- 10 Şubat 2013
- 516
- 577
- 123
Hep Kıyasladın Beni Baba!
Bir form dolduruyorum..baba adı yazıyor kağıtta.
Babam...
Onun adını yazarken, anarken içimin sızısını duyan var mı?
İçim sızlıyor, neden mi?
Anlatayım.
Babam ismimi hiç tek başına ağzına almadı. Hep adımın yanında bir başka ad daha vardı.
Komşumuz, kuzenim ve hatta ablam..en çok ablam belki.
Miraç, kuzenin matematikten çok iyi almış, seninki neden düşük?
Miraç, ablan doktor olacağım diyor, sen neden öğretmen olmak istiyorsun?
Miraç, Selma Teyzenin kızı bak nasıl güzel yemek yapmış, sende onun gibi lezzetli yapsana!
Miraç, ablan ne kadar düzenli, sen bir türlü düzenli olamadın!
Miraç şunun gibi olsana!
Miraç bunun gibi ol!
Miraç kendi gibi olmayı unuttu... Unuttu!
Evde nasıl davranacağım, hangi okulda okuyacağım, nasıl ders çalışmam gerektiği vs vs... Bunların hepsini babam seçti, bana hiç sormadı üstelik.
Hep kıyaslandım.
Ve ben kıyaslandıkça çok farklı bir kişi oldum.
Komşu kızı olamadım, çabaladım evet. Ama olamadım, kendimden nefret ettim.
Kuzenim gibi olmaya çalıştım, çabaladım. Ama olamadım, yine kendimden nefret ettim.
Ablam gibi de olamadım, taklit ettim hepsini, her birini... Böylelikle hem kendimden hem de bu tanıdıklarımdan nefret ettim. İster istemez bir nefret oluştu onlara karşı içimde ve ve evet babama karşı da.
Babam hep olmamı istediği kişiyi hayal etti sanki bende. Ben bu yüzden hiç ben olamadım, içimdeki kız hep tenha ve karanlık yerlere saklandı, karanlıktan korktuğu halde.
Benim düşüncelerim, benim yeteneklerim, benim hayallerim olamaz mıydı?
Herkese, her tanıdığımıza karşı mahcup oluyordum, çünkü babam tanıdıklarla konuşurken hep beni yerer, başka kişileri yüceltirdi. Ailecek bir yerlere gittiğimizde benim saklanacak yer aramam hep bu yüzdendi.
Babam komşu kızını, ablamı falan sevdiğinde kıskanırdım..en çok da ablamı, beni sevmediğini düşünmeme rağmen kıskanırdım. Bazı zamanlar bana sarılırdı, bende sarılırdım ama yüreğimle hiç sarılmadım.
O beni hiç sevmedi ki. Hiç beni görmedi bile. Ben onun istediği olmaya çalıştım ama olamadım!
Şimdilerde kendim olmaya çalışıyorum, ne komik değil mi?
26 yaşında, kendi olmaya çalışan bir kız....
Babama 'babam' derken işte bu yüzden içim yanıyor, anlıyor musunuz?
Derin yaralarım var yüreğimde, çok derin...
Hep birileriyle kıyaslanmış kendini bulmaya çalışan bir yaralı kalp..evet bu benim kalbim.
BÜŞRA ŞÜKRAN
Bir form dolduruyorum..baba adı yazıyor kağıtta.
Babam...
Onun adını yazarken, anarken içimin sızısını duyan var mı?
İçim sızlıyor, neden mi?
Anlatayım.
Babam ismimi hiç tek başına ağzına almadı. Hep adımın yanında bir başka ad daha vardı.
Komşumuz, kuzenim ve hatta ablam..en çok ablam belki.
Miraç, kuzenin matematikten çok iyi almış, seninki neden düşük?
Miraç, ablan doktor olacağım diyor, sen neden öğretmen olmak istiyorsun?
Miraç, Selma Teyzenin kızı bak nasıl güzel yemek yapmış, sende onun gibi lezzetli yapsana!
Miraç, ablan ne kadar düzenli, sen bir türlü düzenli olamadın!
Miraç şunun gibi olsana!
Miraç bunun gibi ol!
Miraç kendi gibi olmayı unuttu... Unuttu!
Evde nasıl davranacağım, hangi okulda okuyacağım, nasıl ders çalışmam gerektiği vs vs... Bunların hepsini babam seçti, bana hiç sormadı üstelik.
Hep kıyaslandım.
Ve ben kıyaslandıkça çok farklı bir kişi oldum.
Komşu kızı olamadım, çabaladım evet. Ama olamadım, kendimden nefret ettim.
Kuzenim gibi olmaya çalıştım, çabaladım. Ama olamadım, yine kendimden nefret ettim.
Ablam gibi de olamadım, taklit ettim hepsini, her birini... Böylelikle hem kendimden hem de bu tanıdıklarımdan nefret ettim. İster istemez bir nefret oluştu onlara karşı içimde ve ve evet babama karşı da.
Babam hep olmamı istediği kişiyi hayal etti sanki bende. Ben bu yüzden hiç ben olamadım, içimdeki kız hep tenha ve karanlık yerlere saklandı, karanlıktan korktuğu halde.
Benim düşüncelerim, benim yeteneklerim, benim hayallerim olamaz mıydı?
Herkese, her tanıdığımıza karşı mahcup oluyordum, çünkü babam tanıdıklarla konuşurken hep beni yerer, başka kişileri yüceltirdi. Ailecek bir yerlere gittiğimizde benim saklanacak yer aramam hep bu yüzdendi.
Babam komşu kızını, ablamı falan sevdiğinde kıskanırdım..en çok da ablamı, beni sevmediğini düşünmeme rağmen kıskanırdım. Bazı zamanlar bana sarılırdı, bende sarılırdım ama yüreğimle hiç sarılmadım.
O beni hiç sevmedi ki. Hiç beni görmedi bile. Ben onun istediği olmaya çalıştım ama olamadım!
Şimdilerde kendim olmaya çalışıyorum, ne komik değil mi?
26 yaşında, kendi olmaya çalışan bir kız....
Babama 'babam' derken işte bu yüzden içim yanıyor, anlıyor musunuz?
Derin yaralarım var yüreğimde, çok derin...
Hep birileriyle kıyaslanmış kendini bulmaya çalışan bir yaralı kalp..evet bu benim kalbim.
BÜŞRA ŞÜKRAN