Merhaba kızlar yapım gereği çok fevriyim, aceleciyim, sabırsızım. Küçükken de böyleyim 30’a geldim hala böyleyim.
Her türlü ilişkimde bu yüzden çok sorun yaşıyorum.
Şuan ki ilişkimde de bu konudan dolayı benden kaynaklı sorunlar var. Sanki kimse yaranamıyor gibi. İçimde hep bir sorun var.
Geçen gün farkettim instada kişiyi silip engellesen de mesajlar duruyor açtım eski mesajlarımı okudum ilişkilerimdeki bir kaç kişinin. Hepsinin ve şuanki ilişkimin bana söylemiş olduğu çok ortak şey var.
Fevrisin. Ortan yok. Anında siliyorsun. Anında yıkıyorsun geneli böyle.
Bir de genelde çabuk etkileniyorum. Mesela psikoloğum KK yı yasaklamıştı
ama dinlemedim sizi seviyorum kadın dayanışması gibi görüyorum. Elbet hatalarım çok ilişkilerimde misal elle tutulur sebep yok ayrıldım dün tamamen evi terkettim ilişkimde. Komple aileme haber verip.
Küçük şeyleri büyüttüm zaten bir boşanma yaşadım orada ki bazı sorunları gördüm mesela eski eşimin ailesi sorunluydu ama cidden sorunluydu baktım bunun da annesi sorunlu ama kadının eziyeti yok görüşmek istemiyor sadece ama ben bunu büyüttüm neden istenmiyorum ne yaptım diye içime dert ettim. Öyle böyle her şey sorun oldu gözümde. Ama şunu anladım ben Ahmet Mehmet Ali Burak salladım isimleri vs vs herkesle ortak sorun yaşayıp ilişkilerimi bitiriyorum bu adam gitti x gelecek hop yine bir sorun benden kaynaklı. Psikoloğa gidiyordum seansı çok arttı diye bıraktım online almaya başladım tam ağlarken ekran dondu internette tüm şevkim kırıldı bıraktım.. offf ankastre ışığı eşliğinde pijamayla kahve içerek dertleşmem gerek sanırım bir kaç kişi.. öyle içimi döktüm.. Sorunun kaynağı benim belki burda da kalbini kırdığım olmuştur törpülemeye çalışıyorum üzülüyorum özür diliyorum üzülüpte
bende 32 oldum ama valla hiç değişmedim bilmiyorum böyle nereye kadar gider. Kendi huyumu da hiç sevmiyorum keşke takıntısız sakin kafasına vur ekmeğini al bir tip olsaydım belki daha mutlu olurdum. Böyle böyle sıkmaktan kırılmadık dişim kalmadı. Yıldım kendimden
artik kimsenin ne dusundugunu umursamıyorum. Ofkelenmenin bana bir getirisinin olmadiginin farkina vardim. cogu zaman tartismiyorum bile. Hatta dinlemiyorum da. Hee deyip geciyorum.
sonra da çok üzülüyorum yalnız kalınca.. aslında sevdiğim insanlar yani ilişkim de öyle seviyorum ama kendimi daha çok seviyorum diyorum mesela yüzüne adamın kendini sev de ilişki böyle bisey değil diyorlar onlar da 
demlik demlik papatya çayı içiyorum. Misal küçükken de hep ağlama krizlerine girerdim burnum kanardı ağlamaktan annem pasiflora şurup verirdi sakinleştirdim , hala öyleyim.. maneviyata yönelmem gerek biraz bu aralar belki de inancım zayıfladı bu inanç sadece din değil evren doğa meditasyon dua her şey.. 
iç sevgiye ihtiyacım var .. birine sarılmaya da çok ihtiyacım var
