merhaba. aslında buraya, benden yaşça büyükleri gördüğüm için kaydoldum. belki de hayatı daha geniş bir perspektifte yorumlayabildiğiniz için. on dokuz yaşındayım, yaşıtlarımın bulunduğu konumlarda hiç olmadım. olmamdan gereken daha olgun oldum, belki de “anne” kavramının yüzüme tokat gibi küçük bir yaşta çarpmasından dolayı. 4 yıldır hayatımı ne yazık ki düzene sokamıyorum. akademik olarak başarılı bir öğrenciyim-ki akademik olarak başarılı olmak için her şeyi, önce de kendimi feda ettim. bu 4 yılın içinde kedim öldü, dedem öldü, kardeşimle farklı ülkelerde yaşamaya başladık. hayat, benim için çok zorlaştı. duygularımı bile anlayamadığım bir konumdayım. gereksiz yere her şeye sinirleniyor, gereksiz şekilde kızıyorum. eskiden pozitif biriyken artık negatif birine dönüştüm. hiçbir şeye tahammülüm kalmadı, bazen bu çabalarım boş gibi geliyor. kendimde olan hiçbir özelliğimi sevmemeye başladım. 52 kilodan 4 sene içerisinde 68’e kadar çıktım. ve ne yazık ki veremiyorum. hareket edecek gücü, spor yapacak gücü kendimde bulamıyorum. spor yaptığımda sonu kusmamla bitiyor. psikiyatri+psikolojik terapi aldım. çözüm olmuyor. spordan bile psikolojik olarak etkilendiğim söyleniyor. ne yapmam gerektiğini, neyi nasıl yoluna koymam gerektiğini bilmiyorum. pek arkadaşım yok, sosyal birisi hiç olmadım. çevremde olan insanları hep çıkardım, kendi başıma kalmak istedim. sadece bir tane arkadaşım, bir de sevgilim var. sevgilimle konuştuğumda gerçekten mutlu oluyorum, sanki eski “ben”e geri dönüyor gibi. lakin onunla konuşmadığım zaman diliminde bile onu sevip/sevmediğimi sorgularken buluyorum. işin kötü tarafı, sevdiğim ve çabaladığım bir üniversitedeyim. derslerimi çalışacak o enerjiyi kendimde artık bulamıyorum. bu yüzden sevgili ablalarım: eski enerjime, eski neşeme ve eski sağlığıma nasıl kavuşabilirim? nereden başlamalı ve devam ettirmeliyim?