Hamileyim ve bebeğime alışamıyorum.

bende hamileyim elimi koyup sevmek falan çok saçma geliyor bana,bi bağ oluşmasıda olmadı nedense...bende kendimden şüphe ediyorum bencil bi insanım anneliğin fedakârlık demek olduğunu biliyorum öylede olmalı diyorum ama ben olamam ki diyorum sürekli... birde burda bir konu sahibi vardı doğumdan sonra baya kabullenmekte zorluk çekmişti,okuyup takip etmiştim onu o hanımın konusundan dolayıda şuan kendim den baya şüpheli ve tereddütlüyüm
 
Birçok kişiyi ilk kalp atışını duymak ağlatır. Bana sadece karnımdan kalp atışı duymak garip ve biraz da komik gelmişti.
Zaman gectikce ultrason fotoğraflarında bir bebek belirmeye başladı.
Sanırım.12 haftası falandı, tatlı yiyip kontrole gitmiştim. Ekranda zıplayan minicik bir bebek gördüm. Hayatımda şahit olduğum en garip ve en tatlı şeydi.
Elleri, ayakları, bedeni bu nasıl bir mucize dedim içimden.
Detaylı ultrasonda yüzünü görmek, artık iyice belirginleşen tekmelerini hissetmek daha da çok alışmamı sağladı.
Cinsiyet öğrenmek, alınan giysiler, ismine karar veriş o bebeği daha da gerçek hissettiriyor.
Yavaş yavaş arada bir iletişim kurmaya başlamak, elinizi koyduğunuz yere tekme atması.
Rabbim isteyen herkese nasip etsin.
Ha bu arada hamilelikten önce bebeklere pekte bir şey hissetmeyen bir tarafım vardı.
Şimdi doğsa da doyasıya sarılsam diye bekliyorum
 
bende hamileyim elimi koyup sevmek falan çok saçma geliyor bana,bi bağ oluşmasıda olmadı nedense...bende kendimden şüphe ediyorum bencil bi insanım anneliğin fedakârlık demek olduğunu biliyorum öylede olmalı diyorum ama ben olamam ki diyorum sürekli... birde burda bir konu sahibi vardı doğumdan sonra baya kabullenmekte zorluk çekmişti,okuyup takip etmiştim onu o hanımın konusundan dolayıda şuan kendim den baya şüpheli ve tereddütlüyüm
O konuyu ben de hatırlıyorum. Acaba şimdi alıştı mı
 
1. Bebeğe ne kadar alışamam derseniz dahi annelik farklı birşeydir öyle seversiniz ki neden daha önce yapamadım dersiniz. Ayrıca yaşınızda ilerliyor zâten bir tane olsun temiz olsun. Aldırmak konusuna gelince bebeği aldırmakla büyük cinayete girişmiş olursunuz vebalini asla kaldırmazsınız o bir melek allah hesabını sorar senden o bebeğin ahı boynunda kalır nasibi vardır ki allah size o hediyeyi verdi. Bizde hormonlardan kaynaklı bazen bakabilir miyim yapar mıyım diye düşünüyoruz bunlar hormonlardan.
Nasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?
Allah sorar, boynuna dolar falan. Yani dini konu zaten yasak ama kaldi ki buradaki insanlarin inancini bilemezsiniz, belki tamamen inancsiz insanlar da var aramizda. Size mi kaldi tanri sana sorar, aldirirsan seni yakar demek. Kadinin psikolojisini, yasadiklarini ve yasayacaklarini bilmiyorsunuz belki Allah merhametli olacak, siz konu sahibi icin neyin dogru oldugunu daha mi iyi biliyorsunuz da burada hic de cekinmeden beylik laflarla yargilayarak kizarak konusuyorsunuz?

Bir de olunca seveceksin, niye daha once yapmadim diyeceksin yazmissiniz. Siz hic depresyona giren, kendine ve bebe zarar veren insanlari duymadiniz galiba. Asıl kadin dogursa kendi psikolojisi bitip bebege de fiziksel olmsa da manevi olarak, duygusal olarak zarar verse asil siz bu vebali nasil odeyeceksiniz bunu dusunun bence !

