Bu konuda baska bir arkadas konu açmış orayada yazdim ama kendim açmak istedim çünkü anlatmak istedim paylaşmak istedim.
Bardağı sehpanın köşesine koyduğum için dayak yedim, otur a odasindan mutfaga giderken babamin kültablasini da goturup dokmeyi onlar soylemeden akil edemedigim icin dayak yedim, gece uykumdan dayakla uyandirildim sebebini hala bilmem, babamin isyerinde kotu gecirdigi hergun ben dayak yedim, haftanin en az üç günü dayak yedim, dayak yerken ağladığım için de dayak yedim. Hakaret dersen oooo adim gerizekali hayvandi. 9,10 yaslarinda her gece duamdi "Allah im nolur babam ölsün" konusurken babaciğim yerine baba bile diyemezdim. Babama göre ben tembelin tekiydim çünkü bir an bile oturmamam annemden daha çok ev işi yapmam lazimdi. Bir gün aksam annem mutfakta yemek hazirliyor bende odada tv izliyorum, babam eve geldi. Tembel ne oturuyosun kalk annene yardim et diye dayak atti (ki annemin öyle bir yardim talebi de olmadi olsa zaten oturmam ki) kalktim aglaya aglaya ayran yaptim mutfakta. Onuda biraz fazla yapmisim birde onun icin dayak yedim ve o bir litee ayranida icirdi bana. O yaslarda bir kiz cocugunun yapmasi gereken ev islerinin fazlasini yapardim ama yine de adim tembeldi. O yüzden belki de simdi ev isinden nefret ederim. Benim gorevlerimden biride her aksam salata yapmakti rakisinin yanina meze ve sanirim yine o yuzden 25 yasina kadar salatadan nefret ettim.
Ahh kizlar sanirim bütün alınganlığim, özgüvensizliğim vs hepsi çocukluğuma dayaniyor. Geçmiyor, bitmiyor izleri. Böyle anlatip rahatlamak istedim. İyi ki varmiş burası..
