o kadar çok yazdımki,okuyan arkadaşlar çoook yakından bilirler neler yaşadığımı..zaten sizlerin sayesinde güç buldum,destek gördüm..hiç tanımadığım sizlerden gördüğüm desteği ailemden görmedim..önce nişanlımla yaşadığım sorunlar,düğünüme aylar kala ayrılmam,hemde eşyalar,gelinliğim,herşey herşey hazır iken annesinin ve kendisinin güvensizliği yüzünden bitti..ardından ablamın evlilik dışı hamileliği benim kendi acımı unutturdu ve darmadağın olduk ailece..hamileliği üsresi içinde ablamla yaşadığım gerginlikler,kendisinin evlilik dışı hamile kalmasının ezikliğini yaşamadan benim çalışmıyor olmam ve evlen git abime yüksün gibi baskıları beni dahada bunlaıma itti.diğer ablamın ise,o haksız da olsa hep onun yanında olup taraf tutması..şu an her 2 ablamda ist başka semtinde ayrı yaşıyor başka evde.annemde onların yanında kalıyor ben ise abimle daha önce otuırduğumuz evde beraber yaşıyoruz..çevre bakımından ayrı yaşıyorlar ama bizimle beraber yaşayan ablamda tüm eşyalarını oraya taşıdı.yanii bu beraber yaşadığımız evi,gözden çıkardılar.abimle beni bir başımıza bıraktılar.bana kalsa onların yaşadığı eve gitmem ama annem benim burada yalnız olmamı istemiyor ve ısrarla onun zoruna kalıyorum o evde.çünkü bana en çok annem yanıyor,en çok annem üzülüyor,en çok annem sevgiyle bakıyor,en çok annem kızım herşey düzelecek ALLAH büyük diyor.başka kimsenin umrunda değilimki..annemle beraberken hep ağlıyorum çünkü,kendimi çaresiz görüyorum.(kızım şu an hata yapmaya en müsait zamanın,bunalım ve boşluktasın kendini bozma adımlarını doğru at)o kadar sık kullanıyorki bu cümleleri annem..bu gece ise,gözlerimi bir çatımki,kulağımda sabah ezanı,başımda annem üzerimi örtüyor ve yüzümü okşuyordu.bir taraftan ezan,bir taraftan annemim melek yüzü..ANNEM olmasa ben şu an hayatta değildim..ALLAHım ben tüm acıları çekmeye razıyım,ama annemin ellerini saçlarımdan eksik etme..