Her şey geride kaldı ama ben toparlanamıyorum sanki

Korkularım vardı ama daha önce bir terapi geçmişim var çoğunu yenmiştim.
İlk defa bu konuda böyle duygular yaşıyorum.
Bende ilac tedavisi uygulandi uni yillarinda ama kafama gore biraktim sonra sinr krizleri vs.korku yer etti iste tekrar baslamak istemiyorum ilaclara ama onur boyu korkarak yasamakta sacma
 
Bende ilac tedavisi uygulandi uni yillarinda ama kafama gore biraktim sonra sinr krizleri vs.korku yer etti iste tekrar baslamak istemiyorum ilaclara ama onur boyu korkarak yasamakta sacma

İlaç değil de terapi görmeyi denediniz mi?
Ben enkaz halde başladığım terapiden, bambaşka bir insan olarak çıkmıştım seneler önce.
 
Ben sizi hatırlıyorum o zamanlar da yazmıştım size, hala bazen aklıma gelirsiniz kardeşini alabildi mi acaba yanına diye çünkü çok etkilenmiştim o Zaman. Birçok şeyin yolunda gitmesine çok sevindim şimdi umarım bu sıkıntınızı da kolaycacık atlatırsınız, belki arkadaşlarında dediği gibi bir psikoloğa içinizi dökmek biraz rahatlatır sizi. Sevgiyle sımsıkı kucaklıyorum sizi, siz çok güçlü bir insansınız, bunu da aşarsınız Allah'ın izniyle.
 
Herkese merhaba, bundan iki sene önce BDV' de birçok konu açmıştım. Ailemin bana ve kardeşime yaşattıkları, kardeşimi yanıma almamla ilgili konulardı bunlar(özet geçmem gerekirse fiziksel ve psikolojik şiddet ile geçmiş bir çocukluğun lisede evden ayrılma ile sonuçlanması,üniversitede aile ile barışma çabası,hiçbir şeyin değişmediğini görme ve hayalkırıklığı,küçük kardeşime şiddet uyguladıklarını fark ettiğim anda yanıma almam vs.)

Şu an ne durumdayım diye sorarsanız. Üniversiteyi bitirdim, çalışıyorum iyi bir işim var, evlendim, kız kardeşim artık tamamen bizimle kalıyor. Şükürler olsun Rabbime elle tutulur bir sorunumuz yok. Aslına bakarsanız ilk defa hayatımın bir evresi bu kadar yolunda gidiyor. Ailemle hiçbir iletişimim kalmadı. Kısaca her şey geride kaldı aslında.

Ama ben iyi değilim. Sanki o zamanlarda güçlü durmanın acısı şimdi çıkıyor. Aklımda sürekli eski günler, çocukluğum, bunların başımıza neden geldiği düşüncesi(isyan etmiyorum kesinlikle, her şey Rabbimden ama kimse benim yaşadıklarımı hak etmez)... Bugün kardeşim ve eşim parka gitmişlerdi, ben evdeydim, birden kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Ve bu ilk değil, haykırmak, bağıra çağıra ağlamak istiyorum ve yalnızsam yapıyorum bunu. Kendimi çok yıpratıyorum, ailemin yanına gidip 'Neden yaptınız bana bunları?' diye sormak istiyorum. Kimseye bir şey soramayınca da hıncımı kendimden çıkarıyorum.

Malesef bu duruma anlam veremiyorum. Çok daha küçük yaşlarda çok daha güçlü bir şekilde ayakta duruyordum, şimdi ne oldu bana bilmiyorum. Evet yaşadıklarım kolay değildi ama geride kaldı, mutlu olmam gerekirken bu yaptıklarım beni sadece yıpratıyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum ama şu ruh halinde yapamam, o yüzden düzelmek istiyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum, sadece yazmak istedim çünkü en zor geceler geçiyor...

Önceki konularinizi da okudum. Sen cok güclü ve iyi bi ablasin. Ikinizi de kucaklamak istedim. Ben de agladim istemsizce.

Aglamak icine atmaktan daha iyidir. Agla bence. Acini zamaninda yasamaya firsatin olmamis. Bu yüzden simdi icinden geldigince agla.

Güvendigin kimselerle paylasmak da iyi gelir. Esinle paylasabilirsin. Baktin iyi hissetmiyorsun bi uzmana da git. En zor zamanlari atlatmissin. Bunlar da onlarin izleri. Elbet bunlar da hafifleyecek.

Iyiyi düsünmeye de calis. Egitimini, maddi durumunu, mutlu bi gelecegi.

Kardesin ve sana mutluluk , saglik ve huzur dolu bi gelecek diliyorum.
 
