Uzun başlıkları çok sevmiyorum lakin biraz uzun olabilir hepinizden özür diliyorum.
Bir kaç sene önce intihar edebilme kapasitesi en riskli bolumde olan biriydim . Çok fazla tetikleyici vardı ben depresyondaydım ve bir çok şey .. şimdi o günler geçti . Ama tetikleyiciler hala hayatımda, bazen eski yoğunluğuna geliyor ama daha kısa süreli ...
Ama konu ben değilim . Bu öğlen bir arkadaşımın intihar haberini aldim ..
Eski sevgilim diyebiliriz . 3 sene önce bir dönem her gün saatlerce konuşurdum hayatındaki çoğu şeyi bilirdim . Hatta ilk optugu kadin bendim ama olmadı sürdüremedik .
Çok hassas biriydi ; bi seferinde farelerin üzerinde yapılan deneylere katlanamıyorum diyip dersten çıkmıştı. Insanların görmediği acilari fazlasıyla hissederdi. Ama ilişki kurabilme yeteneği mi zayıftı/ bencil miydi biz mi anlayamadık onu bilmiyorum .
Yalnız olduğunu düşünüyorum. Daha önce 2 kere daha teşebbüs etmişti . Ve çokça yardim da aldı hastanede de yattı . Ama olmadi . Dün gece bir otel odasında hayatına son vermiş .
Buraya yazıyorum hem bu yoldan geçenler için hem de onun anısı için .
Yoğun intihar psikolojisi öyle bir şey ko yaşanmadan asla anlaşılmıyor . Yoğun ataklarda zaten kimse ölümümü umursamaz diye düşünüyorsun, kardeşim bile unutur .
Ama gerçek bu degil bunu bugün öylesine net anladım ki;
"Intihar çektiğin acıları geride kalanlara dağıtmaktır " diye bir söz var . Keisnlikle doğru ...
Eğer o arkadaşım onu tanıyan herkesin şuan dağıttığı aciyi taşıyacağını öngörebilseydi bunu yapmazdi belki .
Ama eminimki oda kimsenin umursamayacaguni sandı . Beyin yoğun depresif ataklarda bütün norotransmiitterlerini geri çekiyor; yani böyle düşünmesi bile fizyolojik .
Yani dogal ama gerçek degil .
Ben dağıttığı ve bana düşen aciyi bir hayat boyu kalbimde taşıyacağım .
Bir kaç sene önce intihar edebilme kapasitesi en riskli bolumde olan biriydim . Çok fazla tetikleyici vardı ben depresyondaydım ve bir çok şey .. şimdi o günler geçti . Ama tetikleyiciler hala hayatımda, bazen eski yoğunluğuna geliyor ama daha kısa süreli ...
Ama konu ben değilim . Bu öğlen bir arkadaşımın intihar haberini aldim ..
Eski sevgilim diyebiliriz . 3 sene önce bir dönem her gün saatlerce konuşurdum hayatındaki çoğu şeyi bilirdim . Hatta ilk optugu kadin bendim ama olmadı sürdüremedik .
Çok hassas biriydi ; bi seferinde farelerin üzerinde yapılan deneylere katlanamıyorum diyip dersten çıkmıştı. Insanların görmediği acilari fazlasıyla hissederdi. Ama ilişki kurabilme yeteneği mi zayıftı/ bencil miydi biz mi anlayamadık onu bilmiyorum .
Yalnız olduğunu düşünüyorum. Daha önce 2 kere daha teşebbüs etmişti . Ve çokça yardim da aldı hastanede de yattı . Ama olmadi . Dün gece bir otel odasında hayatına son vermiş .
Buraya yazıyorum hem bu yoldan geçenler için hem de onun anısı için .
Yoğun intihar psikolojisi öyle bir şey ko yaşanmadan asla anlaşılmıyor . Yoğun ataklarda zaten kimse ölümümü umursamaz diye düşünüyorsun, kardeşim bile unutur .
Ama gerçek bu degil bunu bugün öylesine net anladım ki;
"Intihar çektiğin acıları geride kalanlara dağıtmaktır " diye bir söz var . Keisnlikle doğru ...
Eğer o arkadaşım onu tanıyan herkesin şuan dağıttığı aciyi taşıyacağını öngörebilseydi bunu yapmazdi belki .
Ama eminimki oda kimsenin umursamayacaguni sandı . Beyin yoğun depresif ataklarda bütün norotransmiitterlerini geri çekiyor; yani böyle düşünmesi bile fizyolojik .
Yani dogal ama gerçek degil .
Ben dağıttığı ve bana düşen aciyi bir hayat boyu kalbimde taşıyacağım .
ölse bile yokluğu hissedilmeyecek kimse yoktur şu hayatta öyle ki hepimizin birer ebeveynleri var ve bu çok kutsal bir mertebe
