Dokuz aylık bi ilişki içerisindeyim. 18 yaşındayım. O kadar içim acıyor ki ilk defa bi erkek arkadaşımla öpüştüm. Bunu bana ilk söylediğinde kabul etmemiştim. Tiksindiğimi söyledi , halbuki yoktu böyle bişey. Ne olduysa oldu ben onun evine de gittim. Başlarda gayet normal takılıyorduk. Allahım affetsin beni çok pişmanım. Nasıl oldu gerçekten neyin büyüsüne kapıldım bilmiyorum. Aşırı ısrarı sonucu kıyafetler çıktı, tamamen değil ama denizde bile utançtan bikini giyemeyen bir insanım. Onun yanında da üstümden örtüyü indirmedim. Şimdi anlatırken tekrar hatırlıyorum ve bütün hücrelerimde utanç hissediyorum. Sürtünme yoluyla bişeyler yaşadık ve benim için ilkti. Nasıl açığa çıktı anlayamadım . her şey kendiliğinden gelişti. Beni çok sevdiğini söyleyen bi insan ama ben ayrılmak istedim. O beni bırakmadı. Evlenmek istiyor. Ama benim aklım karmakarışık. Allaha karşı çok utanıyorum. Aileme.. O kadar pişmanım ki utanç yaşama enerjimi çekti üzerinden . tövbe ettim ona da söyledim yaşamak istemediğimi. Anlayışla karşıladı. Ama ben her şey bitti gibi hissediyorum. Hatta bazen çoğu zaman öldürmeyi düşünüyorum kendimi. Ama Allah öyle hiç affetmez beni. Napıcam bana bi yol gösterin. Yalvarırım. Çok pişmanım..