- 24 Aralık 2014
- 5.215
- 7.022
- 398
- Konu Sahibi leylosvemecnun
- #1
En çok da anneme babama karşı onlara yeteri kadar iyi bir evlat değilmişim hissine kapılıyorum aslında benden hiçbir şikayetleri yok bu güne kadar hiç üzmedim Allah razı olsun dediler hep de öyle söylerler anne olduktan sonra bu hisse daha çok kapılmaya başladım onları bir gün geç arasam ne biçim evlatsın diye kendime kızıyorum onları görmeye gitmem biraz geciksin çok mahcup hissediyorum bana şakayla karışık nerede kaldınız yüzünüzü gören cennetlik diye sitem etseler dahi dünyam başıma yıkılıyormuş gibi geliyor çok üzülüyorum.Ya da eşim bazen beni üzdüğünde bunu ailemle paylaşıyorum anın verdiği gerginlikle haklı ben isem nasıl yapar eder diyorlar bu sefer de bak onları eş konusunda da memnun edemedim diyorum(normalde eşimi çok severler mesela) İşin kötü kısmı şu ki evlatlık kısmını geçip annelik kısmında kendimi sorguladığımda da vicdan yapıyorum kızımın besin alerjisi var emzirdiğim için diyetteyim farkında olmadan diyette kaçak yaptığımda çok üzülüyorum kendime kızıyorum ya da halsiz düşüp uyuyakaldığında emzirme saati az geciktiğinde neredeyse ağlayacak kıvama geliyorum.Bazen kızım uykusunda terliyor kafam öyle dalgın oluyor ki zıbınını değiştirmeyi unutuyorum yanımda annem ya da k validem kim varsa o hatırlattığında nasıl akıl edemedim diye yine kendime kızıyorum.Biliyorum hayırsız evlatlar var biliyorum evladını sokağa atan anneler var ama ben neden bu iyi evlat/ anne değilim kısmını aşamıyorum ?