- 13 Eylül 2015
- 21.919
- 68.884
- 598
Burcunuz ne kendimi gördüm bir anYüzleşemediğim olmadı çok şükür. Söylüyorum yüzlerine. Ki arkasından miller giriyor aramıza.
Konuşamamaktan çok şunun gibi: ben o insanı seviyorsam, içimden sanki bir virüsü atar gibi atıyorum. Artık iyileştiğimde ne bende o hastalıktan bir iz, ne de o insan dair bir sevgi kırıntısı bulunmuyor artık.
Siz güçlü durmaya çalıştıkça bedeniniz ruhunuz kalbiniz isyan ediyor bencebeni çok üzen bir durumla karşılaştığımda, yatak döşeklik hasta oluyorum. Eşimle büyük bir kavga yaşadığımızda mesela, ya da sevdiğim bir insandan bir kazık yediğimde.
Ağlamam pek. Anlatmam da. Hele ciddi meselelerde, en fazla bir ağlar bitiririm. 3 sene beklediğim, En son 4 aylık düşüğümde mesela, tüp bebekti zaten. 4 ay kıpırdamamıştım yerimden. Çok güçlüyüm ya,
Kanamalı halimle arabayı kendim sürüp gittim hastaneye kürtaja. Eşim şehir dışındaydı, onu arayıp gelmesini söyledim. Hepsi bu.Bir damla mı ağlamaz insan? Kimseye tek laf etmedim.
Eşim bile üzüldüğümü görmedi buna. Bahseder geçerim durumdan. Ya da çok yakın bir arkadaşımın bir kazığını gördüğümde.
Üzüldüğüm belli olmaz ama hasta oluyorum.
Nasıl bir depresyon haliyse, kendi işlerimi güçlerimi bozacak kadar. Kalkamıyorum, yataktan zorla kazıyorum kendimi. Çamaşırlar sepette bekliyor kaç gündür, kahvaltı saatler sonra toplanıyor, dışarı atıyorum kendimi, belki iyi gelir diye. Onda da bile bile trafiğin yoğun olduğu yola girerek, gıdım gıdım ilerleyerek, kafamda isimlendiremediğim meseleleri halletmeye çalışarak..
Daha bir hafta öncesine kadar En kestirmelerden gelen, öğlene kadar işini bitirmiş, ondan sonra dışarıda 40 tane işi yapan ben.. plansız yaşayamam normalde.
ki bu hafta yapmadığım işler önümüzdeki haftalarda, çuvalla üstüme binecek. Bunu bildiğim halde, kıpırdayamıyorum.
sorunu bir virüs gibi bir kaç gün vücudumda taşıyorum. Yatak döşeklik oluyorum. Kafamda yeni bir yere yerleştirdiğimde o problemi ya da o insanı, sistemimden atıp yeniden sıhhat buluyorum.
Ya hu,sinirimi temizlikten çıkarsaydım bari. Bir faydası olurdu. Ya da en azından, günlük hayatıma engel olmayacak, asgari ama stabil bir seviyede kalabilseydim.
Temiz hava filan kar etmiyor, kan değerleri de iyi. Psikologluk değil, çünkü her an yaşamıyorum.
Var mı bunun gibi bir şey tecrübe eden, ya da bir çare bilen?
Nasıl yani? Gaipten mi duyuyorsunuz. Ve oturduğum yerde 4 gündür üst üste ezanlar okunduğunu duyuyorum.
Malesef bi cozumu yok hadi sarilalimAy çok sevindim kendim gibi birini bulduğuma:) yapı meselesi demek ki.
Dışarıdan bakan anlayamaz. Görümcem geldi sabah mesela. Diğer odaların kapılarını kapattım. Ona bir çay verdim, kısa yoldan gönderdim. Hastayım dedim, çünkü öksürüyorum feci.
Yazdım ama Çözüm pek mümkün değil gibi görünüyor evet
Yengeç, burcumla alakalı değildir sanırım :)Burcunuz ne kendimi gördüm bir an
AnladımYengeç, burcumla alakalı değildir sanırım :)
Doğru söylüyorsunuz, teşekkür ederim. Ben de korkmuyor değilim bu fazlaca düşünmekten.Ben üzülünce hemen ateşim cikar. Hele ağlayım...hemen 40 derece olur. Çocukken anneme karşı silah olarak kullanirdim.
Lütfen üzmeyin kendinizi... son zamanlarda cok duygusal oldum. Son 5 hafta içinde 3 yakinimdan kanser haberi aldım. Hepsi genc. En yaşlısı 42. Hepsinin ortak noktasi fazla düşünme ve stress. Keni
Doğru söylüyorsunuz, teşekkür ederim. Ben de korkmuyor değilim bu fazlaca düşünmekten.
Gaipten duymuyorum tabi ki. Dışarıdan geliyor ses. O kadar uzun zaman yalnızca oturup kalkamıyorum anlamında, bugün oturduğum yerde öğlen, ikindi ve akşam ezanları okundu mesela.Nasıl yani? Gaipten mi duyuyorsunuz
Valla hiç içime atamam, oturur hüngür
hüngür bağıra bağıra ağlarım. Güçlü olmak adına kendinize zulmediyorsunuz.
O anların birinde bir kere bırakıp, doyasıya ağlamayı deneyin.
Siz bunu da atlatirsiniz eminim ama kendinizi cok yipratmayin en azindan tek başınayken ağlayıp rahatlayabilirsinizGüçsüzlük olarak görüyorum kendim için evet. İstesem de ağlamamam zaten. Ve en tahammül edemediğim şey birinin beni zayıf halimde görmesi.
Yani annem sağolsun, kötü bir anne oldu, çocukluktan beri. Kopuk bir aile çıkardı ortaya. Babam yurt dışında, gelip gitmeli çalışıyor. Kendini işine verdi, annemden uzak kalmak için. Onun boşluğunu ben doldurdum. İki kardeşimi evlendirdim. Evlenirken ve sonrasında ben açıkta kaldım ama kardeşlerime yaşatmadım onu. Yuvalarını kurdum çok şükür.
Yani yalnız mücadeleye çok alıştım ben. Şu anda buraya bunları yazmak bile o kadar zor ki bana. Güçsüz yönümü birilerine anlatmak.
Hasta olmayaydım, iyiydi işte :) bir gün önce hiçbir şeyim yokken, bir anda klinik vaka oluyorum.
boynumun arkasına sanki kan hücum ediyor. Kalıyor orada bir ağrı ve uyuşma şeklinde. Ve oturduğum yerde 4 gündür üst üste ezanlar okunduğunu duyuyorum.
Kendimi zorlayıp çıkaracağım bu durumdan inşallah. Burada anlatmanın faydası olabilir gibi geldi.
saydığın şeyleri hep severim serebah ım :)ekşili acılı şeyler yemek istiyor çay sofralarından kalkmak istemiyorumçç
böyle çiğ köfte , kısır.. vb. tatlı ye için kıyılsın ekşi acılı ye içini bastırsın hesabı atlatıyorum işte aradan zaman geçip de şunları şunları da yaşadık zamanında diye eskileri yad ederken hüngür hüngür ağlıyorum ne garip... (kilolu değilim allahtan)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?