- Konu Sahibi Dilber1983
- #1
Ben 4,5 yildir evliyim severek evlendim ama ask mevzusu bildiginiz gibi bir dönem sonra bitiyor. Flört dönemimizle birlikte tam 7 yillik birlikteligimiz var ki zaten evlenmeden önce de biz evlerimizi birlestirmistik. Tamam zamanla askin yerini sevgi saygi vs. aliyor ama artik sikici bir hal aliyor evlilik ve bu yasimda kafamda sürekli bir soru isareti var: Ayni insanla bu zamanda nasil bir ömür boyu evlilik yürütülür diye?
Ve ben bu celiskilerimden dolayi esimin ve benimde yasimizin müsait olmasina ragmen bu kadar yillik evlilikten sonra bile hala cocuk yapmaya cesaret edemiyorum. Her gittigimiz yerde insanlar bize cocuk yapmamiz icin baski uyguluyorlar ama ben hic kimseye bunun nedenini aciklayamiyorum. Anlayacaginiz gibi kendimi cok kötü hissediyorum.
Cok severek evlendim, ondan önce henüz 15 yasimda tanistigim erkek arkadasimla 5 yil flörtüm oldu. Deli divaneydik (ilk askim) ama o ask da bitti. Bu evliligimde askin yanisira mantikli da düsünmeye calistim. Ilerisi icin evliligimde iki insan olarak ortak noktalarimiz, yasam görüslerimiz, gelecekle ilgili beklentilerimiz birbirini tutsun diye düsünerek karar verdim ki öyle de oldu. Mantik olarak da insanlar bizi birbirimize cok yakistiriyorlar, ailelerimiz birbirlerini gercekten cok seviyorlar. Ama ben artik o eski aski, tutkuyu heyecani cok özlüyorum! Yeniden yarat diyeceksiniz ama ben esime baktigimda gercekten o duygulari yasayamiyorum artik. Arti kendi gelisimimizden dolayi (yas olarak) zamanla - hala ortak noktalarimiz olsa dahi - yavas yavas kendi köselerimize, kendi ilgi alanlarimiza yöneldigimiz icin birbirimize ayirdigimiz vakit kisitlandi. Birbirimizden uzaklastik cinsel alanda da. Ve mesela ben belli bir dönem Türkiye'ye tasinip yasamak isterken (Avrupa'da yasiyoruz) esim icin bu imkansiz bir durum. Ayne evde iki ayri odada vakit geciyoruz cogu zaman. Biri televizyonun basinda, digeri de bilgisayarin.
Hal böyleyse bosan diyeceksiniz belki de ama bence bu o kadar da kolay degil. Birinci neden benim anne babamin da bosanmis olmalari ve onlari üzmek istememem. Hem kesinlikle karsi cikacaklardir, cünkü esim ne kumarbaz, ne alkolik, ne bildigim kadariyla aldatiyor ne de bana siddet uyguluyor. Cocuklugumdan beri hep kendime söz verdim bosanmayacagim diye, cocuklarim benim cektiklerimi cekmeyecekler diye. Ikinci neden de benim ileriye dönük kuskularim. Tamam ben dönemin "sansli" kadinlarindanim. Neden? Cünkü master egitimi aldim, iyi bir kariyerim var ve kendi parami kazaniyorum. Bir erkege - deyim yerindeyse - muhtac degilim. Ama ya ileride bosanip mutlulugu tekrar yakalayamazsam? Ya tekrar evlenip tekrar mutsuz olursam? Ileride bi cocuk sahibi olamamam en büyük korkularimdan biri ve bence üc secenegim var: 1) Cocuk yaparim ve belki birbirimize daha da kenetleniriz 2) Cocuk yaparim ama birsey degismez (kendi anne-babamda oldugu gibi), bosaniriz, olan cocuguma olur ve bana hayallerimi gerceklestirebilmem icin ayak bagi olur YADA en azindan cocugum oldu diyerek bu cocuksuz kalma korkumdan kurtulurum 3) Böyle beklemeye devam ederim...
