7 yıllık huzurlu bir evliliğim var, 13 yıldır da birlikteyiz. evlendiğimizden beri hiç çocuk sahibi olmak istemedik ikimiz de... ama geçen sene kazara hamile kaldım, kendimizi hiç hazır hissetmiyorken anne baba oluverdik..
kızım şu an 9 aylık, tabi ki onu doğurduğuma pişman değilim, o benim herşeyim ama kızımdan sonra evliliğimiz çok ama çok değişti...
birbirimize neredeyse hiç vakit ayırmıyoruz, oturup uzun uzun sohbet etmiyoruz (kızımın uyku problemi var, diş çıkarıyor hem çok geç yatıyor hem de sürekli uyanıyor...)
hafta sonları gezmeye, tatile gidiyoruz ama yine gündem hep kızımız. zaten çok hareketli ve aktif bir bebek, 15 gündür yürümeye de başladı, sürekli peşinde koşturuyoruz, o uyuduğunda da biz de pert olup uyuyoruz.
benim yaşadığım şehirde hiçbir yakınım yok, kızımı bırakıp eşimle başbaşa kalma şansım da yok haliyle.
çok zor bir hamilelik süreci geçirdim ve inanılmaz kilo aldım, bir kısmını verdim ama hala çok şişmanım, bu beni çok etkiliyor... doğumdan sonra işimden de ayrılmak zorunda kaldım, evde olmaya alışık değilim, çok sıkılıyorum, duvarlar üstüme üstüme geliyor, ama kızımı kreşe verebileceğim yaşa gelene kadar da çalışamam, bakıcı olayı bana biraz ters. hem kilolarım hem de sürekli evde olmam ve bakımsızlığım nedeniyle eşimin de beni artık beğenmediğini düşünüyorum, fiziksel olarak hiç yakınlaşmıyoruz zaten...
bana kilo ver demeyin, elimden geleni yapıyorum, 16 kilo verebildim ama hala vermem gereken yaklaşık 20 kilo var, bunun için de uzun zamana ihtiyacım var, ağır diyetler yapamıyorum çünkü emziriyorum...
benim durumumu yaşayan var mı? nasıl aştınız? bu hep böyle mi sürecek...
kızım şu an 9 aylık, tabi ki onu doğurduğuma pişman değilim, o benim herşeyim ama kızımdan sonra evliliğimiz çok ama çok değişti...
birbirimize neredeyse hiç vakit ayırmıyoruz, oturup uzun uzun sohbet etmiyoruz (kızımın uyku problemi var, diş çıkarıyor hem çok geç yatıyor hem de sürekli uyanıyor...)
hafta sonları gezmeye, tatile gidiyoruz ama yine gündem hep kızımız. zaten çok hareketli ve aktif bir bebek, 15 gündür yürümeye de başladı, sürekli peşinde koşturuyoruz, o uyuduğunda da biz de pert olup uyuyoruz.
benim yaşadığım şehirde hiçbir yakınım yok, kızımı bırakıp eşimle başbaşa kalma şansım da yok haliyle.
çok zor bir hamilelik süreci geçirdim ve inanılmaz kilo aldım, bir kısmını verdim ama hala çok şişmanım, bu beni çok etkiliyor... doğumdan sonra işimden de ayrılmak zorunda kaldım, evde olmaya alışık değilim, çok sıkılıyorum, duvarlar üstüme üstüme geliyor, ama kızımı kreşe verebileceğim yaşa gelene kadar da çalışamam, bakıcı olayı bana biraz ters. hem kilolarım hem de sürekli evde olmam ve bakımsızlığım nedeniyle eşimin de beni artık beğenmediğini düşünüyorum, fiziksel olarak hiç yakınlaşmıyoruz zaten...
bana kilo ver demeyin, elimden geleni yapıyorum, 16 kilo verebildim ama hala vermem gereken yaklaşık 20 kilo var, bunun için de uzun zamana ihtiyacım var, ağır diyetler yapamıyorum çünkü emziriyorum...
benim durumumu yaşayan var mı? nasıl aştınız? bu hep böyle mi sürecek...
çok şükür hamilelik öncesine döndüm. kızım şu an 21 aylık ve ben 19 ay evdeydim, aylıksız izne ayrılmıştım, şu an annem bakıyo kızıma. yeni yeni toparlanıyorum. hamikeylen makyaj yapmadığım için tüm mak.malz.lerim kötülenmiş diye atmıştım, daha yeni bişeyler almaya başladım, yeni kıyafetler aldım, saçımı başımı 3-4 aydır düzene koydum. zamanla geçiyor düzeliyor herşey. ama çocuk demek, kendi hayatını evli,liğini ikinci planda tutmak demekmiş uzuuuun süre bunu anladım(buna katılamayanlar oalbilir ama eşim de ben de anaç yapıdayız sanırım, bizim için böyle oldu). geçer geçer takma kafana, sütün kesilmesin benm gibi sonra...
