Fikirlerinizi paylaşır mısınız..

Mantikli degil ne kadar iyi birisi olsada beraber yasamak kotu durumlari ortaya cikarabilir. Insan annesiyle bile yeri geliyor bozusuyor. Is kuracaksaniz kadina is verin ama yaniniza, evinize almayin. Kac yasinda kadina gel bizimle yasa demek ters bile tepebilir kalbi kirilabilir. unutmayin yetim cocuk degil kac yasinda kadin bu.
 
Yani sonuçta insanlar hiç tanımadıkları insanları yatılı bakıcı alıyor, bu sonuçta tanıdığınız bir insan neden olmasın. Ama bir yandan da bi huzursuzluk anlaşmazlık olsa siz vicdan yüzünden çıkaramazsınız o gidecek yeri olmadığı için ses edemez. Bir de eviniz be kadar büyük ona ne kadar alan vereceksiniz sizin karı koca ilişkiniz nasıl özel kalacak. Çok iyi düşünmek lazım
 
Yani sonuçta insanlar hiç tanımadıkları insanları yatılı bakıcı alıyor, bu sonuçta tanıdığınız bir insan neden olmasın. Ama bir yandan da bi huzursuzluk anlaşmazlık olsa siz vicdan yüzünden çıkaramazsınız o gidecek yeri olmadığı için ses edemez. Bir de eviniz be kadar büyük ona ne kadar alan vereceksiniz sizin karı koca ilişkiniz nasıl özel kalacak. Çok iyi düşünmek lazım
Evet bunları da düşünüyorum bir yandan aklım çok karışık, kızım kreş çağına geliyor ama oğlum için bakıcı arayışımız olacak ilerleyen zamanlarda. Dediğim gibi bilemiyorum..
 
Ben yanına alma olayını mantıklı bulmadım. Evlat edinmek gibi bir şey sizin bahsettiğiniz. Bir insanın sorumluluğunu almak kolay değil. Çocuklarınız büyüyünce ne olacak? Kadın hastalandiğında yaşlandığında evladı gibi sahip çıkabilecek misiniz?
Bir insanı sevmek başka, beraber yaşamak çok çok başka. Ya yanınızda iş verin, ya da çocuklara bakıcı olarak alın. Gelsin gitsin.
 
Çok yanlış. Sakın böyle bir şey yapma. Çocuğuna yine baksın ama neden sende kalıyor
 
Hayatı boyunca evde yan gelip yatan kocasına ve engelli kaynına bakan, kendi hayatı için hiçbir şey yapmayan bir kadını çocuklarıma bakıcı olarak aynı eve almazdım. Ha iyilik yapardım. Yer tutardım sıcak yuvası olurdu, iş bile bulurdum. Ama çocuklara bakıcı yapmazdım.
 
Evet bunları da düşünüyorum bir yandan aklım çok karışık, kızım kreş çağına geliyor ama oğlum için bakıcı arayışımız olacak ilerleyen zamanlarda. Dediğim gibi bilemiyorum..
Yani aslında kayninaa kadar bakmış birinin gönlü yücedir iyi biridir çocuk bakımı konusunda emanet edebilirsiniz gibi,eviniz büyük mü büyük ise neden olmasın ama her ihtimale karşılık bence teklif ederken geçici bir süre 1 yıl misal çocuğa bakmak için bizimle kalır misiniz dersiniz sonrası duruma göre şekil alır
 
Birlikte yaşamak iyi bir fikir gibi gelmedi ayrica her ne kadar iyi hoş olsa da bir yabanci sonucta, ayni evde yaşayamazdim ben olsam bilemedim. 🙄
 
Kadının kendi ailesi kimsesi yok mu? Kardeşi vs. Onlarda kalıp çocuklara bakabilir, aynı ev sorumluluğu çok zor.
 
Şimdi çocuklara bakıcı olması amacıyla düşündüğünüz bu durum çocukların bu kadına ihtiyaç duymadığı zamanlar gelince çok da mantıklı gelmeyecek size.Kadını o zaman ne yapacaksınız hala yanınızda tutmaya devam edecek misiniz? İnsanlar yıllarca annelerini bu şekilde evlerine alıyorlar ama sonrasında batmaya başlıyor .Siz yabancı bir insanla ne kadar birarada yaşayabilirsiniz ki.Amaç çok iyiymiş gibi gelse de asıl amacınızın kadına yardım değil çocuklara bakım olduğunu düşündüm açıkçası.
 
İş kuracaksanız iş verin, bakıcı arıyorsanız bakıcı olarak tutun. Ama tutup da eve almayın tabiki de. İnsan annesiylr evde yaşayamıyor. Böyle büyük duygusal kararlar almayın sakın.
 
Merhaba.
Size bir konu hakkında danışmak istiyorum ve fikirlerinize ihtiyacım var. Siz böyle bir durumda ne yapardınız merak ediyorum..

