- Konu Sahibi YesilMercimek
- #1
Merhaba arkadaşlar..
Annem,canımın dibi herşeyim o kadar mutsuz ki.. Bana akıl verin ne olur.
Kızlar annem şu an 41 yaşında. Antalya'da yaşıyoruz,17 yaşında buraya gelin gelmiş. Yani 24 senedir burada,kaynana çilesi çekiyor. Babaannem 89 yaşında sapasağlam. Kulakları duymuyor tek sorunu. Kendisi o kadar ara bozucu,fitne fesat,sevgisiz saygısız memnuniyetsiz biri ki,sürekli sorun çıkartıyor. Kendisiyle 5 dakika aynı odada kalsanız imdat diye bağırıp kaçarsınız öyle. Biri iyi birşey diyorsa gider amcama yada babama kötüye çevirip anlatır. Bu zamana kadar yaptıkları saymakla bitmez. Babamın bir abisi ve bir ablası var. Halam babaanneme bakmayı reddetti,kendisiyle de görüşmüyoruz. Amcam ve babam iki oğul ilgileniyorlar. 10ar gün gidip geliyor bize. O geçen 10 gün ölüm gibi zaten.
Babam bazen onun sözünü dikkate alır anneme bağırır çağırır (annem birşey yapmadığı halde yapmış gibi anlatıyor babaannem)
Geçen sene maalesef şiddet uygulamıştı. Hala içimde uktedir. Her neyse.
Annem o kadar bıktı ki hayattan,yengemlerde olduğu 10 gün bile doğru düzgün dışarı çıkmak istemiyor. (Babaannem bizdeyken dışarı çıkamıyor,hapis hayatı bildiğiniz) Babaannem önüne mükemmeli koysanız ona bile kusur bulabilecek bir kadın. Dedem de onun yüzünden vefat etti zaten. Annem mutfaktan çıkmıyor sürekli yemek yemek yemek. Yemek yapmaktan nefret ettim artık diyor. Yüzü zorla gülüyor. Gel dışarı çıkarayım seni diyorum yorgunum diyor. Sürekli evi dert ediyor. (Evimiz rutubetli. Tavanlarımız simsiyah)
Babam çalışmıyor. Abim de askere gidecek ve ben de okuyorum. Bir sürü masraf var ve annem düşünüyor bunları. Bir de yengemler var. Amcamın eşi her gün bizde ve aç gözlü. Her gördüğünü yemek tatmak istiyor,sürekli mal mülk ile hava atan biri. Annem ayıp olmasın diye ses çıkaramıyor.
Kolay ağlayabilen bir insan değil annem ama geçen gün artık snirleri boşaldı ve bana dedi ki " Çok yalnızım biliyor musun? Baban çalışmıyor gün boyu bilgisayar başında. Sen arkadaşlarınla dışarı çıkıyorsun,okula gidiyorsun. Abin nişanlısıyla her gün, o da askere gidecek. Babaannen de bir yana beni harcıyor. Yaptığımı beğenmiyor,sürekli bir huzursuzluk... Mutfaktan başka bir yerde oturmuyorum. Tek yaptığım şey iş yapmak. Bıktım artık" diye. O kadar üzgünüm ki. İçime oturdu bu sözleri...
Önceden annem makyajsız topuklu ayakkabı giymeden dışarı çıkmazdı. Şimdi saçları toplu,makyajsız... Ve hasta. Böbrek üstü bezinde,yumurtalıklarında kist var.
Arada bir okulda yemek yemem,okul çıkışında bir buket çiçek alır gelirim eve o kadar sevinir ki. O an çok mutlu olurum... Sonra yine yüzü asılır.
Kızlar,annemi nasıl hayata döndürebilirim,bana bir akıl verin ne olur. Onu kaybetmek istemiyorum üzüntüden ölecek. Lütfen bana bir akıl verin kızlar ne olur ....
Annem,canımın dibi herşeyim o kadar mutsuz ki.. Bana akıl verin ne olur.