Valla canım çocukluk travmaları kolay geçmiyor
Bende ailede dayak yerdim hem de abuk sebeplerle yıllar sonra çok farklı şekilde bende acısı çıktı
Psikoloğa gittim epey toparlandım ama hala yetmedi daha gitmem lazım bence çünkü o kendini sevmekte zorlanma duygusunu atlatamıyorum
O ezziklikle büyümüş çovuklar dayağı atlatsa bile o kırılmış özgüven ve sevgisizlik duygusu sanki hiç geçmiyor sanki hep bi kırgınlık kalıyor bilmiyorum belki daha uzun süre gitsrydim geçerdi
Allah yardımcın olsun inşallah kendini iyi hissedersin en yakın zamanda iyi de bir ablasın iyi anne olacağına da eminim..
 
Ben sizi hatırlıyorum o zamanlar da yazmıştım size, hala bazen aklıma gelirsiniz kardeşini alabildi mi acaba yanına diye çünkü çok etkilenmiştim o Zaman. Birçok şeyin yolunda gitmesine çok sevindim şimdi umarım bu sıkıntınızı da kolaycacık atlatırsınız, belki arkadaşlarında dediği gibi bir psikoloğa içinizi dökmek biraz rahatlatır sizi. Sevgiyle sımsıkı kucaklıyorum sizi, siz çok güçlü bir insansınız, bunu da aşarsınız Allah'ın izniyle.

Çok teşekkür ederim, iyi dilekleriniz ve güzel sözleriniz için. Mutlu ettiniz beni. İnşallah aşarım..
 
Önceki konularinizi da okudum. Sen cok güclü ve iyi bi ablasin. Ikinizi de kucaklamak istedim. Ben de agladim istemsizce.

Aglamak icine atmaktan daha iyidir. Agla bence. Acini zamaninda yasamaya firsatin olmamis. Bu yüzden simdi icinden geldigince agla.

Güvendigin kimselerle paylasmak da iyi gelir. Esinle paylasabilirsin. Baktin iyi hissetmiyorsun bi uzmana da git. En zor zamanlari atlatmissin. Bunlar da onlarin izleri. Elbet bunlar da hafifleyecek.

Iyiyi düsünmeye de calis. Egitimini, maddi durumunu, mutlu bi gelecegi.

Kardesin ve sana mutluluk , saglik ve huzur dolu bi gelecek diliyorum.

Çok teşekkür ederim.
Evet, ben de ağlamamı bastırmıyorum. Sadece eşime ve kardeşime belli etmemeye çalışıyordum ama artık eşimle paylaşmayı düşünüyorum. O hep benim yanımda oldu. Eminim şimdi de destek olur.

İyi dilekleriniz için çok teşekkür ederim.
 
Valla canım çocukluk travmaları kolay geçmiyor
Bende ailede dayak yerdim hem de abuk sebeplerle yıllar sonra çok farklı şekilde bende acısı çıktı
Psikoloğa gittim epey toparlandım ama hala yetmedi daha gitmem lazım bence çünkü o kendini sevmekte zorlanma duygusunu atlatamıyorum
O ezziklikle büyümüş çovuklar dayağı atlatsa bile o kırılmış özgüven ve sevgisizlik duygusu sanki hiç geçmiyor sanki hep bi kırgınlık kalıyor bilmiyorum belki daha uzun süre gitsrydim geçerdi
Allah yardımcın olsun inşallah kendini iyi hissedersin en yakın zamanda iyi de bir ablasın iyi anne olacağına da eminim..

Ben de terapi gördüm evden ilk ayrıldığımda ama o zaman tam anlamıyla enkaz haldeydim. Hayatıma devam edemiyordum. Çok iyi bir terapi süreci geçirdim, çok güçlendim. Sonra her şey iyi gidiyordu ama son zamanlarda tekrar patlak verdi. Hayatım boyunca böyle mi olacak, terapilerle mi ilerleyeceğim bilmiyorum.
Sanırım ne olursa olsun %100 iyileşmeyecek ruhumuz.

Çok teşekkür ederim güzel sözleriniz için. İnşallah iyi bir anne olurum, çok istiyorum.
 
İlaç değil de terapi görmeyi denediniz mi?
Ben enkaz halde başladığım terapiden, bambaşka bir insan olarak çıkmıştım seneler önce.
Terapi icin suan guvenebilcegm kimse yok yasadigim muhitte ayrica suan fazla kulfet bana seansina 100tl aliyorlar daha psikolojim bozulacak :)
 
Terapi icin suan guvenebilcegm kimse yok yasadigim muhitte ayrica suan fazla kulfet bana seansina 100tl aliyorlar daha psikolojim bozulacak :)

Evet, maddi külfeti fazla, bütçe ayırmak gerekiyor :)
 
Back
X