Şöyle başlayayım, yıllar önce çalıştığım yerde tanıştığım ve çok sevdiğim bir abla var. Ben işten ayrıldım ama patronumla, oradaki herkesle hala görüşürüm.. Çevre tarafından da çok sevilen biridir kendisi. Sessiz sakin, saf, deyimi yerindeyse gariban, tüm gün gezer pijama takımı masa örtüsü çeyizlik tekstil ürünleri satarak geçimini sağlamaya çalışır. Aynı zamanda yıllarca kocasının engelli abisine baktı, evde yan gelip yatan çalışmayan kocasını da besledi. Çocuğu hiç olmamış anne babası hayatta değil. Geçtiğimiz yıl kocasının abisi, geçen hafta da kocası rahmetli oldu.. Ev sahibi sanırım yaza doğru da evinden çıkaracakmış. Gecekonduda yaşıyor. Patronum onu çok sever anne gibi sahiplenir, yedirip içirmeden yollamaz.. Maddi manevi bir eli hep üstündedir, iki gün uğramazsa arar ortalığa düşer başına bir iş mi geldi diye. Patronuma gelecek olursak, ikinci annem gibidir. Hem çok güzel çalışma geçmişimiz oldu, hem de aile olduk diyebilirim, yıllar geçmesine rağmen hiç kopmadık, onun sözü fikri benim için önemlidir..

Benim iki çocuğum var biri 2 buçuk yaşında biri 8 aylık. Yakında nasip olursa iş kuracağım. Bizim eşimle düşüncemiz bu ablamızı yanımıza almak. Kimi kimsesi kalmadığı için ve evinden çıkarılacak.. Bizimle birlikte yaşasın, sıcak ev, kira derdi olmayacak, iki kuruş para için sokak sokak gezmeyecek, çocuklarıma alışır bakar.. Yani bilemiyorum böyle enine boyuna konuşmadık ama düşünce olarak böyle şeyler aklımızdan geçti. Bu konuyu patronumla paylaştım, ben senin yerinde olsaydım düşünmezdim bile dedi. Hem de çok büyük iyilik yapmış olursun dedi.
Tabi bu konu henüz ablayla konuşulmadı, malum eşini yeni kaybetti yas sürecinde.. Bilemiyorum objektif yorumlarınızı bekliyorum, teşekkür ederim ..
Kurdugunuz is yerinde kalabilir kalacak yeri yoksa
 
Merhaba.
Size bir konu hakkında danışmak istiyorum ve fikirlerinize ihtiyacım var. Siz böyle bir durumda ne yapardınız merak ediyorum..

Şöyle başlayayım, yıllar önce çalıştığım yerde tanıştığım ve çok sevdiğim bir abla var. Ben işten ayrıldım ama patronumla, oradaki herkesle hala görüşürüm.. Çevre tarafından da çok sevilen biridir kendisi. Sessiz sakin, saf, deyimi yerindeyse gariban, tüm gün gezer pijama takımı masa örtüsü çeyizlik tekstil ürünleri satarak geçimini sağlamaya çalışır. Aynı zamanda yıllarca kocasının engelli abisine baktı, evde yan gelip yatan çalışmayan kocasını da besledi. Çocuğu hiç olmamış anne babası hayatta değil. Geçtiğimiz yıl kocasının abisi, geçen hafta da kocası rahmetli oldu.. Ev sahibi sanırım yaza doğru da evinden çıkaracakmış. Gecekonduda yaşıyor. Patronum onu çok sever anne gibi sahiplenir, yedirip içirmeden yollamaz.. Maddi manevi bir eli hep üstündedir, iki gün uğramazsa arar ortalığa düşer başına bir iş mi geldi diye. Patronuma gelecek olursak, ikinci annem gibidir. Hem çok güzel çalışma geçmişimiz oldu, hem de aile olduk diyebilirim, yıllar geçmesine rağmen hiç kopmadık, onun sözü fikri benim için önemlidir..

Benim iki çocuğum var biri 2 buçuk yaşında biri 8 aylık. Yakında nasip olursa iş kuracağım. Bizim eşimle düşüncemiz bu ablamızı yanımıza almak. Kimi kimsesi kalmadığı için ve evinden çıkarılacak.. Bizimle birlikte yaşasın, sıcak ev, kira derdi olmayacak, iki kuruş para için sokak sokak gezmeyecek, çocuklarıma alışır bakar.. Yani bilemiyorum böyle enine boyuna konuşmadık ama düşünce olarak böyle şeyler aklımızdan geçti. Bu konuyu patronumla paylaştım, ben senin yerinde olsaydım düşünmezdim bile dedi. Hem de çok büyük iyilik yapmış olursun dedi.
Tabi bu konu henüz ablayla konuşulmadı, malum eşini yeni kaybetti yas sürecinde.. Bilemiyorum objektif yorumlarınızı bekliyorum, teşekkür ederim ..

Niyet güzel ama fikir yanlış
Destek olun, iş verin çok çok güzel bir şey olur ama düzenleri birleştirmeyin çok pişman olursunuz ve vicdanen geri dönmesi çok zor olur. Herkesin kapısı ayrı olsun en güzeli budur
 
Daha neler
Gerçekten ömrü boyunca bir insanla aynı evde yaşayabilecek misiniz? Neden? İnsan anne babasıyla yaşayamıyor siz nasıl bunu sürdüreceksiniz? Ya düşündüğünüz gibi gitmezse?
İş verin, çocuklarınıza baksın ama birlikte yaşama fikri kusura bakmayın ama çok saçma.
 
Bence evinize sabah gelip akşam evine dönsün. Ona göre bir maaş verin. Aynı evde insan bazen annesine katlanamıyor. Bu kadıncağız muhtaç birisi de olduğundan ileri de bir sorun olsa bir şey de diyemezsiniz çok sıkıntı olabilir.
 
X