- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 358
- 46
Gandhi, günümüz dünyasının yedi büyük günahını şöyle sıralıyor:
1 Çalışmadan gelen maddi zenginlik arzusu.
2Bilinci ve vicdanı olmayan haz.
3 İnsancıl olmayan bilim.
4Karakteri ve yararı olmayan bilgi.
5.Ahlakı olmayan ticaret.
6 Prensipleri olmayan politika.
7 Özveriden ve sevgiden yoksun ibadet.
Gandhi, tüm bu saydıklarını yapan insanların günümüzde el üstünde tutulduğunu bilmiyor. Bu ''özenilen'' insanlara bir de günahkar damgasını vuruyor. Ne ayıp (!)
İşte size bu ''özenilen'' insanların düşünce silsilesi:
Ah bir milli piyangodan büyük ikramiye çıksa da yan gelip yatıp keyfime baksam. Her gece barda gönlüm hovarda gezip, renkli hayatlar diye televizyonda her akşam gördüğüm bir avuç renkli(!) insan gibi hayatın hazzını tatsam. Benim de canım var ben de insanım.
Bilim, tıp kisvesi altında yapılan insanlık düşmanı vahşi kapitalizm uygulamaları ve yutturmacalar beni hiç ilgilendirmiyor. Ama kimin eli kimin cebinde ve kimin kiminle seviyeli birliktelikler(!) yaşadığına dair bilgiler ve dedikodular beni çok ilgilendiriyor.
Saatlerce bir gol üzerine yapılan tartışmalarda öğrendiklerim de televizyon karşısında pineklememe değiyor doğrusu.
Ticarette ahlak olamayacağını zaten biliyorum. Alın teriyle kim zengin olmuş ki.
Politika dediğin zaten köprüyü geçene kadar ayıya dayı deme sanatıdır. Irak'ta, Filistin'de ölenlerden bana ne? ABD büyüktür. Ne eylerse doğru eyler... Büyüklerin safında olmak her zaman iyidir.
Ben namazımı da kılar, meditasyonumu da yaparım. Herkes benim ne kadar dindar ya da spiritüel olduğumu görüyor işte. Ama en yakınımdaki insanlardan bir yudum sevgiyi, iki tatlı sözü esirgerim. Zaten bir ben iyi, herkes kötü. Onlar da sevgime layık olsalardı, napayım.
Ah bir param olsa, beni seven biri olsa ne mutlu olurdum. Bir de her şeyi yediğim ve hiç egzersiz yapmadığım halde incecik kalabilsem benden mutlusu olmazdı.
Mutsuzluğumun sorumlusu başka insanlar ve içinde bulunduğum koşullar. O kadar da şikayet ediyorum bu durumumdan oysa. İnsanlar ne bencil. Benim sorunlarımla ilgilenmek için kıllarını bile kımıldatmıyorlar.
Amaaan, "düşün düşün b..tur işin" diyen atalarımız nasıl da doğru söylemiş.
Gidip Prozac'ımı yutayım da kendimi iyi hissedeyim bari.
Mutluluk bana bir hap kadar yakın nasılsa....
acı ama gerçek:sm_confused:
sevgilera.s.
1 Çalışmadan gelen maddi zenginlik arzusu.
2Bilinci ve vicdanı olmayan haz.
3 İnsancıl olmayan bilim.
4Karakteri ve yararı olmayan bilgi.
5.Ahlakı olmayan ticaret.
6 Prensipleri olmayan politika.
7 Özveriden ve sevgiden yoksun ibadet.
Gandhi, tüm bu saydıklarını yapan insanların günümüzde el üstünde tutulduğunu bilmiyor. Bu ''özenilen'' insanlara bir de günahkar damgasını vuruyor. Ne ayıp (!)
İşte size bu ''özenilen'' insanların düşünce silsilesi:
Ah bir milli piyangodan büyük ikramiye çıksa da yan gelip yatıp keyfime baksam. Her gece barda gönlüm hovarda gezip, renkli hayatlar diye televizyonda her akşam gördüğüm bir avuç renkli(!) insan gibi hayatın hazzını tatsam. Benim de canım var ben de insanım.
Bilim, tıp kisvesi altında yapılan insanlık düşmanı vahşi kapitalizm uygulamaları ve yutturmacalar beni hiç ilgilendirmiyor. Ama kimin eli kimin cebinde ve kimin kiminle seviyeli birliktelikler(!) yaşadığına dair bilgiler ve dedikodular beni çok ilgilendiriyor.
Saatlerce bir gol üzerine yapılan tartışmalarda öğrendiklerim de televizyon karşısında pineklememe değiyor doğrusu.
Ticarette ahlak olamayacağını zaten biliyorum. Alın teriyle kim zengin olmuş ki.
Politika dediğin zaten köprüyü geçene kadar ayıya dayı deme sanatıdır. Irak'ta, Filistin'de ölenlerden bana ne? ABD büyüktür. Ne eylerse doğru eyler... Büyüklerin safında olmak her zaman iyidir.
Ben namazımı da kılar, meditasyonumu da yaparım. Herkes benim ne kadar dindar ya da spiritüel olduğumu görüyor işte. Ama en yakınımdaki insanlardan bir yudum sevgiyi, iki tatlı sözü esirgerim. Zaten bir ben iyi, herkes kötü. Onlar da sevgime layık olsalardı, napayım.
Ah bir param olsa, beni seven biri olsa ne mutlu olurdum. Bir de her şeyi yediğim ve hiç egzersiz yapmadığım halde incecik kalabilsem benden mutlusu olmazdı.
Mutsuzluğumun sorumlusu başka insanlar ve içinde bulunduğum koşullar. O kadar da şikayet ediyorum bu durumumdan oysa. İnsanlar ne bencil. Benim sorunlarımla ilgilenmek için kıllarını bile kımıldatmıyorlar.
Amaaan, "düşün düşün b..tur işin" diyen atalarımız nasıl da doğru söylemiş.
Gidip Prozac'ımı yutayım da kendimi iyi hissedeyim bari.
Mutluluk bana bir hap kadar yakın nasılsa....
acı ama gerçek:sm_confused:
sevgilera.s.
