Ben yerinde olsam konusu açıldığı bi zaman babama çatır çatır ''ben biraz da bu evdeki dayaktan şiddetten kaçtım, annemi hergün gözlerimin önünde dövmen benim psikolojimi mahvetti, hergün annem için ağladım, şu an allahtan iyisiniz ama bunun için benim gitmemi mi bekliyordunuz? düzelmek için kaçıp arkama bakmadan gitmemi mi bekliyordun baba?'' derim. Derim yani asla içimde tutamam bilsin hatasını en azından.
Onun dışında, dünü asla düzeltemeyeceğimize göre böyle sürekli düşünüp bunalıma girmek çözüm değil, yarınımızın daha iyi olması için uğraşmalıyız. Kocanla aran iyiymiş, ailen de düzelmiş, en azından şimdi annen de rahat ediyor bu senin içini rahatlatabilir. Kocan engel olmuyorsa, çalış akademisyen ol. Hayalini gerçekleştir. Bazen öyle anlar oluyor ki herkes bıkabiliyor ama sonuçta hayata bi yerden tutunmak şart başka çare yok.