Merhaba kızlar,
Bu konuyu devamlı sorguluyorum,sorgulamadan edemiyorum. Herkes için diyemem fakat bu hayatta gerçekten bulunduğu hayatı, yeri, mevkiyi veya makamı çok istemeden veya çalışmadan elde etmiş insanlar çok sinirlerimi bozuyor. Bu her açıdan örnek olarak verilebilir. Mesela;
Çok hovarda, gözü dışarıda, belki de değer verilmeyi çok da hak etmeyen insana gider bu kişinin tam tersi biri aşık olur ve ona inanılmaz değer verir,evlenirler ve mutlu olur veya edilir bir şekilde (İlişkilerden bir örnek)
Eğitim hayatı boyunca dersleri fazla ciddiye almamış, hatta ki fazla ders çalışmayan, zamanının %80'ini gezmekte %20'sini dersle harcayan, alemci biri çok daha iyi yerlerde olabiliyor. Bu üniversite sonrası iyi maaşlı bir iş bulma, adam gibi çalışmadan Ösym'nin sınavlarında başarılı olup akademisyen veya devlet memuru olup atanma gibi (Eğitim ve iş hayatından örnek)
Veya böyle insanların karşılarına onların tam tersi veya onların bir şekilde işlerini halledebilecek iyi insanların çıkması...
Bunlar tesadüf olamaz. Ve ben kahroluyorum. Adama bir bakıyorsun, zevkinde, sefasında, gezmesinde, hayatı gayet iyi ve mutlu. Ben ise hep tırnaklarımla kazıya kazıya bir yerlere gelmeye çalışan, asosyal (bahsettiğim insan tipine göre) ve herşeyi binbir zorlukla elde eden bir insanım. Hayat niye böyle??? Çok fazla takmamaya çalışıyorum ama görüyorum ve elimde olmadan niye diyorum, niye... Benim karşıma hep binbir zorluk çıkmak zorunda mı? Hoş herkesin karşısına çıkıyordur elbet ama diğer insanları da görüyorum... Bu konuda bana fikir, görüş veya öneri verebilir misiniz?
Bu konuyu devamlı sorguluyorum,sorgulamadan edemiyorum. Herkes için diyemem fakat bu hayatta gerçekten bulunduğu hayatı, yeri, mevkiyi veya makamı çok istemeden veya çalışmadan elde etmiş insanlar çok sinirlerimi bozuyor. Bu her açıdan örnek olarak verilebilir. Mesela;
Çok hovarda, gözü dışarıda, belki de değer verilmeyi çok da hak etmeyen insana gider bu kişinin tam tersi biri aşık olur ve ona inanılmaz değer verir,evlenirler ve mutlu olur veya edilir bir şekilde (İlişkilerden bir örnek)
Eğitim hayatı boyunca dersleri fazla ciddiye almamış, hatta ki fazla ders çalışmayan, zamanının %80'ini gezmekte %20'sini dersle harcayan, alemci biri çok daha iyi yerlerde olabiliyor. Bu üniversite sonrası iyi maaşlı bir iş bulma, adam gibi çalışmadan Ösym'nin sınavlarında başarılı olup akademisyen veya devlet memuru olup atanma gibi (Eğitim ve iş hayatından örnek)
Veya böyle insanların karşılarına onların tam tersi veya onların bir şekilde işlerini halledebilecek iyi insanların çıkması...
Bunlar tesadüf olamaz. Ve ben kahroluyorum. Adama bir bakıyorsun, zevkinde, sefasında, gezmesinde, hayatı gayet iyi ve mutlu. Ben ise hep tırnaklarımla kazıya kazıya bir yerlere gelmeye çalışan, asosyal (bahsettiğim insan tipine göre) ve herşeyi binbir zorlukla elde eden bir insanım. Hayat niye böyle??? Çok fazla takmamaya çalışıyorum ama görüyorum ve elimde olmadan niye diyorum, niye... Benim karşıma hep binbir zorluk çıkmak zorunda mı? Hoş herkesin karşısına çıkıyordur elbet ama diğer insanları da görüyorum... Bu konuda bana fikir, görüş veya öneri verebilir misiniz?