Siz ne düsünüyorsunuz arkadaslar?
Benim evliligim mi siradisi yoksa - cevredeki giderek cogalan bosanmalari da göze alirsak - bu ömür boyu evliliklerin sonu mu geldi acaba?
Ve ben bu celiskilerimden dolayi esimin ve benimde yasimizin müsait olmasina ragmen bu kadar yillik evlilikten sonra bile hala cocuk yapmaya cesaret edemiyorum. Her gittigimiz yerde insanlar bize cocuk yapmamiz icin baski uyguluyorlar ama ben hic kimseye bunun nedenini aciklayamiyorum. Anlayacaginiz gibi kendimi cok kötü hissediyorum.
Cok severek evlendim, ondan önce henüz 15 yasimda tanistigim erkek arkadasimla 5 yil flörtüm oldu. Deli divaneydik (ilk askim) ama o ask da bitti. Bu evliligimde askin yanisira mantikli da düsünmeye calistim. Ilerisi icin evliligimde iki insan olarak ortak noktalarimiz, yasam görüslerimiz, gelecekle ilgili beklentilerimiz birbirini tutsun diye düsünerek karar verdim ki öyle de oldu. Mantik olarak da insanlar bizi birbirimize cok yakistiriyorlar, ailelerimiz birbirlerini gercekten cok seviyorlar. Ama ben artik o eski aski, tutkuyu heyecani cok özlüyorum! Yeniden yarat diyeceksiniz ama ben esime baktigimda gercekten o duygulari yasayamiyorum artik. Arti kendi gelisimimizden dolayi (yas olarak) zamanla - hala ortak noktalarimiz olsa dahi - yavas yavas kendi köselerimize, kendi ilgi alanlarimiza yöneldigimiz icin birbirimize ayirdigimiz vakit kisitlandi. Birbirimizden uzaklastik cinsel alanda da. Ve mesela ben belli bir dönem Türkiye'ye tasinip yasamak isterken (Avrupa'da yasiyoruz) esim icin bu imkansiz bir durum. Ayne evde iki ayri odada vakit geciyoruz cogu zaman. Biri televizyonun basinda, digeri de bilgisayarin.
Hal böyleyse bosan diyeceksiniz belki de ama bence bu o kadar da kolay degil. Birinci neden benim anne babamin da bosanmis olmalari ve onlari üzmek istememem. Hem kesinlikle karsi cikacaklardir, cünkü esim ne kumarbaz, ne alkolik, ne bildigim kadariyla aldatiyor ne de bana siddet uyguluyor. Cocuklugumdan beri hep kendime söz verdim bosanmayacagim diye, cocuklarim benim cektiklerimi cekmeyecekler diye. Ikinci neden de benim ileriye dönük kuskularim. Tamam ben dönemin "sansli" kadinlarindanim. Neden? Cünkü master egitimi aldim, iyi bir kariyerim var ve kendi parami kazaniyorum. Bir erkege - deyim yerindeyse - muhtac degilim. Ama ya ileride bosanip mutlulugu tekrar yakalayamazsam? Ya tekrar evlenip tekrar mutsuz olursam? Ileride bi cocuk sahibi olamamam en büyük korkularimdan biri ve bence üc secenegim var: 1) Cocuk yaparim ve belki birbirimize daha da kenetleniriz 2) Cocuk yaparim ama birsey degismez (kendi anne-babamda oldugu gibi), bosaniriz, olan cocuguma olur ve bana hayallerimi gerceklestirebilmem icin ayak bagi olur YADA en azindan cocugum oldu diyerek bu cocuksuz kalma korkumdan kurtulurum 3) Böyle beklemeye devam ederim...
Siz ne düsünüyorsunuz arkadaslar?
Benim evliligim mi siradisi yoksa - cevredeki giderek cogalan bosanmalari da göze alirsak - bu ömür boyu evliliklerin sonu mu geldi acaba?
