Hayattan biktim

B

bomboshayat

Üye
Kayıtlı Üye
16 Ocak 2022
12
4
16
45
41.yaşında
Çocuksuz
Bunalımda
Senelerce ilaç kullanan
Psikolojisi yerle.bir
Psikiloglar terapiler vs birçok şeyi deneyen
Ama her çaldığım seçenekte artık ümidi kırılan bir kadınım
Oyuzden destek al demeyin boşuna aldım değişen bisey olmadı olmuyor
Sosyal fobi
Anskiyete
Depresyon
Okb
Hastasiyim
Ne çocuğum oluyor ne bu rahatsızlıklardan kurtulabiliyorum
Artık tükendim Yıldım biktim usandım
Ben kimseye gidemiyorum diye kimse de aramıyor sormuyor beni
Hayvanlar gibi evimden biyere çıkamıyorum
Düzelemiyorum.
Elimi attigim.hersey kuruyor
Kiminle dost arkadaş olmaya çalışsam biseyler oluyor bozuluyor
Güç de istek de enerji de kalmadı
Wallahi usandım
Ölmeyi bekliyorum ecelimle
Ama ölmekten de Korkuyorum
Kocamı mutlu edemiyorum

Niye mutlu olsun benimle
Kendimden igreniyorum

Bukadar insan benimle konuşmuyor görüşmüyorsa demekki b.mb.k bi insanım

Sevilecek değer verilecek hiçbi vasfim yok
Bu dünyaya fazlayım.

Biktim usandim kendimden
 
Lütfen kendinizi sevin kendinize değer verin ve lütfen bu kelimelerini zihninzden silin rabbim size bol bol gönül ferahlığı versin inşallah
 
Denedim deniyorum aynı. Bazen biraz düzelir gibi oluyorum.ama geri geliyor.nekadar yanlız bunalmış ve hayatımın boş olduğu aklıma geliyor bazı olaylarla.ve yine dibe çöküyorum
 
bu sıkıntıların altında yanlış tutulmuş bir yas mı var? hangi kaybın yasıysa bu onu bulup bırakmanız mı lazım acaba?
 
Merhabalar,
"Destek al demeyin" demişsiniz ama demek zorundayım. Her şeyden önce sizin kendinize inanmanız gerekiyor. Siz inanmadıktan sonra hiçbir psikolog sanki sihirli bir değneği varmışçasına sizi iyileştiremez. Sadece psikolog da değil, eş zamanlı olarak bir psikiyatra da görünmeniz gerekiyor. Hem ilaç tedavisi hem de terapi için. Daha önceki deneyimlerinizi unutun. Belki görüştüğünüz kişiler yeterli gelmediler sizin için, belki siz o dönem kendinizi tedavinize veremediniz. Birçok sebebi olabilir başarısız geçmesinin ancak pes etmeden yeniden o yolculuğa başlamalısınız. Maddi olarak zorlayıcı bir süreç olabilir ama söz konusu ruh sağlığı olduğunda hayatta geri kalan birçok şeyden fedakarlık etmek gerekiyor.
Bunlar dışında size birazcık bile iyi gelen ne varsa hayatınızda ona daha çok yer verin, size birazcık bile kötü gelen hiçbir şey için vaktinizi kaybetmeyin. Mesela; haberleri izlemek kötü geliyorsa bir süre takip etmeyin, size iyi davranmayan kimseyle görüşmeyin, hoşunuza giden filmleri izleyin, iyi anlaştığınız insanlarla daha sık iletişime geçin, konuşacak kimsem yok diyorsanız gelin burda bizlerle dertleşin/başkalarının konularına yorumlar yazın, inancınız varsa o doğrultuda ibadet edin, bilinçli farkındalık(mindfulness) üzerine okumalar yapın ve hayatınızda bilinçli farkındalığa ve meditasyona yer verin, şu aşamada değil elbet ama tedavinizde biraz yol katettikten sonra bir kedi veya köpek sahiplenin.... Bu liste böyle size iyi gelen ve gelebilecek şeylerle uzar gider..
Ama tekrar söylemek istiyorum; her şeyden önce bu olumsuz ruh halinizi bir kenara bırakın ve vakit kaybetmeden tedaviye başlayın. Olumsuz ruh halinden öyle kolayca bir saniyede kurtulunmuyor biliyorum ancak İngilizce'de çok sevdiğim bir deyiş var "fake it till you make it" yani kabaca "yapana kadar taklit et" olarak çevirebiliriz. Evet şu an mutsuz olabilirsiniz, kendinize inancınız kalmamış olabilir ama buna rağmen sanki böyle değilmiş gibi yaparak ikna edebilirsiniz kendinizi. "Yapabilirim, umutsuz değilim, tedavisi olan bir durumun içindeyim, zaman içerisinde iyileşeceğim" şeklinde telkinlerde bulunun kendinize. Bu durumda olan ve bu durumdan kurtulan bir çok insan var. Siz de onlardan biri olabilirsiniz. Olacaksınız da inanıyorum size.
Dilerim ki çok mutlu olun...
 
