- Konu Sahibi hayatbubellimiolur
- #1
günaydın arkadaşlar benim derdim çok takıntılı olmam saçma sapan ufacık şeyleri kafaya takıyorum çok mutsuzum 19yaşındayım ama çökmüş durumdayım resmen düşünmekten kafayı yemek üzereyim ailemden yana da çok mutsuzum babam kısıtlayıcı hiiçbirşeye izin vermiyor üniversite okuyorum ama sadece o kadar oraya bile yakın diye yolladı annem desem sürekli bana sataşıyor, yapacak bir şeyi olmadığından iki tane ablam var onlar evlendi ben kaldım burda hiçbirşey yapamıyorum hiç sosyal değilim okuldan eve evden okula arkadaşlarıma bakıyorum hepsi geziyor ben desem hep aynı geçen sene psikolojim daha çok bozuktu doktora gittim ama oda işe yaramadı 
umudum kalmadı hiçbişeyden öylesine yaşıyorum hiç şanslı biri değilim bazen düşünüyorum niye ben bu durumdayım diye ama sonra isyan etmek günah diye susuyorum çok mutsuzum patlamak üzereyim ne yapacağımı hiç bilmiyorum ne olur birşeyler söyleyin
umudum kalmadı hiçbişeyden öylesine yaşıyorum hiç şanslı biri değilim bazen düşünüyorum niye ben bu durumdayım diye ama sonra isyan etmek günah diye susuyorum çok mutsuzum patlamak üzereyim ne yapacağımı hiç bilmiyorum ne olur birşeyler söyleyin
Babana gelince,evet haklısın şimdi senin tam gezme eğlenme deyim yerindeyse gününü gün etme zamanın ama...Bazı aileler özellikle babalar ''etrafa'' güvenmedikleri için kızlarını ne kadar kısıtlarsa o kadar güvende hissediyor kendini..Zaman kötü..Aslında ne kadar yanlış.Tabiki ebeveyn psikolojisi bambaşkaymış onlara hak veriyorum henüz değilim belki o yüzden böyle kolay konuşabiliyorum bilmiyorum...Ama bende şöyle düşünüyorum; ne kadar dikkat edersen et yolda kafana birşey düşüp ölmeyeceğin ne malum? Napalım sokağa mı çıkmayalım...Benim babamda çok otoriterdir ama yasakçı değildir.Giyerim ama yerinde, giderim ama akşam yemeğinde evde olurum..Misal arkadaşlarımın aileleri dmlndm'e gittiğinde evden ara numarayı göreyim derlerdi babam x'lere gittiğinde cepten beni çaldır derdi..Şimdi ben bu güveni nasıl zedelerim diyordum..Arkadaşlarım üniversiteye gittiklerinde sudan çıkmış balık gibi saldırdılar etrafa..Çünkü görmediler bişey..Hayat okul ve evden ibaretti onlara..Ben gezdim eğlendim arkadaşlarımda kaldım onlar bizde..Hevesim yoktu,ağırlığımı devam ettirdim..Aslında tüm ebeveynler kendilerini çocukları,özellikle kızları yerine koysa anlarlar.Ama kolayına kaçıyorlar.''HAYIR''yapma!!böylece korumuş oluyorlar..Biz doğurduk büyüttük okuttuk kafasını dışarı çıkartmadık eline el değirmedik hayat yaşatmadık ev-okul gitti geldi al damat şimdi sana emanet..diyorlar..Oysa konserler,tiyatrolar,sinemalar,piknikler hepsi gençlik için..Bence babanla aynen böyle konuş üzerine düşen vazifeyi yapmış üniversiteyi de kazanmışsın ben yaşamak istiyorum de hiç birşeye isyan etme bence çok şanslısın ve kendi şansını kendin yarat..İste isteyince herşey olur yavaş yavaş babanın kafasını değiştirmeye çalış..Zorlu olacak ama ufak ufak değiştiğini çağa uymak zorunda kaldığını göreceksin..Takma da hiçbirşeyi..(derslerin hariç)
