- Konu Sahibi superherogirl
-
- #1
9 ay önceydi...Herşeye çok hızlı başlamıştık,deli gibi gidiyorduk son hızla.Aşkta,beraberlikte herşeyde son hızla...
Verebildiğimin en fazlasını verdim hep O'na,ezbere bildiğim baba kokusunun yanına bir de O'nun kokusunu ekledim en saflığımla.
Ellerini tuttum,yüreğine girdim,O da çaldı kalbimi bir hırsız edasıyla.Dokundum yüzüne,ellerine,vücuduna ve bir de kalbine.
Hep benim olacak,hep bende hüküm sürecek sandım.Kader bildim,hayalimdeki adam dedim.Ama herşey bitermiş,hem de herşey.
Sevgiler,aşklar,geceler,gündüzler geçermiş,gözyaşları dinermiş,her gecenin arkası gündüzmüş,her karanlığın ardı aydınlıkmış.
Yalnızdım,O geldi bir bütün olduk,iki vücut tek yürek.Unutmuşum O olmadan da ben vardım,ben nefes alırdım,ben gülerdim,ben gezerdim,yerdim,içerdim,konuşurdum...Sanki hep O varmış da O'ndan öncesi sadece karanlıkmış,ya da O'nu tanımadan önce
koskoca yalan bir uykudaymışım.Öyle değilmiş...Herşey bir gün tükenir ve bir sona varırmış,ebediyet yokmuş.Hiçbir şeyin garantisi yokmuş,bir sonraki nefesin bile.Boşluktayım şu an,belki alışkanlıklardan bilemiyorum.Sanki çıkıp gelecekmiş sarıverecekmiş beni sımsıkı.Ama yok yok,öyle değil.Bu seferki öyle değil.O gitti ve bir daha hiç dönmeyecek.Sevgiyi hızla tükettik biz,hep yanyana olduk,yanyana olmadığımız zamanlar telefonda konuştuk saatlerce.Herşeyimi çözdü,herşeyimi ezberledi,bir anda keşfetti tüm benliğimi,herşeyimi bildi.Çok muhabbet tez ayrılık getirirmiş.Araya bir kere soğukluk girdi mi ısınmaz hatta buz kesermiş.Öğrendim ben.Bana çok şey kattı O...
-Gözünü karartıp birini doya doya içten sevmemeyi,
-İyi kötü ne olursa olsun birinin peşinden yalvar yakar gitmemeyi,
-Herşeyden önce insanın kendine saygısının olmasını,
-"Aşkta gurur olmaz." diyerek "Önce ben gideyim,gönlünü alayım." dememeyi,
-Bir insanın yapılan iyilikleri bir süre sonra görmezden gelmesinin ne kadar acı verdiğini,
-Birini ne kadar çok seversen sev yine de onun vazgeçilmez olabileceğini,
-Bir kızın sevdiği adam için dahi olsa babasını üzmemesi gerektiğini,
-Bir insanın 7'sinde neyse 70'inde de aynı olacağını ve kimsenin sevdiği insan için bile olsa zerre kadar değişmeyeceğini,
-Kendini hiçe sayıp hayallerinden vazgeçip sırf o istiyor diye hayatını onun üstüne kurmamayı,
-Bir ilişkiyi sadece tek tarafın idare etmesiyle olmayacağını,
-Ve kimseyi kendinden daha çok sevmemek gerektiğini öğretti.
Ben bugün anladım,geç de olsa anlayabildim.Büyüdüm biraz daha,olgunlaştım.Ne yazık ki O'nu da tıpkı kendim gibi fedakar,sevgi dolu ve çocuksu zannettim,değilmiş.Şimdi cebimden çıkartıp hayata sunabileceklerim birazcık tecrübe,bir sürü kırgınlık,bir kaç tane mutlu anı ve biraz da gözyaşı.Ben artık ne kimseyi kendimden daha çok severim,ne de herşeyimden vazgeçip onun avuçlarına sunarım hayatımı.
Ben ve içimdeki çocuk kırgınız hayata,bugün bizi biraz da yaşlandırdı ve ağlattı.Ama olacak,geçecek yaralarım,tek tek saracağım onları.Yine hayata karşı dimdik duracağım.Ben kim miyim?Sadece babasının küçük,kırgın ama bir o kadar da güçlü kızıyım.
