Tek çocuğum, babam ben ilkokula başladığım yıl öldü, annem tekrar evlenmedi -ki inanın çok güzel ve talibi çok bir kadındı- eline erkek eli değmeden hayatını bana adadı. Bunu da burnumdan getirerek bedel ödetmeye kalkarak yapmadı. Çok ama çok sevdi beni ve çok güzel sevdi rahmetli. Buna rağmen, bir gün sohbet esnasında torunu için, hafifçe utanarak, kızım sen gözümün nurusun ama bunu ( benim çocuğum) bambaşka seviyorum, içim titriyor yüzüne baktığımda demişti. Ben bunu başka insanlardan da duydum, siz de duymuşsunuzdur, torun başka türlü seviliyor diye. Diyeceğim şu ki, ana-baba görüşmese dahi, torunlarından insanları mahrum etmek çok ama çok ağır bir ceza. İnsanları, torunlarının bir fotoğrafını dahi göstermeyecek kadar cezalandırmak ya da kin duymak için, gerçekten o babaanne ile dedenin hayli sert, affedilmez, kabul edilemez şeyler yapmış olması lâzım. Eğer durum böyle değilse - olayları ve sebepleri siz biliyorsunuz- bence son derece şefkatli ve doğru bir şey yapıyorsunuz. İleride öğrenirlerse, vicdanınıza uyarak davrandığınız için size lâf ederlerse, pardon der geçersiniz ama gönlünüz vicdanınız rahat olur. İki kişinin çocuğu aynı zamanda diğer iki kişinin torunudur. Yani bu, "efendim parasını verdik aldık, bu bizim vazomuz, içine sizin çiçeğinizi koymuyoruz, kim karışır!" gibi bir şey değil. Kaldı ki bu insanlar sizin anne baba dediğiniz kişiler, "bana ne" diyebileceğiniz mesafede de değiller. Lâkin diğer yandan, bu derece sert sonuçları olmuş bir olay - ya da olaylar zincirinde, kayınvalide-kayınpederin rolü nedir, bu ceza hak edilmiş midir, en iyi siz bilirsiniz. Eğer tarafların aralarında yaşadıklarını düşünüp, "Benim başıma gelseydi, ben de evlatlarımın fotoğraflarını dahi görsünler istemezdim" diyorsanız, o zaman vazgeçin.
