- Konu Sahibi ilkeilkem11
-
- #1
merhaba arkadaşlar...
sorun ben miyim yoksa büyütüyor muyum bilmiorum ama işin içinden çıkamıyorum artık...
çok sevdim onuu herşeyin en güzeli onunlaydı...hayaller ona kurulurdu.4 yıl geçirdim onunla. sırf ona daha çabuk kavuşabilmek için hırsla derslerime sarılıp üniversiteyi bitirdim ve izmire döndüm.beni yarı yolda bırakmaz dedim inandım ona...4 yıl bu...nasıl inanmayacaksın nasıl güvenmeyeceksinsenağlama
nişanlandık.hayatımın en güzel anıydı...bir adım kalmıştı artık sonsuz birlikteliğe.ikimizde inanamıyorduk buna.o kadar mutluyduk kii ayaklarımız yere basmıyordu resmen.etrafımızda çok da yakıştırılan bir çifttik.1,5 yıl nişanlılıktan sonra düğünümüze az bir zaman kala ben artık seni sevmiyorum evlenemem dedi ve bir kalemde herşeyi sildisenağlama nişandan sonra çok tartıştık ikimizde sevgimizden katlandık ama çok şey de kaybettik...yıprandık,kırıldık,sabrettik bir kere daha dedik, bu son dedik ama yürümedi...ayrılma düşüncesi bende de vardı ama onun kadar yürekli olamadım hiç...ve ayrıldıksenağlama
üzerinden 1,5 yıl geçti...başka insanlara yöneldi o deneyebildi.benim yerime kimseyi koyamadı.bir anlık alınmış karardan çook pişman oldu belkide.fakat geri de dönmedi.hayatındaki insanla olabildiği kadar mutlu olmaya çalışıyor şuan.(bu onun deyişidir) ben kimseyi onun yerine koyamadım dokunamadım bilebenneyaptımki
şimdi önüme çok iyi insanlar çıkıyo ama ben isimlerini bile andırmıyorum.ismimi artık başka bir isimle anmak bile beni öldürüyor.bunun altından nasıl kalkarım bilmiyorum ama artık hayatın bir ucundan tutmalıyım
unutmak zaten mümkün değil ama en azından hayatıma devam etmem başkalarına şans vermem gerek.başkasına şans vermek de değil aslında benim kendi hayatıma şans vermem lazım
derdimi paylaşmak istedim arkadaşlar siz olsanız ne yapardınız.gururlu olup yolunda aynı kararlılıkla devam etmek kalan hayatını kurtarmak mı yoksa sevgiye sahip çıkıp peşinden koşmak mı:bbo:...her türlü yoruma açığım...fikirlerinizi bekliyorum.:a015:
sorun ben miyim yoksa büyütüyor muyum bilmiorum ama işin içinden çıkamıyorum artık...
çok sevdim onuu herşeyin en güzeli onunlaydı...hayaller ona kurulurdu.4 yıl geçirdim onunla. sırf ona daha çabuk kavuşabilmek için hırsla derslerime sarılıp üniversiteyi bitirdim ve izmire döndüm.beni yarı yolda bırakmaz dedim inandım ona...4 yıl bu...nasıl inanmayacaksın nasıl güvenmeyeceksinsenağlama
nişanlandık.hayatımın en güzel anıydı...bir adım kalmıştı artık sonsuz birlikteliğe.ikimizde inanamıyorduk buna.o kadar mutluyduk kii ayaklarımız yere basmıyordu resmen.etrafımızda çok da yakıştırılan bir çifttik.1,5 yıl nişanlılıktan sonra düğünümüze az bir zaman kala ben artık seni sevmiyorum evlenemem dedi ve bir kalemde herşeyi sildisenağlama nişandan sonra çok tartıştık ikimizde sevgimizden katlandık ama çok şey de kaybettik...yıprandık,kırıldık,sabrettik bir kere daha dedik, bu son dedik ama yürümedi...ayrılma düşüncesi bende de vardı ama onun kadar yürekli olamadım hiç...ve ayrıldıksenağlama
üzerinden 1,5 yıl geçti...başka insanlara yöneldi o deneyebildi.benim yerime kimseyi koyamadı.bir anlık alınmış karardan çook pişman oldu belkide.fakat geri de dönmedi.hayatındaki insanla olabildiği kadar mutlu olmaya çalışıyor şuan.(bu onun deyişidir) ben kimseyi onun yerine koyamadım dokunamadım bilebenneyaptımki
şimdi önüme çok iyi insanlar çıkıyo ama ben isimlerini bile andırmıyorum.ismimi artık başka bir isimle anmak bile beni öldürüyor.bunun altından nasıl kalkarım bilmiyorum ama artık hayatın bir ucundan tutmalıyım
unutmak zaten mümkün değil ama en azından hayatıma devam etmem başkalarına şans vermem gerek.başkasına şans vermek de değil aslında benim kendi hayatıma şans vermem lazım
derdimi paylaşmak istedim arkadaşlar siz olsanız ne yapardınız.gururlu olup yolunda aynı kararlılıkla devam etmek kalan hayatını kurtarmak mı yoksa sevgiye sahip çıkıp peşinden koşmak mı:bbo:...her türlü yoruma açığım...fikirlerinizi bekliyorum.:a015:
Son düzenleme: