selam kizlar.. gorusleriniz benim.icin onemli,lutfen bir fikir verin..iki hafta once hamile oldugumu ogrendim.resmen bulutlarin uzerinde ucuyoruz,oyle bir mutluluk.fakat mutlulugumuza golge dustu..nedeni ise ailemle esimin tartismasi..
annem bir sabah esimin sevdigi corbayi yapip bizi cagirdi,hep beraber yedik ictik.. tv karsisina gectik,esimle lafarken tel faturasi yuzunden tansiyon yukseldi,esim kotayi asti,ben de biraz darladim..sonra biraz eften piften nedenlerle uzerine gittim,saka yapiyorum aslinda ama bu gerildi bayagi,annemlerin yanindayiz diye herhalde..sonra gitmeyi aslinda hic dusunmedigim bir dugunden bahsetti ablam.. aa ben de gelicem dememle beraber esim.gidemezsin dedi.sok oldum.asla baskici biri degildir.giderim gidemezsin diye zitlasmaya basladik (gebelik durumundan gidemeyecegimi savunuyor boyle aciklamasa da) gidersen eve donemezsin dedi. ben yine sok.. donmem o zaman dedim.o zamana kadar sakinligini koruyan amnem de burada onun yatagi var sokakta kalacak degil.deyince esim iyice sinirlendi.. ben kalktim bu sefer bagrinmaya basladim..herkes ayaklandi.. esim de yeter yaa deyip evden cikti. ben o gece dugune gittim. o gun beni aradi,annemlere saygisizlik ettin dedim.. cok seyler soyledim ben de.. o da asla.gelmeyecegini onlarla gorusmeyecegini soyledi..3 gundur annemlerde kaliyorum.ariyor ama fazla degil..tlf da engelli ama ben aradigini goruyorum..yarin bebegimin kalp atislarini duymaya gidecegiz ama onsuz icime sinmiyor.. ailem de tepkili,cok severlerdi onu.simdi kiziyorlar.. gurur da yapiyorum..aralari duzelsin istiyorum ama ... bilemiuorumm
( ama cok sukur bulantim yok..saglikla aliriz insallah bebeklerimizi kucagimiza
