Bir başka konuda yazmıştım yine, şükür ki çocukluğuma dair böyle bir istismar hatırası yok bende. Annem çok dikkatli ve cidden zamanından ileri bir kadındı. Benimle oturup "Özel bölgeler" ve bu bölgelere kimlerin dokunup dokunamayacağı, yolunda gitmeyen bir şeyler hissetmem halinde bağırmam ve kaçmam gerektiğini, bakkaldan cips vb. bir şeyler alacağımda dükkanın içine doğru tek başıma gitmemem ve kapıda beklemem gerektiğini, hiçbir amca ve abinin kucağına oturmamamı vb. konuştu. Kapı açık oyun oynama kuralımız vardı mesela, kesinlikle kapılar kapanmayacaktı arkadaşlarımla oyun oynarken.
Vb. bilgi ve önlemler içinde büyüdüm, şükür.
Bu aslında en önemli nokta, annelerin farkında ve uyanık olması gerekiyor; çocukları ile sağlıklı bir iletişimde kalmalılar daima.
Ha şöyle bir olayım da oldu mesela:
Şehirler arası otobüste yolculuk ediyordum anne ve babamla.
O zamanlar çift katlı otobüsler vardı, bilenleriniz bilir. Üst kat sıralı koltuklarda yolcular bulunurdu, alt katta ise masalı koltuklar, ufak bir tuvalet, yeme alanları filan olurdu...
Otobüs içinde aşağı yukarı merdivenlerden çıkıp inip kendi kendime oyun kurmuştum, bit kadar bir şeydim zaten. O sırada muavin adamın beni yakalayıp, sıkıştırıp "Sen ne tatlısın" babında öptüğünü ve alt tarafıma ellediğini hatırlıyorum. Anlamayacağımı zannetti sanırım çocuğum diye ama gittim anneme söyledim bu olayı.
Otobüs ineceğimiz gara girip de yolcular hareketlenene kadar annem hiçbir şey söylemedi ve beni de yanından ayırmadı.
Sonrasında zaten o adamı itin totosuna bir soktu ki, kıyameti kopardı, ortalık kaynadı. Adam yeminler etti dokunmadım diye, otobüs firmasından herifler "Yapmamıştır yanlış anlaşılmıştır" filana bağladı; zaten beni çok tutmadılar orada kötü etkilenmeyeyim diye.
Muavin nasıl ağladı, annem nasıl konuştu, nasıl tükürdü suratına filan... Olaylar olaylar...
Neyse; salt böyle bir hatıra var benim de hafızamda, ama öyle hatırlayıp hatırlayıp can sıkmıyorum. Hatta hiç can sıkmıyorum. Siz de sıkmayın. Çocuktunuz, savunmasız ve tehlikeye açıktınız. Eğer bir ihmal varsa, öncelikli olarak suçlu anneniz konu sahibi. Ve o kişiyi, o anı kendinize hatırlatıp boş yere kalbinizi sıkmayın. Başımıza gelen her şey biz insanlar için ve eğer böyle şeyler yaşadıysak, bunlar bizden faydalanacak evlatlarımız, yeğenlerimiz için bize bahşedilmiş birer tecrübe oldu. Böyle düşünüp rahatlayın; siz daha tetikte, daha gözü bir açık anne olacaksınız şimdi.
(( kendini suçlu gibi hissetme çekinme lütfen kim seni yargılayabilir? Allah işte böylelerin belasını versin sarpmış seytan oyuncakları. Çok üzüldüm. Ama psikolojik destek almalısın.