Konu sahibi bu psikolojiyle basa cikamiyorsan, kendin dogru karari veremiyorsan mutlaka bir psikologa git lutfen.
Burada herkes kendi secimlerine, iyikilerine, keskelerine, kendi bakis acilarina gore yorum yapacak ama kimsenin hayati seninkiyle ayni degil ve olmayacak. Bu konu buradan akil alinacak bir konu degil. Psikologa git ve tam olarak ne istediginize, nasil mutlu olacaginiza birlikte karar verin. Belki anne olacak bir karakter degilsiniz, belki de aslinda yersiz korkulariniz var ve bunlari atinca bebeginizin dogmasini iple cekeceksiniz. Bunu saptamak icin lutfen bir danismanla gorusun.
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Hamilelikte bu şüpheler olabiliyor alışamadım diye düşünmeyin..
Çok büyük bir durum değişikliği yaşıyorsunuz bocalamanız normal..
Ama doğunca "alışabilir miyim" korkusu tamamen geçiyor..
Bırakın alışmayı zaten hayatınızda hep varmış gibi oluyor..
Yokluğunu düşünemiyorsunuz..

Tabi bu dediklerim sevgi anlamında yoksa eski rahatlık günleriniz muhteşem hatıralar olarak anılarınızda yerini alıyor :KK70:
Uğruna ölecek kadar çok seviyorsunuz, hayatta ki en büyük amacınız o oluyor ve tabi en büyük iş gücünüz :)

32. yaşında anne oldum oradan biliyorum :)
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Bebek ana rahmine düşer düşmez o duygu olmuyor zaten bebek doğar doğmaz da olmuyor. Hatta ben bebeğim ilk doğduğunda neden yeğenimi daha çok seviyorum diye oturup ağlamıştım 🤭zamanla oluyor o duygu emekle oluyor yaşantıyla oluyor.. sevgi gerçekten emekmiş.. ohh çok güzel çocuk doğurmuşum iyi ki doğurmuşum diyorsunuz..
ps: şu an uyutmak için 2 saattir debelendiğim bebem karşımdayken yazıyorum bu satırları.. eşek sıpası bir gülüyor bütün yorgunluk gidiyor
 
Nasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?
Allah sorar, boynuna dolar falan. Yani dini konu zaten yasak ama kaldi ki buradaki insanlarin inancini bilemezsiniz, belki tamamen inancsiz insanlar da var aramizda. Size mi kaldi tanri sana sorar, aldirirsan seni yakar demek. Kadinin psikolojisini, yasadiklarini ve yasayacaklarini bilmiyorsunuz belki Allah merhametli olacak, siz konu sahibi icin neyin dogru oldugunu daha mi iyi biliyorsunuz da burada hic de cekinmeden beylik laflarla yargilayarak kizarak konusuyorsunuz?

Bir de olunca seveceksin, niye daha once yapmadim diyeceksin yazmissiniz. Siz hic depresyona giren, kendine ve bebe zarar veren insanlari duymadiniz galiba. Asıl kadin dogursa kendi psikolojisi bitip bebege de fiziksel olmsa da manevi olarak, duygusal olarak zarar verse asil siz bu vebali nasil odeyeceksiniz bunu dusunun bence !

Konu sahibi bu psikolojiyle basa cikamiyorsan, kendin dogru karari veremiyorsan mutlaka bir psikologa git lutfen.
Burada herkes kendi secimlerine, iyikilerine, keskelerine, kendi bakis acilarina gore yorum yapacak ama kimsenin hayati seninkiyle ayni degil ve olmayacak. Bu konu buradan akil alinacak bir konu degil. Psikologa git ve tam olarak ne istediginize, nasil mutlu olacaginiza birlikte karar verin. Belki anne olacak bir karakter degilsiniz, belki de aslinda yersiz korkulariniz var ve bunlari atinca bebeginizin dogmasini iple cekeceksiniz. Bunu saptamak icin lutfen bir danismanla gorusun.
Bir kere tanrı değil allâh demeniz lazım ne derseniz diyin bunun cezası var maalesef inançlı da olsa inançsızda olsa bunun vebalinin olduğunu kabul edelim maalesef artık din konusunda açık saçık anlatırken taşlanılıyorlar, istiyorlar ki modern düşünüp modern hareket etmek o bebek rahme düştüyse sonucu ne olursa olsun doğurulmalı. Daha uzun anlatamıyorum araştırın bakalım Kendi görüşüm eğer istemiyordu madem bir sürü korunma yöntemleri var, neyse her koyun kendi bacağından asılırmış
 
