- 22 Ocak 2019
- 2.921
- 1.694
- 63
- Konu Sahibi alonedark18
- #1
Annem babama karşı içimde hep vicdan azabı var halbuki haftada en az bir kere mutlaka gideriz yanlarına zaten aynı semtteyiz çok yakınız . Diğer kardeslerimde evli bitanede ergen var yanlarında o yaşlarda yani.ama varla yok gibi evde..ya arkadaşında yaodasinda zaten okulda hep..bizde akrabalık yok mlaesef babamın kimsesi yok neredeyse arkadaşları var hergun takildiklari kahvehane var tek gittiği yer ora ..ora da olmasa gerçekten kimsesi yok ana baba kardeş yeğen hiç kimse yarısı olmuş yarısıyla gorusmuyorlar neyse..anne tarafım da ayda yild abi teyzemlerle gorusurler ...bundan ols gerek babam hep bu gece bizde kalın der her gittiğimizde ..iki günde bı eşime yazar gelin çay içelim diye her defasında gitmeye çalışırız ..diğer kardeşlerime de yazar ama en çok bize yakınız diye gelmesi kolay diye...ama bazennbenim hiç gidesim gelmiyor evde planım oluyor isim oluyor...gitmeyince vicdan azabı çekiyorum çünkü biliyorum ikisi dortduvararasinda sadeceikisi bekliyor ,günler gelip geçiyor 
hele şu karantina günlerinde okadar aciyorum ki onlara yanlarına gidemiyoruz heran. İnanılmaz yalnız kaldilar içim acıyor ..tabi sagliklari daha önemli ama ...snaki yalnızlıklar ona terketmisim gibi bı azap var içimde.. ama karantinada öncede aynı şeyi hissediyordum ....oraya gidince yapacak bişey yok temizlikten başka ...hele kalmak hiç istemez oldum ama bu onlara haksızlık gibi mi sizce. Çünkü yatak yorgan ser sabah kaldır bosbos orda TV ye bak sırf onlar yalnız hissrtmesin diye başlarında beklemek gibi oluyor ...babam karantina öncesi kahvehane gibi arkadaşlarına gördüğü yere giderdi akşam da sıkılıp bizi cagirirdi işte tam da o noktada onlrin başını beklemek gibi hissediyorum bu beni biraz geriyor mutsuz hissediyorum orda çoğu zaman bize de pek gelmiyorlar hep bizim gelmemizi istiyorlar...hattta babama kalsa biz oraya tasinalim boşuna kira vermeyelim.. eşimi çok seviyor araları iyi..ama ben kendi evimde çok mutluyum ...ne olacak böyle hem üzülüyorum hem geriliyorum ...onlarin bukadar yalnızlığına bazen dayanamıyorum ama kendimde gidince uzun kalsam bunaliyorum az oturup gelsek onlara özelliklere babama yetmiyor ..hep evde ses olsun hep iç içe olalım istiyor ..bense tam tersi sakin yalniz kendi duzenimd bir hayat. ..şimdi ben bunları düşündüğüm için ve yeterince onlara vakit ayirmadigim için hayırsız evlat miyim ?
hele şu karantina günlerinde okadar aciyorum ki onlara yanlarına gidemiyoruz heran. İnanılmaz yalnız kaldilar içim acıyor ..tabi sagliklari daha önemli ama ...snaki yalnızlıklar ona terketmisim gibi bı azap var içimde.. ama karantinada öncede aynı şeyi hissediyordum ....oraya gidince yapacak bişey yok temizlikten başka ...hele kalmak hiç istemez oldum ama bu onlara haksızlık gibi mi sizce. Çünkü yatak yorgan ser sabah kaldır bosbos orda TV ye bak sırf onlar yalnız hissrtmesin diye başlarında beklemek gibi oluyor ...babam karantina öncesi kahvehane gibi arkadaşlarına gördüğü yere giderdi akşam da sıkılıp bizi cagirirdi işte tam da o noktada onlrin başını beklemek gibi hissediyorum bu beni biraz geriyor mutsuz hissediyorum orda çoğu zaman bize de pek gelmiyorlar hep bizim gelmemizi istiyorlar...hattta babama kalsa biz oraya tasinalim boşuna kira vermeyelim.. eşimi çok seviyor araları iyi..ama ben kendi evimde çok mutluyum ...ne olacak böyle hem üzülüyorum hem geriliyorum ...onlarin bukadar yalnızlığına bazen dayanamıyorum ama kendimde gidince uzun kalsam bunaliyorum az oturup gelsek onlara özelliklere babama yetmiyor ..hep evde ses olsun hep iç içe olalım istiyor ..bense tam tersi sakin yalniz kendi duzenimd bir hayat. ..şimdi ben bunları düşündüğüm için ve yeterince onlara vakit ayirmadigim için hayırsız evlat miyim ?
