Testlerde bir sorun yok hatta genetik test yaptırdık oda tertemiz geldi. Ay kontrollerinde doktorumuz hiç bir sorun olmadığını söyledi. Kafasını tutuyor ve zamanında desteksiz oturmaya başladı.
Kas ve iskelet sistemiyle alakali acaba agri / sizi gibi birsey mi yasiyor diye sordum bunlari. Sevindim fiziki bir sorunu olmadigina.
Aynıyız o halde..
Hiç bir şey yokkende ağlıyor,oyun oynarkende yemek yerkende otururkende altını açarkende kalkarkende uyku arasındada kısacası hep hep
Kırımızı şarap içecek boşluğum yokki yoksa en ağır antidepresana sarılırdımMaddi durumunuz nedir kanka, bence birkaç saatliğine bakacak bakıcıya mutlaka ihtiyacın var dinlenmen gerek. Anneleri geç, onlar da yasla muhtemelen onlar da co da tolerans gösteremiyorlardır. Etrafımda gördüğüm kadarıyla bebeklik dönemini atlatma = yari zamanli bakici + kimizi şarap stogu + bolca sabir
Yegenim boyleydi. 7 aylik dogdu ona bagladilar once. Ama hic susmadi. Gitmedik doktor birakmadi abimler. 1 yasini doldurdugunda bicak gibi kesildi aglamasi. Umarim sizinki de sakinlesir kisa zamanda. Zor gercekten, insanda psikoloji kalmiyor.Merhaba
Yaşadığım sıkıntı,sıkıntılar silsilesinden bahsetmek istiyorum.
10 aylık bebeğim var. Ve inanılmaz agresif bakın gerçekten çok agresif. Yani doğduğu günden beri asla sakin bir bebek olmadı. Asla emmek istemedi ne mücadeleler verdim ne danışmanlıklar aldım ne uygulamalar yaptım ama yok. Sanki o zamandan itibaren aramızda kopukluk oldu. Emseydi sakinleştirirdim daha uslu olurdu belki diye kendimi yedim. Belkide hiç alakası yok ama anne psikolojisi işte.
Sürekli bağırıyor doktorlarda gezdik bir süre. İnanamadım çünkü önümde yeğenim ve bir kaç arkadasımın cocukları gibi prenses bir bebek profili vardı ben kendi evladıma inanamadım. Kendi cocuğumdan korktum. Yalnız kalmak istemedim. Ağlamasından ürktüm dışarı çıkamadım onunla. Ki hala öyle etini kopartırcasına ağlıyor.
Geçen gün parkta bir anneyle tanıştım büyük kızı aynı benim evladım gibi 2.cocuğun ise varlığı yokluğu birmiş. Ben beslemesem yemez cocuğun sesi çıkmıyor diyor. Yani inanamıyorum. Ben wc ye gidemiyorum arkadaşlar. Ana kucağını yanıma alıp gidiyorum. Bir gram es yok. Sürekli bir mücadele..
Ne yapacağımı bilmiyorum hayatım bitmiş bir daha asla o sessizliği yaşayamayacakmışım gibi.
Komşu geçen gün neden bu kadar çok ağlıyor diye soruyor bana. Kitap okuyorum masaj yapıyorum sakinleştirici müzikler açıyorum taş çatlasın 2 dk sessizlik sonrası yine tufan..
büyüyünce geçer dedi büyüklerimiz ama yok ben doğduğu günden beri o sakinliği iple çekiyorum.
Asla kendi başına vakit geçirmek istemiyor. Sürekli temas halindeyiz . Ve ben çalışıyorumüstelik vermem gereken bir yeterlilik sınavım var tüm bu kaosun içinde. Sıkışmış durumdayım. Annelerden destek alıyorum almasına ancak onlarıda cok yorduğumun farkındayım ve sanki ayıp olmasın diye mecburiyetten bakıyorlarmış gibi geliyor. Çünkü ben kendi evladım olmasa tahammül edeceğimi zannetmiyorum.
Uyusa bir nefes alsam diye gözünün içine bakıyorum max 45 dk eğitim aldık ondada başarısız olduk. Kısacası hayatımın 32.yılında yaşadığım en karmaşık en kafes içerisinde olduğum dönemindeyim. Ne yapacağım nasıl düzeleceğimiz konusunda zerre fikrim yok. Var mı benim gibi olan atlatan yada hala hiç bir şey değişmedi diyen..
Sebepsiz ağlamalar değil mi?
Sorunsuzdu aslında. Epidural anestezi sezaryen ile doğum oldu. Herhangi bir soruna ve olumsuzluğa şahit olmadım. Osteopata hiç görünmedik
Bunu bilmiyordum acıkcası teşekkür ederim bi araştıracağım
Maalesef daha kendi başına oyalanamıyor. Keşke oyalansa biraz. Benimki açıkçası benden pek hoşlanmıyor da
temas halinde olmayacağız ama aynı yerde olacağız. Odadan çıktığım an yaygarayı koparır 
aynı düşünceler beni de sık sık yokluyor. Ne yapsam olmuyor bakamıyorum beni sevmiyor diye diye yedim kendimi. Bıktım diye çok çığlık da attım annelerle konuşmak iyi geliyor ama benzer durumlarda olanları gördükçe duydukça durumu normalleştiriyorum zaman lazım biraz daha sabredelim bakalımYokladık kasığına göbeğine koltukaltına baktık aslında görünürde ve hisseğimizde bir şey yok
Maalesef daha kendi başına oyalanamıyor. Keşke oyalansa biraz. Benimki açıkçası benden pek hoşlanmıyor da
İşe ara verebilme imkanınız var mı. Ben dediğim gibi çalışsam yapamazdım. Ev işini bile yapamıyorum
Aynı şeyleri hissediyorum. Sanki bebeğim beni sevmiyor istemiyormuş gibi geliyor yoksa bir bebek annesinin kucağında neden sakinleşmesinki diye düşünüyorum çoğu kez..
Yoruldum ama cok yoruldum. Yani zamana bırakalım evet uykusuzluk dengesizlik yorgunluk her şey bir arada. Nefes alamıyorumki
ilk zamanlar karnımı da doyuramıyordum aç kalıyordum eşim işten gelene kadar Allahtan şuan karnımızı doyurabiliyorum. Az önce öğle uykusu olarak 25 dk uyudu hemen tavuk makarna falan koydum ocağa inşallah büyüdüklerinde rahat ederiz sakinleşirler biraz. 
