- 3 Şubat 2021
- 3.008
- 9.401
- 108
- 36
Ben de sanki iç döküyorum gibi oluyor ama sanırım paylaşmaya ihtiyacım varmış..Covid19 sürecinde hissettigim duygu tek kelime ile ÇARESIZLIKti...Hastanızın basında refakatçi olarak beklemek yada doktorlarla göz teması kurarak hastanız hakkında bilgi almak bile meger ne büyük bir lüksmüş..Kizim 2 yıl once beyin kanamasi geçirdiğinde 1.5 ay hastanede kalmıştık o tecrübe ile bu tecrübe arasında dağlar varmış meğer...Bu sefer eliniz kolunuz bağlı ve biliyorsunuz ki tıbbında eli kolu bağlı...Protokole göre tedaviye devam ediliyor yine o zaman bir doktor arkadaşım demişti virüs bizden akıllı sinsice kenarda bekliyor ve birden atağa kalkıyor, iyi dediğim yoğun bakıma alma gereği bile duymadığım hastamı bugün kaybettjm derken virüse olan kinine ağlamıştı...Dedim ya biz hep dikkatliydik nasıl bunlar oldu hala idrak edemiyorum aralık ayından beri özensiz olan herkeste gözümde ayaklı virüs..

Sizi anlamaya çalışıyorum Allaha şükür bir kaybım olmadı
Bazı geceler ambulans aramak istedim, sanki ağrıdan bilincim gidiyordu, sonra dedim ki ya bana gelmek için çok daha hasta olan birine gidemezlerse, nefes darlığım yok sanki cam açayım diyerek, tek başıma ağlaya inleye
Psikolojim çok bozuldu, düzelicek miyim acaba