Bir kere tanrı değil allâh demeniz lazım ne derseniz diyin bunun cezası var maalesef inançlı da olsa inançsızda olsa bunun vebalinin olduğunu kabul edelim maalesef artık din konusunda açık saçık anlatırken taşlanılıyorlar, istiyorlar ki modern düşünüp modern hareket etmek o bebek rahme düştüyse sonucu ne olursa olsun doğurulmalı. Daha uzun anlatamıyorum araştırın bakalım Kendi görüşüm eğer istemiyordu madem bir sürü korunma yöntemleri var, neyse her koyun kendi bacağından asılırmış
O zaman tecavuz sonucu, ensest magduriyet sonucu hamile kalan bebekler de dogurulsun mu?
Tanri sonsuz merhametliyken siz kimsiniz insanlara cehennem karari cikariyorsunuz? Kimsenin icinde bulundugu durumunu tam olarak bilemezken ne kolay yargi dagitmak! Kimbilir sizin ne hatalariniz var ama millete ne guzel boynuna dolanir, mahvolursun diyorsunuz. Siz oturun kendi gunahlariniza bakin.

Ayrica bugun size yeni bir bilgi olsun da insanlari da darlamayin ve komik olmayin:
Allah Arapca, Mevla Farsca, Rab Ibranice, Tanri Turkce ifadedir.
Hepsi ayni Kutsal Varligi ifade eder.
Ben de Turk oldugum icin Turkce konusmam kadar normal birsey olamaz.
 
Sizdemi başlarda böyle düşünüyordunuz :KK43: ?
Ben ikinci bebegim plansiz oldu cok agladim sızladım dogduktan sonra su anda 6 aylik tabiki asiri seviyoruz iyiki var ya onu tanimasaydik diye düşününce insan cok garip oluyor allah bize nasip etmis sonucta
 
Keşke tam emin olup, istediğinize, baş edebileceğinize kesin karar vermeden hamile kalmasaydınız, düzgün şekilde korunsaydınız, plansız bir gebelik olduğu anlaşılıyor yazdıklarınızdan. Ben hamile kalmadan önce mental ve fiziksel bir hazırlık sürecinden geçip, iyice tartıp düşünülmesi gerektiğini savunuyorum, umarım zamanla alışırsınız, alışamazsanız da o yavruya çok yazık olacak.
 
Nasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?
Allah sorar, boynuna dolar falan. Yani dini konu zaten yasak ama kaldi ki buradaki insanlarin inancini bilemezsiniz, belki tamamen inancsiz insanlar da var aramizda. Size mi kaldi tanri sana sorar, aldirirsan seni yakar demek. Kadinin psikolojisini, yasadiklarini ve yasayacaklarini bilmiyorsunuz belki Allah merhametli olacak, siz konu sahibi icin neyin dogru oldugunu daha mi iyi biliyorsunuz da burada hic de cekinmeden beylik laflarla yargilayarak kizarak konusuyorsunuz?

Bir de olunca seveceksin, niye daha once yapmadim diyeceksin yazmissiniz. Siz hic depresyona giren, kendine ve bebe zarar veren insanlari duymadiniz galiba. Asıl kadin dogursa kendi psikolojisi bitip bebege de fiziksel olmsa da manevi olarak, duygusal olarak zarar verse asil siz bu vebali nasil odeyeceksiniz bunu dusunun bence !

Konu sahibi bu psikolojiyle basa cikamiyorsan, kendin dogru karari veremiyorsan mutlaka bir psikologa git lutfen.
Burada herkes kendi secimlerine, iyikilerine, keskelerine, kendi bakis acilarina gore yorum yapacak ama kimsenin hayati seninkiyle ayni degil ve olmayacak. Bu konu buradan akil alinacak bir konu degil. Psikologa git ve tam olarak ne istediginize, nasil mutlu olacaginiza birlikte karar verin. Belki anne olacak bir karakter degilsiniz, belki de aslinda yersiz korkulariniz var ve bunlari atinca bebeginizin dogmasini iple cekeceksiniz. Bunu saptamak icin lutfen bir danismanla gorusun.
Evet haklısınız,psikolojik destek için araştırıyorum. Zamanım geçmeden bir karar vermem gerekiyor çünkü.
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Canim 19 ay hamile kalmak için çok ugraşmişdim. Ve sonra ikiz hamilelik yaşadim. Bu kadar çok istememe ragmen 7 hafta civarlariydi depresyona girmisdim. Sonra 5 ayinda kaybettim. Hayatimin en aci gunuydu ve şu an yureyimin en guzel yerindeler. Hamilelik ilerledikce guclu bir bağ olacak aranizda. Hareketlerini izledikce ultrasona gun sayacaksin. Galiba hamilelikde her annenin yaşayacagi bir surec bu depresyon. Merak etmeyin çok guzel anne olacaksiniz. Evinize adeta guneş gibi doğacak yavrunuz. Yalniş adim atmayin. Karninizdaki bir nimet. Alişana kadar sabredin. Şimdjden ilerisini dusunmeyin. Hayat bir seruven. Sadece işden eve gitmek için değil. Tabiki zorluklar, duzenimizin değişmesi gibi şeyler yaşiycaz. Hayat bu zaten.
 
