benim annem de bir yaşına kadar böyle yaşadı...evli dul mu oluyor adı neyse ondan işte...
tüm evin sorumluluğu, kardeşimle benim sorumluluğumuz ondaydı... alışverişi o yapardı... yemeğimiz, çamaşırımız, ütümüz ona bakardı...
babam siyaset ile ilgiliydi.. hem kendi işleri hem parti işleri... işten sonra partisi için çalışırdı... zaten çok çalışırdı... bize ayırdığı zaman sınırlıydı vs...
annem tam bir görev kadını olduğundan bu durumdan hiç şikayet etmedi...biz haddimizi aşıp neden şu şöyle olmadı dedikte o nasıl isterseniz öyle olsun, hemen yapayım dedi...
ben istedim böyle olmasını der hala... kendi ayaklarım üzerinde durmasını bildim... dışarıda çalışmamış belki ama çalışan kadın onun kadar olabilir mi bilmem...
sanırım babamın ona olan güveninden alıyordu annem gücünü... çünkü kadınını her anlamda destekleyen bir babam var benim...
belki doğru değil ama eksik taraflarını birbiriyle tamamlamayı iyi öğrenmişler zaman içerisinde... babam geçen gün söyledi... mükemmel bir kadın annen diye... ve annem dedi ki babanın varlığı bana güç veriyor...şimdi çok daha farklı bir boyuttalar benim gördüğüm...
ama fikrimi sorarsanız evli dul olmak iyi bir şey değil... annem hepimize iyi bakarken kendini çok ihmal etti çünkü... böyle olmaması gerekiyordu aslında...annem çok fazla tek başına kaldı hayatının en güzel 15 senesinde...
ben hem annem gibiyim hem değilim... onun daha dengeli haliyim... ben kendimi yoramam... gücümün üstünde yük yüklenmem...evliysem evli gibi yaşarım, başka bir sıfat almam...
