Günlük... Aylık... Yıllık...

Hadi ben de başlayayım. İşe yaracak mı bilmiyorum ama en azından bunu bilmek için denemem gerekiyor. Toparlanmak zorundayım ve her zaman olduğu gibi bunu yine benden başka kimse yapmayacak. Yalnızlık bu çağın sorunu mu yoksa insan her devirde yalnız kendi adımlarında mı bu hayat denilen yolda? Kimileri daha şanslı sanırım, özellikle duygusal anlamda...

Evet toparlanmak gerek. Dönüp dolaşıp tekrar tekrar girdiğim depresyondan çıkmak. Belki yine düşeceğim ama bacak kaslarım gelişecek ha. Ya da yine bir züğürt tesellisi...

Hedefler, hedefler... Yapsan bir türlü, yapmasan başka. Yapmadığımda zaten sıkıntı. Yaptığımdaysa kendimi robot gibi hissediyorum. Sanki bu dünyaya To Do listelerini tıklamaya gelmişim. Kasiyerlerin dıdıt dıdıt diye bir şeyleri ekranda geçirivermesi gibi. Çantama girdi mi girdi, eee sonra...

İnançlı bir insan olarak bu anlamsızlık girdabı da ne ayıp. Ama somutlar oluşmayınca soyut da eksik kalıyor. Ya da ben çok dünyevileştim...

Sorunum istikrar. Üç beş gün yapıp bırakmak. Her şeyin yeniden aynı hızla matlaşması. Yaşama sevincimi ne zaman kaybettim?

Neyse içimi dökmek için bir günlük olsun burası. Belki o gün yapıp ettiklerimi yazdığım, gaza geldiğim, motive olmama yardım edecek bir yer. Ya da ilk yazıdan sonra hevesimi alıp bir daha da uğramayacağım, arkada bıraktığım silik bir iz....

Denemeden bilemem değil mi?

Az önce okuduğum kitaptaki bir bölüm bende çok farklı açılımlar oluşturdu ve resmen var olan paradigmamı değiştirdi. Kitapları bu yüzden seviyorum. Bir farkındalık ve sonra değişen algılar, gerçekler. Şekil zemin ilişkisi bu hayattaki en önemli olgulardan biri. Zaten bizi de en çok buralardan vurmuyorlar mı?

Tabii asıl çözüm zannedildiği gibi farkındalıkla oluşmuyor bence. Her yerden bin türlü uyaranla "Aaa kuş" denilerek oradan oraya savrulurken dikkatimiz, esas mesele fark ettiklerimizi bunca hengamede unutmadan, iyice besleyerek, derinleştirerek hayatımıza entegre etmekte. Yarın bambaşka bir kitap ve fikirle kuş olup uçacaksa bu farkındalığım ne önemi var ki? Kuluçkaya yatırmak gerek hakikati. Gerçek civcivlerimiz olsun diye. Kuşlar vefasız.