- 22 Mart 2011
- 680
- 7
- 118
- Konu Sahibi Beautician1
- #41
bende aynı senin gibiyim canım kendimi umutsuz ev kadını gibi görüyorum aynen.ama normalde cok cevresi olan meslegini eline almıs bir bayandım.evlenince tam aksi oldu işte.bide babam cok serbest bir adamdır.alısmamısım böyle sürekli sorgulanmaya.şimdi de kaldıramıyorum.konusuncada ben böyleyim işine gelirse demiyormu gelde sinir krizi gecirme.hiç müdanası da yok adamın.aynem senin dedigin gibi ksıkanc degil uyuzluguna yapıyor.işine nasıl gelirse öyle davranıyor.bak yeri geldimi 3 ay aramıyor.ne oldu kıskançlık.
dışarda esorfman bile giydirmezdi hatlarım belli oluomuş, göğüs çatalım görünüyosa eve yollayıp kıyafetimi değiştirdi ki hiç öyle dekolte giyinen bi insan değilim kendi abartması... mesela buluştuk ben eve dönücem eve gitme süremi hesaplardı eğer o sürede eve gidemememişsem kavga, telefonum meşgul çıkmış kavga, kontörüm niye bitmiş kavga.ben onunla tanışmadan önce gayet sessiz sakin bi insandım.biz uzun yıllar çıktık ve beni resmen delirtti sinir hastası yaptı. şimdi çok çabuk sinirlenen bağıran bi insanım hala atamadım üstümden o agresifliği.şu an melek gbi bi insanla beraberim onu bile delirtebiliyorum bazen.aslında senin eşinin psikolağa gitmeye ihtiyacı var çünkü bu resmen hastalık bence sen o gelip de özür dilemeden yaptıklarından pişman olmadan geri dönme tedavi görsün ömür boyu öyle hayat gçmez Allah yardımcın olsun
böyle insanlar kendi durumlarının ve karşısındakini ne kadar yıprattığının hiç farkında olmuyorlar herhalde.yada çok seviyorum ondan kıskanıyorum bahanesinin arkasına sığınıyorlar ama bu kadarı artık hastalık boyutunda.eşin de tedavi olmuyorsa kendini daha fazla yıpratma zaten şimdiden yeterince yıpranmışsın henüz 22 yaşındasın belki dayanmak şu an daha kolay ama 40 yaşındaki halini düşünemiyorum