• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

hamileymişim

Ben de Pko hastasıydım üstüne eşimde varikosel Di sanırım bizim ki sizden biraz daha zordu ve eşim denizciydi ne denk gelebiliyorduk ne tedavi olabiliyorduk.3 yıl olmayınca artık olmaz diye kendi kafamdan attım.Eşim de umutsuzdu artık ve yalnızlığa alıştığım için spor vs. Hazır zayıflamışım iyiyim böyle vücudum bozulmasın diyordum.Hamile kaldığımı ögrendim geçen ay ve ilk 2 hafta Hiçbirşey hissetmedim duygu olarak.Kilomu alıcam vücudum mu sarkacak diye düşündüm uykularım kaçtı ama sonra sonra kanamam oldu kendimi hastaneye attım iğneler haplar derken ne kadar korktuğumu kaybetmek istemediğimi anladım.Kendime dikkat etmeye başladım yediklerime ve riskli olduğunu ögrendim pkodan dolayı.Şuan yatıyorum genelde ve daha hamileyim diyemiyorsun çünkü 3 ayı geçene kadar zaten hamilelikte ne olacağı belli olmuyor.Demem o ki hiçbirşeyi önemsemiyorsun bebeğinin sağlığını düşünüyorsun sadece ve hamile kalmakla iş bitmiyor malesef.
 
Keske bende anne olsam, keske ....

Olursunuz neden olmayasaniz ? Banada tup bebek anca olursa olur dediler hormonlarin hepsi biyerde kendi kafasinda takiliyo . Asilama olmadi rapor istemiyorum zaman kaybetmeyelim gecelim tupe dedim . Cok kotu gunler yasadim tup bebege gecemedim . Korunurken ikizlere hamile kaldim kendi hatamlada 1 hafta 10 gun arayla kaybettim . Olsalardi cok zor olurdu benimicin hayat ama simdi hazirim gelsinler :)
Esinizde bi problem varsa bilemem ama kadinda cozulemeyecek problem yok gibi
 
Ben size katılıyorum. Hem de buraya yazamayacak kadar uzun uzun. 2 yaşında oğlum ve yeni yeni dinginleştim sakinleştim. Am her evrede delilik başka bir boyuta geçecek. Bazen oğlan 2 yaş krizi sırasında istediğini yaptıramayınca kendini yerlere atmalar ağlamalar bağırmalar. İzliyoruz eşimle ve dediğimiz cümle aynen biz deli miydik oluyor :KK53:
Ama bu ne pişmanlık ne de kızgınlık. Deliliğini de seviyor insan.

Geçen gün "Kim yaptı bu çocuğu?" diye dolanıyorum.
Bir anneyi normal bulamam, insan sadece bitki yetiştirerek normal kalabilir bence.
Yalnız o dinginliği şu aralar ben de hissediyorum, daha ayaklanmadı bizimki, fırtına öncesi dinginlik gibi resmen, geliyorum diyor :)
 
Olursunuz neden olmayasaniz ? Banada tup bebek anca olursa olur dediler hormonlarin hepsi biyerde kendi kafasinda takiliyo . Asilama olmadi rapor istemiyorum zaman kaybetmeyelim gecelim tupe dedim . Cok kotu gunler yasadim tup bebege gecemedim . Korunurken ikizlere hamile kaldim kendi hatamlada 1 hafta 10 gun arayla kaybettim . Olsalardi cok zor olurdu benimicin hayat ama simdi hazirim gelsinler :)
Esinizde bi problem varsa bilemem ama kadinda cozulemeyecek problem yok gibi

Ya sevdigin adam istemiyorsa ve seninde yasin geciyorsa :(
 
Geçen gün "Kim yaptı bu çocuğu?" diye dolanıyorum.
Bir anneyi normal bulamam, insan sadece bitki yetiştirerek normal kalabilir bence.
Yalnız o dinginliği şu aralar ben de hissediyorum, daha ayaklanmadı bizimki, fırtına öncesi dinginlik gibi resmen, geliyorum diyor :)
Süper :KK70:kullanıcam bunu da. Bazen ben de eşime hayırdır sen yanlış birşey mi yaptın da bu çocuk böyle oldu diyorum :) bunlar hep uykusuzluk
 
merhaba kızlar...

Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.

bunun bir mucize olması için ille birinin şans eseri hamile kalmış olmasına gerek yok. hamilelik ve doğum başlı başına bir mucize zaten.
ben de ilk hamile kaldığımda (ki planlı gebelikti) ilk 2-3 ay inan hiçbir şey hissetmedim. hani millet ilk haberi alır almaz eli karnında felan gezer ya bana çok saçma geliyordu. sonra hormonlar değiştikçe bebeğin hareketlerini hissettikçe en azılı anneden anne olmaya başlıyorsun ve bu çok keyifli bir şey.
buna alışmak için kendini zorlamana gerek yok o kendini sana çok güzel alıştıracak bağımlı edecek zaten :D
 
Öncelikle hayırlı olsun, Allah tamamına erdirsin, hamile olduğumu 3,5 aylık evliyken öğrendim, evlenmeden önce eşimle en azından birkaç yıl çocuk konusunu açmayacağımızı konuşmuştuk çünkü eşim çocuklara sıcak bakan biri değildi, hamile olduğumu anlamadım bile, nezle grip oldum sanıp kurstaki arkadaşlarımın ısrarıyla doktora gittim, ilk istediği gebelik testiydi, ne alaka dedim ama yaptırdım, tebrikler hamilesiniz dediği anda yıkıldım diyebilirim, doktor dahi tepkime şaşırmıştı, beklemiyordum, birkaç yıl çocuk olmayacağını konuştuğumuz için böyle birşeyin mümkün olması şoka sokmuştu, akşam eşim geldiğinde söyledim ama o benim gibi şok olmadı, onun planladığı benimse bu plandan haberim olmayan bir gebelik, duygularım iyice karışmıştı, 12 haftalık olana kadar da çok gelgitler yaşadım.

Hiç ummadığınız bir anda hamile olduğunuzu öğrenmenizi ve duygu karışıklığınızı anlıyorum bu yüzden, en hazır insan bile ilk haftalarda duygu karmaşası yaşıyor, zaman zaman tedirgin zaman zaman mutlu oluyorsunuz, ultrasonda o minik bedeni görene kadar ve hareketlerini hissedene kadar duygularınız değişkenlik gösterecek, bence doğal bir süreçten geçiyorsunuz.
ben bunları okudukça korunarak hamile kalmaktan korkuyorum:110:
 
Korkmayın, biraz deliriyorsunuz, sonra geçiyor.

Oğluma hamile kaldığımı gösteren gebelik testine bakarken, ağzımdan çıkan ilk cümlenin "Bu tester bozuk mu yav" olduğunu hatırlıyorum. Güya "Hazırız" demiştik ve korunmayı bırakmıştık. Meğer o kadar da hazır değilmişim.

Önce şapşal bi sevinç hissettiğimi, sonra deli gibi korkmaya başladığımı (Onu nasıl koruyacağım, ona yetebilecek miyim diye), bir süre depresyona göz kırptığımı, sonra bozulacak olan vücuduma kafayı taktığımı (Sanki vücudumun değişeceğini bilmiyormuş gibi :)), ardından yaşadığım kısa bir pişmanlık sürecini, doğumla birlikte iyice bi manyadığımı, bitmek tükenmek bilmeyen ağlamaları karşısında saç baş yoluşlarımı, buradan edindiğim arkadaşlarımın (hepsine ne kadar teşekkür etsem az) nasıl kafalarını ütülediğimi uzun uzun anlatmayayım. Ama öyle bir rayına oturuyor ki her şey... Siz de yaşayınca göreceksiniz.

Apayrı bir sevgi, apayrı bir bağ... Diyorum ki "Ben şimdi doğdum"...
Tüm hayatım değişti (Ben değişmesini istediğim için değişti), öyle bir plana oturdu ki... O hormonların deli coşkun halleri de geçti.
Oğlumla birlikte sanki "Dünyadasın, yaşa" adlı oyunun bonus bölümünü açtırmış gibi hissediyorum.

Siz istemedikten sonra özgürlüğünüz filan kısıtlanmaz, hayatınız kökünden değişmez, çocuğunuz da size uyar.
Ve yazdığınız yorumlardan sizi tanıdığım kadarıyla diyebilirim ki iyi bir anne olacaksınız.

Hayırlı olsun.
 
Son düzenleme:
Back
X