Canim 19 ay hamile kalmak için çok ugraşmişdim. Ve sonra ikiz hamilelik yaşadim. Bu kadar çok istememe ragmen 7 hafta civarlariydi depresyona girmisdim. Sonra 5 ayinda kaybettim. Hayatimin en aci gunuydu ve şu an yureyimin en guzel yerindeler. Hamilelik ilerledikce guclu bir bağ olacak aranizda. Hareketlerini izledikce ultrasona gun sayacaksin. Galiba hamilelikde her annenin yaşayacagi bir surec bu depresyon. Merak etmeyin çok guzel anne olacaksiniz. Evinize adeta guneş gibi doğacak yavrunuz. Yalniş adim atmayin. Karninizdaki bir nimet. Alişana kadar sabredin. Şimdjden ilerisini dusunmeyin. Hayat bir seruven. Sadece işden eve gitmek için değil. Tabiki zorluklar, duzenimizin değişmesi gibi şeyler yaşiycaz. Hayat bu zaten.
Çok üzüldüm ,çok geçmiş olsun :( umarım imkanı varsa tekrar hamile kalırsınız .Haklısınız yaşamadan hiç birşeyi bilemeyiz. Eğer olduysa mutlaka bir sebebi vardır diyede düşünüyorum .Ama insanoğlu her yeni düzene herşeye alışıyor haklısınız
 
Çok üzüldüm ,çok geçmiş olsun :KK43: umarım imkanı varsa tekrar hamile kalırsınız .Haklısınız yaşamadan hiç birşeyi bilemeyiz. Eğer olduysa mutlaka bir sebebi vardır diyede düşünüyorum .Ama insanoğlu her yeni düzene herşeye alışıyor haklısınız
Amin canim. InsaAllah 🤲🌹
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Biraz daha buyusun anlarsiniz. Hareketiyle anne ben burdayim desin icinizde kopamazsiniz o size armagan alışırsınız 😍👍
 
Böyle hissetmeniz çok normal. Ben planlı olmasına rağmen hamile olduğumu öğrenince korktum hatta ağladım. İstemediğimi düşündüm. O da bir süreç ve geçiyor zamanla hamile olduğunuz fikrine ve bebeğinize alışıyorsunuz. Hareketlerini hissettiğinizde anlıyorsunuz artık anne olduğunuzu 🥰
 
Evet haklısınız,psikolojik destek için araştırıyorum. Zamanım geçmeden bir karar vermem gerekiyor çünkü.
yasal süre 9 haftaymış galiba ben 8.haftamda kontrole gitmiştim elleri ayakları oluşmuş ilk aklıma gelen nasıl kürtaj yaptırıyor kadınlar demiştim...ben ki kürtaja karşı değildim olanlarada kızardın tecavüz sonucu yada maddi imkansızlıktan doğurmak istemeyn insanlara hak veriyordum ama onu görünce ilk aklıma gelen oydu... bence bi gör ondan sonra tam kararını ver
 
Kimi yıllarca didinir her soru sorulduğunda içi yanar da susar kimi de bu mucizeye acaba der sen çok büyüksün yarabbim size saygı duyuyorum kalp kırmak istemem herkesin kendi tercihi ama bir iki dknizi ayırıp olmayanların burda açtığı konuları okusanız ne demek istediğimi anlarsınız evet çocuk sahibi olmak bir tercih bunu dünyaya kesinlikle getirmek isteyen insanlar da var ve bu yüzden kendilerini koruyorlar çünkü istemiyorlar siz ise önlemini almadan tedbirsizlik etmişsiniz şimdi ise sorguluyorsunuz yapmayın lütfen neyse daha fazla isyan edip günaha girmek istemiyorum.
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Allahim evlat hasretiyle yanan nice yarali yurekler var. Senelerdir hastane hastane gezen bu ugurda acılar çeken. Ne olur Rabbim sen onlara nasip eyle. Soyleceklerim bukadar🤐
 
Back
X