- 8 Temmuz 2022
- 486
- 502
- 28
- Konu Sahibi kediseverbiri
- #1
Günaydın hanımlar, herkes için güzel bir hafta sonu diliyorum.
Az önce yine gelecek kaygılarımla uyandım, ara ara bu tarz kaygılarla boğuşuyorum ve konuşacak kimsem yok. Ailem, arkadaşlarım vs bana yardımcı olamıyorlar. Yaklaşık 3 sene önce üniversiteden mezun oldum, mezuniyetim pandemi dönemine denk geldi ve uzaktan eğitimle lisansı bitirdim. Üniversite bittikten sonra çok büyük boşluğa düştüm, zaten pandemi nedeniyle uzunca bir süre iş aramadım, bitince de bir ara kısa dönemli bir işte çalıştım, sonra bir yıl tam zamanlı, şimdi de tam zamanlı bir anaokulunda yabancı dil branş öğretmenliği yapmaktayım.
Olduğum ortam iyi, arkadaşlık, çalışma saatleri, gerekse işin eğlencesi, tatmini vb çok şey sayabilirim fakat bu kadar çoşkulu ve idealist bir öğretmen iken artık ne yazık ki öğretmenlik yapmak istemiyorum. Peki ne yapmak istiyorum? İşte orada yokum. Şu an 27 yaşındayım ve sanki geç kalmış gibiyim. Bakıyorum hep yaş sınırlaması, Yüksek Lisans yapsam okuduğum bölüme kadro zor açılıyor, iki yabancı dil biliyorum şirketlerden geri dönüş alamıyorum, KPSS'ye hazırlanmak da istemiyorum çünkü hayatım boyunca hiç kamu'da olmak istemedim. Lakin artık her gittiğim yerden asgari ücret almak, asgari ücret ile hiçbir şey alamamak, yatırım yapamamak beni çok üzüyor. Bir fiil 2.5 yıl çalıştığımı düşünürsek elimde hala birşey yok, yurtdışı iş başvuruları düşünüyorum ama başaracağıma inanamıyorum. Halbuki Erasmus deneyimim de var. Hostes olabilirsin diyorlar o da mümkün değil dövmelerim var ve düşündüğümde istediğim 20-25 bin tl lik bir maaş değil, düzenli saatler, asgarinin bir tık üstü maaş, akşam kendi yatağımda uyumak, kendime zaman ayırmak gibi gibi. Şu an o kadar kaygılıyım ki, bu kaygıyı sürekli değişik şekillerde ortaya çıkarıyorum, mesela çok sık sigara içiyorum ya da evden sürekli uzaklaşmak istiyorum. Geceleri uyuyamıyorum, beynim sürekli düşünüyor. Çok üzgünüm çok...
Az önce yine gelecek kaygılarımla uyandım, ara ara bu tarz kaygılarla boğuşuyorum ve konuşacak kimsem yok. Ailem, arkadaşlarım vs bana yardımcı olamıyorlar. Yaklaşık 3 sene önce üniversiteden mezun oldum, mezuniyetim pandemi dönemine denk geldi ve uzaktan eğitimle lisansı bitirdim. Üniversite bittikten sonra çok büyük boşluğa düştüm, zaten pandemi nedeniyle uzunca bir süre iş aramadım, bitince de bir ara kısa dönemli bir işte çalıştım, sonra bir yıl tam zamanlı, şimdi de tam zamanlı bir anaokulunda yabancı dil branş öğretmenliği yapmaktayım.
Olduğum ortam iyi, arkadaşlık, çalışma saatleri, gerekse işin eğlencesi, tatmini vb çok şey sayabilirim fakat bu kadar çoşkulu ve idealist bir öğretmen iken artık ne yazık ki öğretmenlik yapmak istemiyorum. Peki ne yapmak istiyorum? İşte orada yokum. Şu an 27 yaşındayım ve sanki geç kalmış gibiyim. Bakıyorum hep yaş sınırlaması, Yüksek Lisans yapsam okuduğum bölüme kadro zor açılıyor, iki yabancı dil biliyorum şirketlerden geri dönüş alamıyorum, KPSS'ye hazırlanmak da istemiyorum çünkü hayatım boyunca hiç kamu'da olmak istemedim. Lakin artık her gittiğim yerden asgari ücret almak, asgari ücret ile hiçbir şey alamamak, yatırım yapamamak beni çok üzüyor. Bir fiil 2.5 yıl çalıştığımı düşünürsek elimde hala birşey yok, yurtdışı iş başvuruları düşünüyorum ama başaracağıma inanamıyorum. Halbuki Erasmus deneyimim de var. Hostes olabilirsin diyorlar o da mümkün değil dövmelerim var ve düşündüğümde istediğim 20-25 bin tl lik bir maaş değil, düzenli saatler, asgarinin bir tık üstü maaş, akşam kendi yatağımda uyumak, kendime zaman ayırmak gibi gibi. Şu an o kadar kaygılıyım ki, bu kaygıyı sürekli değişik şekillerde ortaya çıkarıyorum, mesela çok sık sigara içiyorum ya da evden sürekli uzaklaşmak istiyorum. Geceleri uyuyamıyorum, beynim sürekli düşünüyor. Çok üzgünüm çok...
