylemesi daha da düşündürüyor.
bence bu konuyu iyi ölç tart derim dersini iyi çıkar fisfisfis
senin kendine verdiğin değer ne
onun sana vardiği değer ne
Allah hayırlı kısmetler çıkarsın karşına :Saruboceq:
hiç ama hiç üzülme bundada bir hayır vardır deyip yoluna devam et
cok tesekkür ederim...
evet haklisin...bastan beri hep dürüst oldum ben...böyle insan aslinda bulmak cok zor...karsindaki insani kendin gibi saniyorsun...ama öyle degilmis...buna ragmen benim degerim yokmus ama...
bu cok aci benim icin...sonucta ikibucuk sene onunlaydim...ailelerimizi dahil etmistik...söze kadar varmisti iliskimiz...kisa dogru evlenecektik ve ben haril haril okulumu bitirmek icin ugrasiyordum...
onu cok sevmisti ailem ve benimsemisti, kardeslerim, ablam...bir oyunmus megersem...bulusurduk hepimiz, sohbet ederdik...
bana her ne kadar sonrasinda ben ciddiydim seninle dediysede...ben inanmadim...
bir insan sevdigini zayif ve narin olmasindan dolayi, zaman zaman yorgun olmasindan dolayi nasil birakabilir ki...nasil...nasil bir düsüncedir...bu gerekce olabilir mi...
benim hayatimi bilen oydu...mücadele gösterdigimi bilen oydu...ve asil bunun icin beni taktir etmesi gerekmez miydi...
iki sene senle yasadigim duygulari attim dedi bana...kalmadi dedi...eger beni gercekten sevdiyse...nasil diyebildi bunu bana...
birden onun hayatindan cikmam gerekiyordu...
bir insana güvendigin vakit...inanamiyorsun söylediklerine, yaptiklarina...nasil olur, neden ve hep neden diye soruyorsun kendine...ben asil daha cok yaraliyormusum kendimi bunu yaparak...ama o yasadigim hayal kirikligindan dolayi kendimi düsünmemisim ben hic...
ben dürüst olmaktan baska, temiz kalpli olmaktan baska ne yapmistim ki ona ve ailesine...bunlari hak
edecek ne yapmistim ben...bu haksizlik niye...
oda benim gibi egitimli biriydi...onu baska sanmistim, ileri görüslü, akilli ve mücadeleci biri olarak tanimistim onu...ama yanilmisim...
onu bir sene boyunca tanimaya calistim ben, ve bu dönem hep onu tarttim, ölctüm bictim...sinava soktum onu belki kendimce...bu dönem hep mesafeliydim ona...bunu konusuyorduk, zamanla seni tanimak istiyorum demistim hep...bunu anliyordu o ve bana hak veriyordu...
ilk baslarda hep dogru insan mi diye sormustum kendime...fakat böyle kalmiyor iste zamanla...onu tanidikca hayatima katmistim...ve zaman zaman olumsuzluklari göremiyor insan galiba...cünkü seviyorsun...
belirli bir süre gecince ona sonsuz güvendim, inandim...iliskimizin artik bir adi kondu sandim ve bu hayal kirikligi, bu inanilmaz degisim beni cok yipratti simdi...
ben nasil güvenirim artik baskasina...nasil inanirim...
insanlar degisen varliklar...dogru...peki bu düsünceyle bir insan nasil güvenebilir ki sonsuz...hep bu kusku olmali mi peki icimizde...
ben ilk defa böyle birsey yasadim...basit bir kiz degilim, yani bir kac iliski yasayim...bosver gibi düsünen bir insan degilim...
ailem cok üzgün, yapilanlari hazim edemiyorlar...
ailesi bir kez bile aramadi biliyor musun...bu is olmayacak, kusura bakmayin bile demediler...ben sahipsiz biri miydim peki...bu kadar mi degersizdim...
en kötüsü buydu inan...
peki böyle kapanmasi dogru mu...böyle kacip gitmek erkeklik mi peki...hic mi sorumluluk duymamis bu insan...birak bana...ya aileme karsi??
bana ayriligi ilk bildirdiginde ben inanilmaz bir mücadele gösterdim...
bunu yapmaya karar verirken o an inan ilerisini düsünmedim ben onunla cünkü olani idrak etmekle mücadele ediyordum...anlamaya calisiyordum...onunla konusmaya calisiyordum...kabul etmek mümkün degildi...
bunu yaptigim icin pisman degilim cünkü sorgulamadan onu birakmak hep soru isaretleri birakacakti bende...niye sormadim, niye dinlemedim onu diye...
büyük bir celiski icindeydim...o böyle biri degil dedim ve ona olan güvenim bir kerede yikilamadi...
belkide gercek yüzünü görmeye calistim ve o vakit eminsizlige düstüm...belki onun asil kisiligi ile büyük celiskideydim..ona inanmakta güclük cekiyordum...ama o her konusmak istedigimde beni dahada yaraladi...
sunu biliyorum...ben artik kimseye güvenemem...kimseye kalbimi teslim edemem...yapamam artik...
kesin olan su, yoluma devam edecegim...okulumu bitirecegim...
onu aramayacagim...bunu artik biliyorum...
her yasadigimiz bir ders belkide bizim icin...hayatta daha güclü durabilmek icin belki bir sinavdi bizimkisi...
kimseyi kendin gibi bilmeyeceksin...
seninde yolun acik olsun...