Kızlar annem şu an 41 yaşında. Antalya'da yaşıyoruz,17 yaşında buraya gelin gelmiş. Yani 24 senedir burada,kaynana çilesi çekiyor. Babaannem 89 yaşında sapasağlam. Kulakları duymuyor tek sorunu. Kendisi o kadar ara bozucu,fitne fesat,sevgisiz saygısız memnuniyetsiz biri ki,sürekli sorun çıkartıyor. Kendisiyle 5 dakika aynı odada kalsanız imdat diye bağırıp kaçarsınız öyle. Biri iyi birşey diyorsa gider amcama yada babama kötüye çevirip anlatır. Bu zamana kadar yaptıkları saymakla bitmez. Babamın bir abisi ve bir ablası var. Halam babaanneme bakmayı reddetti,kendisiyle de görüşmüyoruz. Amcam ve babam iki oğul ilgileniyorlar. 10ar gün gidip geliyor bize. O geçen 10 gün ölüm gibi zaten.
Babam bazen onun sözünü dikkate alır anneme bağırır çağırır (annem birşey yapmadığı halde yapmış gibi anlatıyor babaannem)
Geçen sene maalesef şiddet uygulamıştı. Hala içimde uktedir. Her neyse.
Annem o kadar bıktı ki hayattan,yengemlerde olduğu 10 gün bile doğru düzgün dışarı çıkmak istemiyor. (Babaannem bizdeyken dışarı çıkamıyor,hapis hayatı bildiğiniz) Babaannem önüne mükemmeli koysanız ona bile kusur bulabilecek bir kadın. Dedem de onun yüzünden vefat etti zaten. Annem mutfaktan çıkmıyor sürekli yemek yemek yemek. Yemek yapmaktan nefret ettim artık diyor. Yüzü zorla gülüyor. Gel dışarı çıkarayım seni diyorum yorgunum diyor. Sürekli evi dert ediyor. (Evimiz rutubetli. Tavanlarımız simsiyah)
Babam çalışmıyor. Abim de askere gidecek ve ben de okuyorum. Bir sürü masraf var ve annem düşünüyor bunları. Bir de yengemler var. Amcamın eşi her gün bizde ve aç gözlü. Her gördüğünü yemek tatmak istiyor,sürekli mal mülk ile hava atan biri. Annem ayıp olmasın diye ses çıkaramıyor.
Kolay ağlayabilen bir insan değil annem ama geçen gün artık snirleri boşaldı ve bana dedi ki " Çok yalnızım biliyor musun? Baban çalışmıyor gün boyu bilgisayar başında. Sen arkadaşlarınla dışarı çıkıyorsun,okula gidiyorsun. Abin nişanlısıyla her gün, o da askere gidecek. Babaannen de bir yana beni harcıyor. Yaptığımı beğenmiyor,sürekli bir huzursuzluk... Mutfaktan başka bir yerde oturmuyorum. Tek yaptığım şey iş yapmak. Bıktım artık" diye. O kadar üzgünüm ki. İçime oturdu bu sözleri...
Önceden annem makyajsız topuklu ayakkabı giymeden dışarı çıkmazdı. Şimdi saçları toplu,makyajsız... Ve hasta. Böbrek üstü bezinde,yumurtalıklarında kist var.
Arada bir okulda yemek yemem,okul çıkışında bir buket çiçek alır gelirim eve o kadar sevinir ki. O an çok mutlu olurum... Sonra yine yüzü asılır.
Kızlar,annemi nasıl hayata döndürebilirim,bana bir akıl verin ne olur. Onu kaybetmek istemiyorum üzüntüden ölecek. Lütfen bana bir akıl verin kızlar ne olur ....
(( korkuyorum ona birşey olacak diye. daha 16 yaşındayım ne kadar diş gösterebilirim ki :/ babannemi psikolojik baskıya almam imkansız öyle bir yaşama sevinci var ki hayata tutunmuş artık doktor demişti ki teyzenin ölmesini beklemeyin beni bile gömer diye. kadın bu zamana kadar hiç birşeyi kafaya takmamış ölüm de neymiş dermiş hep. ne din var ne iman...
