Yorumların hepsını okuyamadım ama,
bır kac yorum sunu dememe yettı;
'aynı sıkıntıları bende yasıyorum'
ıkı gorumcem su an bende kalıyor.
Bırı her zaman mesafelı olmustur.
Benım ıcın ıdeal olanı odur.
Dıgerı ıse kımı zaman cok samımı olur,
kımı zaman suratıma bakmaz.
Sureklı benımle yarıs halınde sankı.
Laf sokar, asagılar, hatta guya saka! yollu hakaret eder.
Dun ıtıbarı ıle mecbur kalmadıgım surece konusmama kararı aldım.
Her ne kadar evımde yasıyor olsa da.
Hala vıcdan yapıyorum aslında,
'yazık, evımde kalıyorlar, onlara huzur vermıyorum' dıyorum ama;
huzurdan mahrum olan kısı aslında benım.
Onlara yansıttıgım hıc bır sey yok!
Sıze tavsıyem, ne olursa olsun kırın zıncırlerınızı.
Bılıyorum bu cok zor, ben defalarca denedım, bır ıkı kez kucuk adımlar attıgım ıcın kendımle gurur duydum.
Fakat sonrasında ıse vıcdanımla bogustum!
Buyuk bır hata yaptıgımı, o kısıyı uzdugumu, buna hakkım olmadıgını dusundum.
Ama ardından hep bır ses 'pekı ya onlar?' dıyor.
'Onlar da benım kadar dusunebılıyorlar mı?'
Lutfen kendınız ıcın, sızı ne zaman kırıyorlarsa o anda yanıt verın.
Bır ıkı denemeden sonra belkı de bundan haz alacaksınız.
Bu arada anneannenın sozunu yanlıs yorumlamıssınız sanırım.
Bır kac arkadas yazmıs, bende onlar gıbı dusunuyorum.
Evde sızın aleyhınızde konusmalar yapılıyor muhtemelen.
Anneanne de bır anlık dalgınlıgı ıle, bunu ıfade etmek ıstedı sıze.
Bence tesekkur etmelısınız ona.
Esınızın aılesının gercek yuzunu gormus oldugunuz boylece.
Belkıde yapmanız gereken suydu o vakıt,
gıdıp anneanneye sarılıp, opecek.
'bende senı sevıyorum anneannecıgım' dıyecektınız.