Verebildiğimin en fazlasını verdim hep O'na,ezbere bildiğim baba kokusunun yanına bir de O'nun kokusunu ekledim en saflığımla.
Ellerini tuttum,yüreğine girdim,O da çaldı kalbimi bir hırsız edasıyla.Dokundum yüzüne,ellerine,vücuduna ve bir de kalbine.
Hep benim olacak,hep bende hüküm sürecek sandım.Kader bildim,hayalimdeki adam dedim.Ama herşey bitermiş,hem de herşey.
Sevgiler,aşklar,geceler,gündüzler geçermiş,gözyaşları dinermiş,her gecenin arkası gündüzmüş,her karanlığın ardı aydınlıkmış.
Yalnızdım,O geldi bir bütün olduk,iki vücut tek yürek.Unutmuşum O olmadan da ben vardım,ben nefes alırdım,ben gülerdim,ben gezerdim,yerdim,içerdim,konuşurdum...Sanki hep O varmış da O'ndan öncesi sadece karanlıkmış,ya da O'nu tanımadan önce
koskoca yalan bir uykudaymışım.Öyle değilmiş...Herşey bir gün tükenir ve bir sona varırmış,ebediyet yokmuş.Hiçbir şeyin garantisi yokmuş,bir sonraki nefesin bile.Boşluktayım şu an,belki alışkanlıklardan bilemiyorum.Sanki çıkıp gelecekmiş sarıverecekmiş beni sımsıkı.Ama yok yok,öyle değil.Bu seferki öyle değil.O gitti ve bir daha hiç dönmeyecek.Sevgiyi hızla tükettik biz,hep yanyana olduk,yanyana olmadığımız zamanlar telefonda konuştuk saatlerce.Herşeyimi çözdü,herşeyimi ezberledi,bir anda keşfetti tüm benliğimi,herşeyimi bildi.Çok muhabbet tez ayrılık getirirmiş.Araya bir kere soğukluk girdi mi ısınmaz hatta buz kesermiş.Öğrendim ben.Bana çok şey kattı O...
-Gözünü karartıp birini doya doya içten sevmemeyi,
-İyi kötü ne olursa olsun birinin peşinden yalvar yakar gitmemeyi,
-Herşeyden önce insanın kendine saygısının olmasını,
-"Aşkta gurur olmaz." diyerek "Önce ben gideyim,gönlünü alayım." dememeyi,
-Bir insanın yapılan iyilikleri bir süre sonra görmezden gelmesinin ne kadar acı verdiğini,
-Birini ne kadar çok seversen sev yine de onun vazgeçilmez olabileceğini,
-Bir kızın sevdiği adam için dahi olsa babasını üzmemesi gerektiğini,
-Bir insanın 7'sinde neyse 70'inde de aynı olacağını ve kimsenin sevdiği insan için bile olsa zerre kadar değişmeyeceğini,
-Kendini hiçe sayıp hayallerinden vazgeçip sırf o istiyor diye hayatını onun üstüne kurmamayı,
-Bir ilişkiyi sadece tek tarafın idare etmesiyle olmayacağını,
-Ve kimseyi kendinden daha çok sevmemek gerektiğini öğretti.
Ben bugün anladım,geç de olsa anlayabildim.Büyüdüm biraz daha,olgunlaştım.Ne yazık ki O'nu da tıpkı kendim gibi fedakar,sevgi dolu ve çocuksu zannettim,değilmiş.Şimdi cebimden çıkartıp hayata sunabileceklerim birazcık tecrübe,bir sürü kırgınlık,bir kaç tane mutlu anı ve biraz da gözyaşı.Ben artık ne kimseyi kendimden daha çok severim,ne de herşeyimden vazgeçip onun avuçlarına sunarım hayatımı.
Ben ve içimdeki çocuk kırgınız hayata,bugün bizi biraz da yaşlandırdı ve ağlattı.Ama olacak,geçecek yaralarım,tek tek saracağım onları.Yine hayata karşı dimdik duracağım.Ben kim miyim?Sadece babasının küçük,kırgın ama bir o kadar da güçlü kızıyım.