Ben beni gercekten seven bir adamla evlendim. Asik degildik, seviyorduk yillar süren bir sevgiydi.
Ben bu sevgiyi aska tercih ettim.
Asik miyim esime? Belki de asigim, eger bir gün onun sevgisini hissetmezsem askimdan ölürüm gibime geliyor.
Ask her zaman daha zor olanla yasanir.
Huzur ise sevdiginle. Ben ömrümü onunla gecirmek istiyorum. Hicbir heyecan ona olan saygimin, sevgimin üzerine gecemez, gecmemeli.
Kollarimdaki huzurum, cocuklarimin babasi, beni her daim yüregine kabul eden insan. Bu baska birsey, hatta diyebilirim ki asktan da öte. Cünkü ask öfkeye, heyecana, dehsete cabuk düsebilen bir duygu.
Biliyorum ki bu adam beni kirmayacak.
Ama birbirimizi kaybettigimiz gün kara sevdaya düstügümüz gün olur. Yillardir kokusuyla yatmisin, yaninda olmayinca hic mi özlemez insan, o zaman ask olur iste.
Bilmem anlatabildim mi?
Ask daha bir yoksunluk hali, onsuz kalirsam bu hale düserim.