nevbaharım, sonraki mesajları da okudum, açıklama yapacağım aşağıda, ama oran olarak kedilerin büyük çoğunluğu kendini seviyor ya, işte ben bu kendilerine hayranlıklarına hayranım zaten :asigim: allahımm çok karizmatikler yahuu:1closedeyes:
genellemelerin dışına çıkıyorum, çünkü ailemizde yer almış kedilerin belki de hepsinin ortak özelliği bu genellemeyi çürütür cinstendi. dedem öldükten sonra annemin kedisi hastalanmış, gidip günlerce eve geliş yolunu beklemiş, kimse anlayamamış nasıl bu kadar etkileneceğini ve çok geçmeden o da ölmüş:çok üzgünüm:
bizim meleğimizin ablası da manevi kızımızdı. o semtten çok uzağa taşındıktan sonra eski evimizi, mahallemizi ziyarete gittiğimizde patilerini bacağıma dayar, o cüsseyle kendini kucağıma aldırır, gözlerime anlamlı anlamlı bakardı. en az 4-5 yıl daha bu devam etti, 5-6 ayda bir hatta bazen daha bile seyrek bizden birini, kendisine her seferinde farklı bir mahallede rastlasak da, bir evde kendine yer ettiğinde camın içinden tanıyıp evin sahibine gidip camı açtırıp bize koşup sevgi gösteriler yaptı yıllarca...
ve benzeri örnekler...
bu arada nevbaharcım, seninkiler ve bizim meleğimizin ablası aynı karakterdeymiş. bir de millet "aaa köpek gibi!" derdi sinir olurdum
ama onun dışındakiler gerçekten patrondular kaydirigubbakcemile3 ama dedim ya ben onların patronluklarına da bayılıyorum.
konuyu yeterince dağıttıktan sonra
"hayvan sevmeyen, insan da sevemez zaten!" derdi :lepi: o söz o yaşlarda beynime öyle işlemişti ki, belki de en sık kullandığım sözlerden biridir.
not: komşumuzun hanımı hayvan sevmezdi, adamcağız da yan yakıla bu sözü söyleyip dururdu kaydirigubbakcemile3