Merhabalar..
Tam da dediğim gibi çok zor insan olmak, yaşamak.
Belki psikolojik destek alırsam rahatlayacağım, ancak sizlerin de bakış açılarına ihtiyacım var. Umarım sıkılmadan okur ve destek olursunuz..
Her şeye öfkeliyim,her sözcüğü kafamda evirip çeviren biriyim ama hastalık boyutunda değil bu bi dursun.
Bu durduk yere olmadı elbette. Küçüklüğümden beri aileme aşırı fedakarlık yaptım maddi ve manevi. Hep destek oldum. Okurken çalıştım babama verdim niye, onlar mutlu olsun da ben öyle mutlu olurum!! Kardeşlerime de öyle kendime değil onlara harcadım. Kaç yaşına geldim kendime harcamayı pek beceremem!
Diğergamlığı en tavan haliyle yaşadım.
Ailem ev alırken yüklü miktarda destek oldum bekardım o zaman. Şimdi evliyim ev aldık ama borçluyuz. Belki evi aileme değil kendime alsaydım şimdi borçsuz şekilde ev sahibi oluyorduk.
Bütün bunlar için pişmanım. Ailem canım tabiki onları çok seviyorum. Ama bütün bunlar kafamı kurcalıyor. Diyemem ki onlara haklarımı geri verin..
Belki bunları düşünmem bile ayıp ya da en büyük ayıbı kendime yaptım.. Siz söyleyin siz olsanız ne düşünürsünüz, ilerde haklarımı savunmalı mıyım?
Bu arada ailem hep, hakkımın onlara çok geçtiğini belirtir.
Dipnot.. Yukarıda belirttiğim gibi her sözleri de batıyor. Bazen onları özlemediğimi düşünüyorum. İki ayrı ama yakın( iki saatlik) şehirlerde ikamet ediyoruz.
