Konuşmadım, kavgalar ettim vaktinde.
Sonra ise istediğim kişiye istediğim mesafeleri koydum.
Eşim de alıştı benim eşim böyle biri istemiyorsa bitmiştir dedi yıllardır bu konuda sessizliğe geçti.
Ama yine de mutlu değilim çünkü istediğim düzeni güzellikle elde etmedim.
Kavgayla, engellerle elde ettiğim ne varsa yarım sanki, bir olmamışlık barındırıyor.
Sonra da bu mutsuzluğum arkadaşlarım tarafından böyle yorumlanıyor.
Umarım sen benim gibi sorun yaşamazsın canım.
Çünkü gerçekten bu karakteri kaldıran eş ve evlilik çok az sanırım.
Bana söz verilen her şey benim hakkımdır.
Hak olarak görmüyorsa söz vermeyecek.
Ben dansöz insanı sevmem.
Dereyi geçene kadar paçayı sıvayan insanlara da uyuz olur, tepkimi gösteririm kim olursa olsun.
Sivriyim ama özünde çok saf biriyim.
O kadar şeffaf biriyim ki karşımdaki insanı seversem önümdeki lokmamı verebilecek biriyim.
Şu isteğim eksik olsun yeter ki benim yüzümden kimse sıkıntıya girmesin diye düşünürüm.
Taaa ki kıymetim bilinmeyinceye, haksızlık görünceye kadar.
İşte o zaman aynı kişiye düşman olabilirim, canımı haksız yere yaktığı için canını neresinden yaksam diye delirebilirim.
Oysa bakıyorum pek çok kişi, tam tersi ne kadar severse sevsin, karşı tarafın gireceği sıkıntıyı umursamaz
kendi mutluluğunu her şeyin önüne koyar. Ama sorsan benden çok seviyordur o kişiyi.
Kendi hakkını en başından öyle ustalıkla koruyor ki hiç taviz vermeyerek.
Haksızlığa uğramak gibi bir derdi de olmuyor.
Delirip düşman olmasına gerek kalmıyor işte.
Sonra da böyle uzun uzun öğütler veriyor bana.
Ben en başında o taviz vermeyen, kıyan, hesapçı duruşu sağlayamıyorum diye yaşıyorum tüm sıkıntıları.
Sorsanız hepsinin gözünde ben sivriyim o tatlı dilli.
Ben mutsuz ve huzursuzum o tam tersi.
Bu hak mı şimdi?
Gerçekten dünya gerçekten çok kötü bir yer..
