Gücüm tükendi

Merhaba arkadaşlar. Aslında yüce Rabbimden başka kimsenin derdime dermanı yok ama içimdekileri tanıdık kimseyle paylaşamıyorum size yazmak istedim... Yaşadığım düşük sonrası böyle hissetmeye başladım diye düşünüyorum çünkü bu yaşıma kadar böyle hissetmemistim, anne olabilmeyi çok istiyorum sağlık açısından sorunda yok ama düşük yaptığım ilk hamileliğimdede 1 yıl deneme sonra hamile kalabilmiştim şimdi 6 aydır yine deniyoruz inşallah benim gibi hasretle bekleyen herkese nasip etsin Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın.
Ben yaşamak istemiyorum arkadaşlar Allah'ın gucune gitmesin ben intihar edemem etmemde ama akşamları uyumadan önce inşallah sabaha çıkmam inşallah uykum ebedi olur diye dua ediyorum ve bunu gerçekten istiyorum. Zaten yaşayan bir ölü gibi hissediyorum sadece çevremde belli etmeden esimi ailemi üzmeden kendi içimde bir ölüyüm mutlu gibi davranan. Esimi ailemi çok seviyorum onlarda beni çok seviyor ama ben kendimi çok güçsüz hissediyorum. Annem babam yaşlılar anneannem ve dedemde çoook yaşlı çok şükür hayattalar ama insanoğlunun ömrü belirli kaç sene daha yaşayacaklar onların ölümünü kaldiramam o günleri görmek istemiyorum Allah onlardan önce benim canımı alsın istiyorum. Ve her ay umutla bekleyiş sonucu hüsran aynı hayal kırıklığı bunu da bir ay daha kaldırabilecek gücüm yok çift çizgi görebilmek için aynı çubuğa defalarca bakiyorum ilk 5dk sonrasının anlamsız olduğunu bile bile.
Ve aile konusu şöyle ben yurtdışına gelin geldim ailem kaç yıl daha hayatta ben son zamanlarını göremiyor yanlarında olamıyorum bunun suçluluk psikolojisi şu an bile var Allah'ım gecinden versin o günleri bana göstermesin olursa hiç toparlayabilecegimi düşünmüyorum. Eşimi canımdan çok seviyorum ben ölürsem bir başkasıyla evlensin ve baba olsun istiyorum ona çok yakışacak baba olmak cunki o çok iyi biri.
Ben uyuyup uyanmamak istiyorum ama intihar etmek istemiyorum.
Bir yandan şu an hamile olsam ya da önümüzdeki ay hamile kalacağımı bilsem o zaman yaşamak istiyorum diyorum o zaman o hayal o düşünce beni hayata bağlıyor. Ne var ki hayaller artık yetmiyor... Aylardır aynı duyguları hissediyorum kimseye belli etmiyorum kimseyi üzmek ya da kimseye hassas noktalarımı göstermek istemiyorum insanlar yeterince kanatıyor acıyan yerlerimi..

Okuyan arkadaşlar sağolun size içimi dökmek istedim ve dünyadaki tüm annelere Allah uzun ömür versin evlatlarını bağışlasın onlara, anne olmak isteyen herkese de Allah nasip etsin kimsenin kucağını boş bırakmasın inşAllah.

Bir psikologa görünün derim. Hayattaki tek amacınız anne olmak olmamalı.

Lütfen destek alın.
Hepimizin içinde barındırdığı bu korkular, gündelik hayatı etkileyecek düzeye geldiğinde olağan akışı ve akıl sağlığını tehlikeye atar.
Siz öyle bir aşamaya gelmişsiniz, ne kadar şanslısınız ki aileniz sevdikleriniz yanınızda.
Çekinmeden eşinize bu durumunuzu paylaşım ve bir randevu ayarlayın.
Onun da desteği ve sürece ortak olmasıyla hızlıca eski günlerinize dönersiniz.

Travmatik bir durum yaşamışsınız ve bence etkileri bu şekilde düşüncelere neden olmuş.
İşler daha da zorlaşmadan en iyisi uzmana başvurmanız.

Olumlu yorumları arkadaşlar yapmışlar hepsine katılıyorum ama...

Annemin babamın ölümüne dayanamam diyip yaşlı insanların evlat acısı çekme ihtimalini göz ardı etmek nedir? Bencillik değil mi sizin dualarınız sizce?

Merhaba. Öncelikle çok geçmiş olsun. Benim çevremde iki kadın da aynı böyle sıkıntılı süreçlerden geçtiler.bir tanesi demişti ki "tum bu sürecin en zor kısmı psikolojik olarak yıpranmak. Tutar mi tutmaz mi". Iki kadinda ama şimdi cok şükür evlat sahibi. Bir tanesinde Endometriozis çıkmıştı (hic belirti göstermiyordu ama doktoru yinede bakmayi önerdi). Diger tüp bebek ile evlat sahibi oldu. Bence siz önce psikolojik destek alin. Bir hamileligin sonlanmasi travmatik bir durum. Duygularınızı bastirmayin. Etrafınızi korurum diye kendinizi yiyip bitiriyorsunuz. Asıl bu sevdiklerinize zarar. Tedavi imkanlari ilerliyor şükür. Heleki Türkiyede bazı yöntemleri Almanyada bile bulamazsiniz. Umudunuzu yitirmeyin.

Bu ay belki olur umuduyla baş ağrısı için ağrı kesici bile almıyorum bu içimden gelen bir duygu bende düşündüm ama şu an hiç bir ilaç ile tedavi olmak istemiyorum korunmak zorunda kaldığımda çok daha mutsuz olacağım

Ve geçen ay gerçekten ağır geçirdiğim bir dönem oldu (herşeye ağlıyordum engel olamadan eşime ailemi özlediğim için dedim) eşime sadece dedim ki bedava bir kurs varmış depresyon anksiyete gibi durumlarda nasıl davranacağını öğretmek baş etmek için diye, eşim öyle yerlere gitmeni istemiyorum senin buna ihtiyacin yok bu tarz şeylere yönelmeni istemiyorum dedi bende devam etmedim bu konuya kapattım

Teşekkür ederim yorumlarınız için

Valla anne olmak çok zor , Allah kısa zaman da nasip eylesin. Ama güçlü olmak lazım. Kendini hazırlamak lazım . Çünkü anne olmak dışarıdan göründüğü gibi kolay değil ..