Teşekkür ederim her cevap icin
Travmaysa çok şey var yaşadığım
Bulup yüzleşmeyi de denemedim barış musluyu takip ediyordum bir donem
Olmadı olmuyor
Işe yaramadı o da ne yapacagimi ben de bilmiyorum artık sadece çok bezdim ve yıprandım
Ben kendimi sevemiyorum
Kendime değer veremiyorum
Başkaları bana böyle muamele ediyor veya böyle hissettiriyo3aa hakediyorum demekki diyorum.
Herkes aynı anda aynı kişiye neden sirt çevirsin
Durumumu da izah ettim üstelik
Evet iletişim problemim de var kolay konuşamıyorum kolay ifade edemiyorum kendimi çok zorlaniyorum ama en azından ne halde olduğumu izah edebiliyorum
Ama değer görmüyorum arkadaşlarımdan
Arkadaşım da yok ayrıca. Kimse benim gibi ici geçmişle görüşmek istemiyor sanırım
 
Ortak noktalarımız yok çocuğum yok oklarınsa çocuk okul organizasyonlar okulla ilgili görüşmeler torenler geziler veliler vs ben diş kapının dış mandali
Benim ne isim var dimi onlarla. Ortak noktamız yokki. Beni kim napsın
 
Çocuklu arkadaştan uzak durun bende yeni gelindim çocuğum yoktu eltimi ve görüncenin gelinlerini cagirdim sofrada çocuktan doğumdan başka muhabbet yok. Ben suspus oldum o yüzden sizi anliyorum. Depresyon tedavi edilir bir hastalik sagliniz yerindeyse şükredin rabbim beterinden saklasın çalışıyorsaniz ise odaklanın çalışmıyorsanız turlara katılın gezin dolaşın cocuklularda bunu yapamıyor mesela çantayı takip evden bile çıkamıyor.
 
Umarım feraha kavuşursunuz inançlıysanız inşirah süresi dinlemeyi tavsiye edeceğim bana huzur veriyor. Benim merak ettiğim bu hikayede aileniz nerede onlardan hiç bahsetmemişsiniz.
 
Ay yok artık sadece cocuklular sosyallesmiyor ablacım
Hatta biz cocuklular 2 saat bırakıp birine sosyallesme derdindeyiz
Kendinize bunu niye yapıyorsunuz?
Destek alın
İs güc yok mu ona odaklanın
Kilo varsa diyete baslayın(ciddi kafa yoruyır diyet isi,baska sey düsünemzsiniz)
Hergün düzenli yürüyüs yapın.
Dobarlan bıragma kendini bacım.
 
Herkesin bu hayatta bir misyona sahip olduğunu düşünüyorum.Sebepsiz bir şekilde hayata gelmedik yani,illa ki bir yeteneğiniz vardır.Bunu keşfedin ve üzerinde yoğunlaşın.Herkes çocuk sahibi olacak diye bir kural da yok,bu yüzden kendinizi suçlu hissetmeyin.Eşiniz ve ailenizden hiç bahsetmemiş siniz.Onlar ne durumda?Size destek olmuyorlar mı bu noktada?
 
Okb yasamis bir insan olarak kisi kendi düsüncesinin yüzde yüz dogruluguna inaniyor ve ortada duramiyor .Sizin de kendinizle ilgili düşüncelerinizin cok uca kaydigini fark ettim okurken.Siz neden bu denli sevilmeyecek ,vasifsiz bi insan olasiniz ki.Hicbir mantigi yok bunun.Bizler cok mu vasıflıyız? Sevip sevilmeye insanlik vasfı yetmiyor mu?Niye sevilmeyesiniz eminim esiniz dahil bircok seveniniz vardir.İnsanlar aramiyor korona belasini da katın bu aranmamaya lutfen.Herkes aramasin zaten.Saglam bir,iki arkadas yeter.Çocugunuzun olmamasi bence sizi bu kadar karamsarlastiran.Öyle hissettim.Her düşüncenizi dogru kabul etmeyin.Neler düsünüp,hissediyoruz bazen .O anda kalsak deliririz.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…